—

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca podnosi, że decyzja narusza ogólne zasady równego traktowania i ochrony uzasadnionych oczekiwań, a nadto dopuszczono się w niej naruszenia prawa, polegającego na niedozwolonym odstąpieniu od wiążących wytycznych w sprawie ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw, chociaż możliwość takiego odstąpienia nie została przewidziana w treści tych wytycznych. Przedstawione uzasadnienie twierdzenia, że zwolnienia nie mają na celu sztucznego utrzymywania na rynku nierentownych przedsiębiorstw jest błędne, gdyż i) jest oparte na rozróżnieniu między przedsiębiorstwami rentownymi i nierentownymi, którego w wytycznych nie dokonano, oraz ii) przyjęta przez Komisję interpretacja pojęcia rentowności jest niezgodna z podstawowymi zasadami prawa w dziedzinie pomocy państwa.

—

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca twierdzi, że nawet przy założeniu, iż Komisja może oceniać zwolnienia bezpośrednio na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE, decyzja obarczona jest szeregiem naruszeń prawa i oczywistymi błędami w ocenie, gdyż nie został w niej jasno określony cel pomocy, a tym samym nie wyjaśniono, dlaczego pomoc jest niezbędna do osiągnięcia jej celów. Zdaniem strony skarżącej Komisja w szczególności nie wzięła pod uwagę okoliczności, że zatwierdzona pomoc operacyjna dla przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji w świetle orzecznictwa zasadniczo nie umożliwia osiągniecia celów leżących we wspólnym interesie i że zwolnienia są pozbawione jakiegokolwiek skutku zachęcającego.

—

W zarzucie trzecim strona skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja znacznie wykracza poza wyjaśnienie pytań podniesionych w decyzji wstępnej, a tym samym zarusza prawo do przesłuchania oraz gwarancje proceduralne wynikające z art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 (2). Po pierwsze, w zaskarżonej decyzji uznano, że nie należy oceniać środka pomocy na podstawie wytycznych w sprawie ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw, podczas gdy w decyzji wstępnej podkreślono, że jest to „jedyna podstawa prawna dla oceny zgodności z rynkiem wewnętrznym”. Po drugie, w zaskarżonej decyzji uznano, że w wyjątkowych sytuacjach można oceniać zgodność pomocy bezpośrednio na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE, chociaż w decyzji wstępnej w ogóle nie wspomniano o istnieniu takiej możliwości. W efekcie strona skarżąca została pozbawiona możliwości wypowiedzenia się w przedmiocie tych zagadnień, które ostatecznie okazały się decydujące dla Komisji.

—

W zarzucie czwartym strona skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja jest obarczona poważnymi brakami uzasadnienia, gdyż Komisja nie przedstawiła w niej zrozumiałych wyjaśnień w odniesieniu do licznych kwestii. W szczególności decyzja ta nie zawiera zrozumiałego uzasadnienia i) w odniesieniu do zastosowania odstępstwa przewidzianego w art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE, ani ii) w odniesieniu do nadzwyczajnych okoliczności, które uzasadniałyby zatwierdzenie pomocy operacyjnej takiej jak ta, o której mowa w niniejszej sprawie.