1.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/25

1)

Czy art. 21 ust. 1 dyrektywy 2011/83/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów (1) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku, gdy konsument kontaktuje się z przedsiębiorcą, który uruchomił linię telefoniczną po to, by konsument mógł kontaktować się z nim telefonicznie w związku z zawartą umową, konsument ten nie może ponosić kosztów wyższych niż te, które ponosiłby przy połączeniu ze zwykłym (geograficznym) numerem w sieci stacjonarnej lub numerem w sieci ruchomej?

2)

Czy art. 21 ust. 1 dyrektywy 2011/83/UE pozostaje w sprzeczności z przepisem prawa krajowego, zgodnie z którym, w przypadkach, w których przedsiębiorca zorganizował pod specjalnym numerem [prefiks 0180] obsługę serwisową w celu umożliwienia konsumentowi telefonicznego kontaktowania się z nim w związku z zawartą umową, konsument ma ponosić te koszty, które nalicza mu operator telekomunikacyjny za korzystanie z usług telekomunikacyjnych i to również wtedy, gdy przekraczają one koszty, które ponosiłby przy połączeniu ze zwykłym (geograficznym) numerem w sieci stacjonarnej lub numerem w sieci ruchomej?

Czy w każdym razie art. 21 ust. 1 dyrektywy nie pozostaje w sprzeczności z takim przepisem prawa krajowego w przypadkach, gdy ten operator telekomunikacyjny nie odprowadza na rzecz tego przedsiębiorcy części z naliczanej konsumentowi za kontaktowanie się z numerem specjalnym opłaty?