Sprawa T‑234/15

(publikacja fragmentów)

Systema Teknolotzis AE – Efarmogon Ilektronikis kai Pliroforikis

przeciwko

Komisji Europejskiej

Siódmy program ramowy w zakresie badań, rozwoju technologicznego i prezentacji (2007–2013) – Umowy w sprawie dotacji dla projektów PlayMancer, Mobiserv i PowerUp – Artykuł 299 TFUE – Decyzja stanowiąca tytuł egzekucyjny – Skarga o stwierdzenie nieważności – Akt zaskarżalny – Dopuszczalność – Proporcjonalność – Obowiązek staranności – Obowiązek uzasadnienia

Streszczenie – wyrok Sądu (trzecia izba) z dnia 4 lipca 2017 r.

1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga skierowana przeciwko decyzji potwierdzającej jedynie wcześniejszą decyzję – Niedopuszczalność – Pojęcie decyzji potwierdzającej

   (art. 263 TFUE, 272 TFUE)

2. Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga dotycząca w rzeczywistości sporu o charakterze umownym – Brak właściwości sądu Unii – Niedopuszczalność

   (art. 263 TFUE, 272 TFUE)

3. Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga na decyzję stanowiącą tytuł egzekucyjny – Decyzja, które może zostać zakwestionowana na podstawie art. 263 TFUE – Dopuszczalność

   (art. 263 TFUE, 288 TFUE, 299 TFUE)

1.  Akt, który ogranicza się do potwierdzenia decyzji pierwotnej, nie zmienia sytuacji zainteresowanego, a zatem nie stanowi decyzji, względem której przysługuje skarga o stwierdzenie nieważności. Skarga na akt wyłącznie potwierdzający inną decyzję, która stała się ostateczna, jest niedopuszczalna. Akt jest uważany za wyłącznie potwierdzający wcześniejszą decyzję, jeśli w stosunku do niej nie zawiera żadnego nowego elementu i nie został poprzedzony ponownym rozpatrzeniem sytuacji adresata tej decyzji.

   Jeżeli chodzi o skargę wniesioną przez beneficjenta finansowanego przez Unię projektu na decyzję Komisji stanowiącą tytuł egzekucyjny w rozumieniu art. 299 TFUE dla ściągnięcia nienależnie zapłaconych kwot, to nie można skutecznie podnosić, że skarga jest niedopuszczalna z tego względu, iż rzeczona decyzja stanowi decyzję potwierdzającą w stosunku do przypadków wcześniejszej odmowy Komisji dotyczących przyznania stronie skarżącej udogodnień w spłacie zadłużenia przy wykonywaniu umowy zawartej z tą instytucją. W odróżnieniu bowiem od decyzji stanowiącej tytuł egzekucyjny tego rodzaju odmowy nie oznaczają wykonywania prerogatyw władzy publicznej przyznanych Komisji jako organowi administracyjnemu i nie wywołują wiążących skutków prawnych, które wykraczałyby poza wiążący tę instytucję i stronę skarżącą stosunek umowny. Ponadto nie można mówić o obejściu terminu do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności, ponieważ omawiane przypadki odmowy podlegają stosunkom umownym między Komisją a stroną skarżącą, a do zakwestionowania przed sądem Unii praw i obowiązków umownych w myśl art. 272 TFUE nie znajduje zastosowania ten sam termin do wniesienie skargi.

   (zob. pkt 84, 94, 95)

2.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (zob. pkt 86, 87)

3.  W przypadku istnienia umowy wiążącej stronę skarżącą z jedną z instytucji Unii do sądów Unii można wnieść skargę na podstawie art. 263 TFUE tylko wówczas, gdy zaskarżony akt zmierza do wywarcia wiążących skutków prawnych, które wykraczają poza wiążący strony stosunek umowny i prowadzą do wykonywania prerogatyw władzy publicznej przyznanych instytucji będącej stroną umowy działającej jako organ administracyjny.

   Decyzja, która stanowi tytuł egzekucyjny w rozumieniu artykułu 299 TFUE, jest aktem zaskarżalnym w rozumieniu art. 263 TFUE wówczas, gdy decyzja ta, o ile nie zaznaczono inaczej w traktacie FUE, zalicza się do decyzji wymienionych w art. 288 TFUE. Zasadność takiej decyzji stanowiącej tytuł egzekucyjny może zatem zostać podważona jedynie przed sądem orzekającym stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 TFUE. Jest tak w szczególności, gdy decyzja stanowiąca tytuł egzekucyjny zostaje wydana w celu odzyskania wierzytelności powstałej z umowy zawartej przez instytucję. Otóż nawet gdyby umowa tego rodzaju pozwalała wyraźnie na wydawanie takich decyzji, ich charakter prawny pozostawałby określony nie przez umowę lub prawo krajowe mające do niej zastosowanie, ale przez art. 299 TFUE.

   (zob. pkt 88, 90, 91)