|
16.3.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 89/35 |
Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2015 r. – NICO/Rada
(Sprawa T-24/15)
(2015/C 089/42)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Naftiran Intertrade Co. (NICO) Sàrl (Pully, Szwajcaria) (przedstawiciele: J. Grayston, Solicitor, P. Gjørtler, G. Pandey i D. Rovetta, prawnicy)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
|
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2014/776/WPZiB z dnia 7 listopada 2014 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (1) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1202/2014 z dnia 7 listopada 2012 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (2) w zakresie, w jakim akty te traktują stronę skarżącą jako należącą do kategorii osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi oraz |
|
— |
obciążenie Rady kosztami niniejszego postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów: naruszenie prawa do bycia wysłuchanym, niedostateczne uzasadnienie, naruszenie prawa do obrony, oczywisty błąd w ocenie i naruszenie prawa podstawowego w postaci prawa własności.
Strona skarżąca uważa, że Rada zaniechała jej wysłuchania i że żadne dowody przeciwne nie są w stanie tego uzasadnić, w szczególności zaś dowody związane z nałożeniem środków ograniczających na aktualne zobowiązania umowne. Ponadto Rada nie przedstawiła dostatecznego uzasadnienia. W wyniku tych zaniechań Rada naruszyła prawo strony skarżącej do obrony, włącznie z prawem do skutecznej ochron sądowej. W przeciwieństwie do twierdzenia Rady strona skarżąca nie jest spółką zależną NICO Ltd wskazanej przez Radę, jako że spółka ta nie istnieje już w Jersey, ani w Iranie; a w każdym razie Rada nie wykazała, że nawet gdyby strona skarżąca była spółką zależną powodowałoby to powstanie korzyści gospodarczej po stronie państwa irańskiego, która to korzyść byłaby niezgodna z celem zaskarżonych aktów. W końcu nakładając środki ograniczające na prawo własności strony skarżącej i jej aktualne zobowiązania umowne, Rada naruszyła prawo podstawowe w postaci prawa własności środkami, których proporcjonalność nie może zostać udowodniona.