Sprawa C‑582/15

postępowanie karne

przeciwko

Gerritowi van Vemdemu

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez rechtbank Amsterdam)

Odesłanie prejudycjalne – Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych – Wzajemne uznawanie wyroków – Decyzja ramowa 2008/909/WSiSW – Zakres stosowania – Artykuł 28 – Przepis przejściowy – Pojęcie „wydania prawomocnego wyroku”

Streszczenie – wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 25 stycznia 2017 r.

1. Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych–Decyzja ramowa 2008/909 w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do wyroków w sprawach karnych–Pojęcia–Pojęcie wyroku–Wykładnia autonomiczna i jednolita

   [decyzja ramowa Rady 2008/909, art. 1 lit. a)]

2. Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych–Decyzja ramowa 2008/909 w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do wyroków w sprawach karnych–Przepisy przejściowe–Oświadczenie państwa członkowskiego pozwalające na dalsze stosowanie instrumentów prawnych istniejących przed wejściem w życie owej decyzji ramowej w odniesieniu do przekazywania osób skazanych–Warunek–Pojęcie wydania prawomocnego wyroku–Zakres

   [decyzja ramowa Rady 2008/909, art. 1 lit. a), art. 3 ust. 1, art. 28 ust. 1, 2]

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (zob. pkt 25, 26)

2.  Wykładni art. 28 ust. 2 zdanie pierwsze decyzji ramowej Rady 2008/909/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności – w celu wykonania tych wyroków w Unii Europejskiej należy dokonywać w ten sposób, że dotyczy on jedynie wyroków, które stały się prawomocne przed datą wskazaną przez zainteresowane państwo członkowskie.

   Wykładnia ta znajduje potwierdzenie w definicji „wyroku” zawartej w art. 1 lit. a) tej decyzji ramowej. W tej kwestii wskazać trzeba, że okoliczność, iż zarówno w tym artykule, jak i w rzeczonym art. 28 ust. 2 jest mowa o „prawomocnym” charakterze odnośnego wyroku, podkreśla szczególne znaczenie przyznane niezaskarżalności rzeczonego wyroku dla celów stosowania tego ostatniego przepisu, a w konsekwencji dacie, w której ta niezaskarżalność została uzyskana. Ponadto, skoro pojęcia „wyroku” i „wydania” tego wyroku, zawarte w art. 28 ust. 2 decyzji ramowej 2008/909, powinny być poddawane autonomicznej i jednolitej wykładni na terytorium Unii, zakres tych pojęć, a tym samym również i tego przepisu, nie mogą zależeć ani od wewnętrznej procedury karnej państwa wydającego, ani od procedury karnej państwa wykonującego. W konsekwencji należy wykluczyć taką wykładnię art. 28 ust. 2 decyzji ramowej 2008/909, zgodnie z którą jego stosowanie zależałoby od tego, w jakim dniu wyrok jest uważany za „wydany” w rozumieniu odnośnego prawa krajowego, niezależnie od dnia, w którym staje się on prawomocny.

   Wreszcie, jeżeli chodzi o kontekst oraz cele uregulowania, którego część stanowi przepis rozpatrywany w sprawie w postępowaniu głównym, należy przypomnieć – jak wskazał w istocie rzecznik generalny w pkt 45–48 opinii – że art. 28 ust. 2 decyzji ramowej 2008/909 stanowi odstępstwo od ogólnego systemu ustanowionego w art. 28 ust. 1 tej decyzji ramowej, przewidującego, że wnioski o uznanie wyroku i wykonanie kary otrzymane po dniu 5 grudnia 2011 r. podlegają przepisom przyjętym przez państwa członkowskie zgodnie z rzeczoną decyzją ramową. Jako odstępstwo od ogólnego systemu pierwszy z tych przepisów powinien zatem być interpretowany w sposób ścisły.

   Zatem, poprzez ograniczenie liczby przypadków, które nadal podlegają instrumentom prawnym istniejącym przed wejściem w życie decyzji 2008/909, a w konsekwencji zwiększając liczbę przypadków, które mogą podlegać przepisom przyjętym przez państwa członkowskie zgodnie z tą decyzją, ścisła wykładnia art. 28 ust. 2 decyzji ramowej 2008/909, idąca w tym kierunku, że przepis ten dotyczy wyłącznie wyroków, które stały się prawomocne najpóźniej w dniu 5 grudnia 2011 r., najlepiej zagwarantuje realizację celu tej samej decyzji ramowej. Jak wynika z art. 3 ust. 1 tej decyzji, cel ten polega na umożliwieniu państwom członkowskim uznawania wyroków i wykonywania orzeczonych w nich kar w celu ułatwienia resocjalizacji osób skazanych.

   (zob. pkt 27–31, 33; sentencja)