WYROK TRYBUNAŁU (trzecia izba)
z dnia 17 maja 2017 r. ( *1 )
„Odwołanie — Znak towarowy Unii Europejskiej — Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „deluxe” — Odmowa rejestracji przez eksperta”
W sprawie C‑437/15 P
mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 10 sierpnia 2015 r.,
Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowany przez S. Palmero Cabezas, działającą w charakterze pełnomocnika,
strona wnosząca odwołanie,
w której drugą stroną postępowania jest:
Deluxe Entertainment Services Group Inc., dawniej Deluxe Laboratories, Inc., z siedzibą w Burbank (Stany Zjednoczone), reprezentowana przez L. Gellman, advocate, oraz M. Esteve Sanz, abogada,
strona skarżąca w pierwszej instancji,
TRYBUNAŁ (trzecia izba),
w składzie: L. Bay Larsen, prezes izby, M. Vilaras, J. Malenovský, M. Safjan i D. Šváby (sprawozdawca), sędziowie,
rzecznik generalny: M. Campos Sánchez-Bordona,
sekretarz: M. Ferreira, główny administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 9 listopada 2016 r.,
po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 25 stycznia 2017 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 |
Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) wnosi w odwołaniu o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 4 czerwca 2015 r., Deluxe Laboratories/OHIM (deluxe) (T‑222/14, niepublikowanego, EU:T:2015:364, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), w którym stwierdzono nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 stycznia 2014 r. (R 1250/2013‑2) oddalającej skargę wniesioną przez Deluxe Laboratories, Inc., która następnie przyjęła nazwę Deluxe Entertainment Services Group, Inc. (zwaną dalej „spółką Deluxe”), na decyzję eksperta, który odrzucił zgłoszenie oznaczenia graficznego „deluxe” jako unijnego znaku towarowego (zwanej dalej „sporną decyzją”). |
Ramy prawne
2 |
Artykuł 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), zatytułowany „Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji”, stanowi: ,,1. Nie są rejestrowane: […]
[…] 2. Ustęp 1 stosuje się bez względu na fakt, że podstawy odmowy rejestracji istnieją tylko w części Unii”. |
3 |
Artykuł 75 omawianego rozporządzenia przewiduje: „Decyzje [EUIPO] zawierają określenie przyczyn, na których są oparte. Decyzje opierają się wyłącznie na przyczynach lub materiale dowodowym, co do których strony zainteresowane miały możliwość przedstawiania swoich uwag”. |
Okoliczności powstania sporu
4 |
W pkt 1–7 zaskarżonego wyroku Sąd przedstawił pokrótce okoliczności powstania sporu w następujący sposób:
[…]
|
Postępowanie przed Sądem i zaskarżony wyrok
5 |
Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 10 kwietnia 2014 r. spółka Deluxe wniosła skargę o stwierdzenie nieważności spornej decyzji. |
6 |
Na poparcie skargi spółka Deluxe podniosła pięć zarzutów, dotyczących naruszenia, odpowiednio, obowiązku uzasadnienia, art. 7 ust. 1 lit. c), art. 7 ust. 1 lit. b) oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, jak również zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, praw nabytych i legalności aktów wspólnotowych. |
7 |
Spółka Deluxe stwierdziła, że Izba Odwoławcza nie uzasadniła odmowy rejestracji rozpatrywanego znaku towarowego względem każdego z towarów i każdej z usług. Spółka ta stwierdziła w szczególności, że Izba nie wzięła pod uwagę cech charakterystycznych każdego z towarów i każdej z usług, podczas gdy chodziło o element kluczowy dla określenia fantazyjnego, sugestywnego lub aluzyjnego charakteru terminu „deluxe”. |
8 |
EUIPO podniosło, iż z wyrażenia „bez wyjątku” zawartego w spornej decyzji wynika, że Izba Odwoławcza przeprowadziła analizę indywidualną dla każdego z towarów i każdej z usług oraz że mogła przyjąć ogólne uzasadnienie, ponieważ wszystkie te towary i usługi należą do sektora audiowizualnego. |
9 |
Sąd uwzględnił skargę wniesioną przez spółkę Deluxe. |
10 |
Po przypomnieniu orzecznictwa Trybunału w pkt 15–18 zaskarżonego wyroku Sąd wskazał w pkt 20–22 tego wyroku, że w tym wypadku, biorąc pod uwagę opis ponad 90 towarów i usług należących do ośmiu odrębnych klas i różnych dziedzin, owe towary i usługi prezentują takie rozbieżności w zakresie ich charakteru, właściwości, przeznaczenia i sposobów ich sprzedaży, że nie mogą zostać uznane za jednorodną kategorię pozwalającą Izbie Odwoławczej na przyjęcie ogólnego uzasadnienia. Izba Odwoławcza nie wskazała zaś, że między rozpatrywanymi towarami i usługami istnieje wystarczająco bezpośredni i konkretny związek, by tworzyły one jednolitą kategorię (zwany dalej „wymaganym związkiem”). |
11 |
Jak wskazał bowiem Sąd w pkt 23 zaskarżonego wyroku, Izba Odwoławcza odniosła się w sposób ogólny do „towarów i usług”, do „wszystkich towarów i usług” oraz do „rozpatrywanych towarów i usług”, ale nie odniosła się konkretnie do żadnego z towarów i usług należących do danej klasy ani nawet do kategorii lub grup tych towarów i usług. W związku z tym Sąd w pkt 24 zaskarżonego wyroku ustalił, że nie przeprowadzając analizy charakteru odróżniającego zgłoszonego znaku towarowego dla każdego z towarów i każdej z usług, Izba Odwoławcza nie dokonała konkretnej oceny wymaganej w art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w odniesieniu do towarów i usług należących do danych klas i w tym względzie nie uzasadniła spornej decyzji w sposób wymagany prawem. |
12 |
W ramach badania argumentów przedstawionych przez EUIPO Sąd stwierdził w pkt 26 zaskarżonego wyroku, że z wyrażenia „bez wyjątku” nie wynika – nawet pośrednio – by Izba Odwoławcza dokonała oceny charakteru odróżniającego zgłaszanego znaku towarowego w świetle wszystkich rozpatrywanych towarów i usług. W rezultacie, jak zauważył Sąd, Izba Odwoławcza ograniczyła się do wskazania w zaskarżonej decyzji, że wszystkie towary bez wyjątku mogą być prezentowane jako odznaczające się wysoką jakością, a wszystkie usługi bez wyjątku mogą być prezentowane jako gwarantujące taką jakość. Izba Odwoławcza nie wskazała, aby między każdym z towarów i każdą z usług należących do rozpatrywanych klas istniał wymagany związek, i tym samym nie podała żadnej okoliczności, która mogłaby uzasadniać zastosowanie uzasadnienia ogólnego. |
13 |
Jeśli chodzi o argument EUIPO, zgodnie z którym rozpatrywane towary i usługi są bezpośrednio związane z sektorem audiowizualnym, Sąd wskazał w pkt 27 zaskarżonego wyroku, że to ustalenie nie zostało ujęte w zaskarżonej decyzji. Ponadto Sąd zaprzeczył istnieniu wymaganego związku między niektórymi towarami i usługami, takimi jak filmy kinematograficzne, usługi dostawy towarów samochodami ciężarowymi, usługi składowania towarów, usługi dotyczące prac badawczo-rozwojowych nad produktami, a także hosting i projektowanie stron internetowych na rzecz osób trzecich. Zauważył on, że w żadnym z tych przypadków istnienie takiego związku nie wynika z treści zaskarżonej decyzji. W końcu Sąd stwierdził, że okoliczność – przy założeniu, że zostanie wykazana – iż wyrażenie „deluxe” stanowi wyrażenie o charakterze zachwalającym i promocyjnym, możliwe do zastosowania dla wszystkich rozpatrywanych towarów i usług, jest w tym względzie bez znaczenia. |
14 |
W konsekwencji Sąd stwierdził nieważność spornej decyzji. |
Żądania stron
15 |
W swoim odwołaniu EUIPO wnosi do Trybunału o:
|
W przedmiocie odwołania
16 |
W odwołaniu EUIPO podnosi jedynie naruszenie art. 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 7 ust. 1 lit. b) oraz z art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia. Zarzut ten składa się z dwóch części. |
Argumentacja stron
17 |
W części pierwszej swojego jedynego zarzutu EUIPO zarzuca Sądowi naruszenie prawa z powodu ograniczenia możliwości przedstawienia ogólnego uzasadnienia tylko do przypadku, w którym towary i usługi tworzą jednorodne kategorie. EUIPO twierdzi, że Sąd nie może wykluczyć możliwości przedstawienia ogólnego uzasadnienia z powodu różnorodności towarów i usług, jeśli postrzeganie oznaczenia jest jednakowe w odniesieniu do każdego z towarów i każdej z usług, a tym samym uzasadnienie, które się do nich odnosi, pozostaje niezmienne. |
18 |
Zdaniem EUIPO wystarczy, że towary i usługi wskazane w zgłoszeniu do rejestracji posiadają wspólną cechę, aby uzasadnienie ogólne było względem nich dopuszczalne. Dla każdego z rozpatrywanych towarów i dla każdej z rozpatrywanych usług ta wspólna cecha sprowadza się do tego, że sugestia wysokiej jakości będzie postrzegana jako zwykły element strategii sprzedaży. W tym przypadku oznaczenie „deluxe” zawiera – w równym stopniu dla wszystkich tych towarów i usług – przekaz o charakterze zachwalającym i promocyjnym, niepozwalający odbiorcom dopatrzeć się wskazania pochodzenia handlowego rzeczonych towarów i usług. Na poparcie swojego stanowiska EUIPO powołuje się na uzasadnienie przyjęte przez Trybunał w postanowieniu z dnia 11 grudnia 2014 r., FTI Touristik/OHIM (C‑253/14 P, niepublikowanym, EU:C:2014:2445), w którym Trybunał uznał istnienie wystarczająco bezpośredniego i konkretnego związku między wskazanymi towarami i usługami w świetle wspólnej cechy, polegającej na tym, że wszystkie towary i usługi mogły być objęte zniżkami lub oferować specjalne korzyści. |
19 |
W związku z powyższym EUIPO uważa, że błędne jest twierdzenie zawarte w pkt 24 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym ze względu na brak ustalenia jednorodności między wszystkimi towarami i usługami Izba Odwoławcza nie dokonała wymaganej konkretnej oceny. |
20 |
Co więcej, EUIPO twierdzi, że Sąd naruszył prawo, pomijając w pkt 27 zaskarżonego wyroku jako nieistotne ustalenie Izby Odwoławczej, zgodnie z którym wyrażenie „deluxe” stanowi wyrażenie o charakterze zachwalającym i promocyjnym możliwe do zastosowania dla wszystkich rozpatrywanych towarów i usług. |
21 |
Spółka Deluxe twierdzi, że EUIPO przypisało duże znaczenie sprawie BigXtra, w której wydano postanowienie z dnia 11 grudnia 2014 r., FTI Touristik/OHIM (C‑253/14 P, niepublikowane, EU:C:2014:2445), odmawiające rejestracji znaku towarowego „BigXtra” na takiej podstawie, że wyrażenie to miało charakter wyraźnie zachwalający. Spółka Deluxe uważa, że ta sprawa nie znajduje zastosowania, ponieważ różni się od rozpatrywanego przypadku. Wyrażenie „deluxe” mogłoby bowiem mieć charakter opisowy lub zachwalający tylko dla samych towarów, a nie dla sposobu ich sprzedaży, jako że nie istnieje forma „deluxe” sprzedaży towaru, tym bardziej jeśli właściwy krąg odbiorców zostałby wzięty pod uwagę. |
22 |
W części drugiej swojego jedynego zarzutu EUIPO podnosi, że interpretacja wymogu dostatecznej jednorodności zastosowana przez Sąd w pkt 20–22 i 26 zaskarżonego wyroku, która umożliwia Izbie Odwoławczej przyjęcie ogólnego uzasadnienia w celu odrzucenia zgłoszenia rozpatrywanego znaku towarowego, pozostaje w sprzeczności z orzecznictwem, w szczególności z postanowieniem z dnia 18 marca 2010 r., CFCMCEE/OHIM (C‑282/09 P, EU:C:2010:153). W rezultacie, ustanawiając współzależność między istnieniem „jednorodnej kategorii” a opisem towarów i usług, Sąd zinterpretował w sposób błędny pojęcie „kategorii” lub „grupy” towarów lub usług o „dostatecznej jednorodności” w rozumieniu tego orzecznictwa, a w konsekwencji – pojęcie „wystarczająco bezpośredniego i konkretnego związku”, jaki powinien istnieć pomiędzy towarami i usługami. |
23 |
Zdaniem EUIPO wymóg dostatecznej jednorodności powinien być rozumiany w sposób szerszy, tak aby wystarczająca była okoliczność, że towary i usługi mają wspólną cechę charakterystyczną, która mogłaby również istnieć między towarami lub usługami należącymi do różnych sektorów. |
24 |
EUIPO twierdzi, że w rozpatrywanej sprawie sporna decyzja jednoznacznie wskazuje, iż wspólna cecha charakterystyczna rozpatrywanych towarów i usług polega na tym, że wszystkie towary bez wyjątku mogą być prezentowane jako odznaczające się wysoką jakością, a wszystkie usługi bez wyjątku mogą być prezentowane jako gwarantujące taką jakość. |
25 |
Spółka Deluxe kwestionuje twierdzenie EUIPO, według którego rozpatrywane towary i usługi są dostatecznie jednorodne i z tego względu mogą zostać uznane za jednolity zbiór. |
Ocena Trybunału
26 |
Zważywszy, że EUIPO kwestionuje twierdzenia Sądu przedstawione w pkt 10–13 niniejszego wyroku oraz że obie części jedynego zarzutu dotyczą naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) oraz art. 75 rozporządzenia nr 207/2009, należy rozpatrzyć je łącznie. |
27 |
Przede wszystkim z utrwalonego orzecznictwa wynika, że właściwy organ nie może ograniczyć do minimum badania zgłoszenia do rejestracji, a wręcz przeciwnie, badanie to powinno być dokładne i kompletne w celu uniknięcia niewłaściwej rejestracji znaków towarowych (wyrok z dnia 6 maja 2003 r., Libertel, C‑104/01, EU:C:2003:244, pkt 59). |
28 |
Skoro zawsze wnosi się o rejestrację znaku towarowego dla towarów lub usług określonych w zgłoszeniu, to kwestia, czy znak objęty jest zakresem bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji, musi być oceniana in concreto w odniesieniu do tych towarów lub usług (wyrok z dnia 15 lutego 2007 r., BVBA Management, Training en Consultancy, C‑239/05, EU:C:2007:99, pkt 31). |
29 |
Należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału, po pierwsze, badanie bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji musi dotyczyć każdego z towarów lub każdej z usług, dla których wniesiono o rejestrację znaku towarowego, a po drugie, decyzja właściwego organu o odmowie rejestracji znaku towarowego co do zasady musi być uzasadniona w odniesieniu do każdego z tych towarów lub każdej z tych usług (wyrok z dnia 15 lutego 2007 r., BVBA Management, Training en Consultancy, C‑239/05, EU:C:2007:99, pkt 34; postanowienie z dnia 18 marca 2010 r., CFCMCEE/OHIM, C‑282/09 P, EU:C:2010:153, pkt 37). |
30 |
Jednakże jeśli chodzi o ten ostatni wymóg, Trybunał uściślił, że w przypadku gdy ta sama podstawa odmowy rejestracji podnoszona jest wobec całej kategorii lub grupy towarów lub usług, właściwy organ może ograniczyć się do ogólnego uzasadnienia dotyczącego wszystkich rozpatrywanych towarów lub usług (wyroki: z dnia 15 lutego 2007 r., BVBA Management, Training en Consultancy, C‑239/05, EU:C:2007:99, pkt 37; z dnia 17 października 2013 r., Isdin/Bial‑Portela, C‑597/12 P, EU:C:2013:672, pkt 26). |
31 |
Trybunał następnie sprecyzował, że powyższe uprawnienie rozciąga się jedynie na towary i usługi pozostające w wystarczająco bezpośrednim i konkretnym związku, by tworzyć jedną dostatecznie jednolitą kategorię lub grupę towarów lub usług (wyrok z dnia 17 października 2013 r., Isdin/Bial‑Portela, C‑597/12 P, EU:C:2013:672, pkt 27). |
32 |
Podczas dokonywania ustaleń, czy towary i usługi objęte zgłoszeniem do rejestracji unijnego znaku towarowego pozostają w wystarczająco bezpośrednim i konkretnym związku oraz czy mogą zostać przydzielone do dostatecznie jednolitych kategorii lub grup – w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego we wcześniejszym punkcie – trzeba mieć na uwadze cel tej analizy, jakim jest umożliwienie oraz ułatwienie dokonania oceny in concreto tego, czy zgłaszany znak towarowy jest objęty, bądź też nie, zakresem jednej z bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji, w myśl orzecznictwa przytoczonego w pkt 28 niniejszego wyroku. |
33 |
I tak, przydzielenie rozpatrywanych towarów i usług do jednej czy też większej liczby grup lub kategorii musi zostać dokonane w szczególności na podstawie ich cech charakterystycznych, które są dla nich wspólne oraz które są istotne dla celów analizy możliwości powołania się na określoną bezwzględną podstawę odmowy rejestracji względem zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do rzeczonych towarów i usług. Wynika z tego, że taka ocena musi zostać dokonana in concreto przy badaniu każdego zgłoszenia do rejestracji oraz – w stosownych przypadkach – dla każdej z odrębnych bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji, które ewentualnie miałyby zastosowanie. |
34 |
Z powyższych rozważań wynika, że nie jest a priori wykluczone, by towary i usługi objęte zgłoszeniem do rejestracji miały wspólną cechę charakterystyczną istotną dla dokonania analizy zastosowania bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji oraz by mogły zostać przydzielone – w celu zbadania rozpatrywanego zgłoszenia do rejestracji względem tej bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji – do jednej kategorii lub grupy dostatecznie jednolitej w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 31 niniejszego wyroku. |
35 |
W niniejszym przypadku z pkt 26 zaskarżonego wyroku wynika, że jeśli chodzi o wszystkie towary i wszystkie usługi objęte rozpatrywanym zgłoszeniem do rejestracji, Izba Odwoławcza wskazała, że wszystkie towary bez wyjątku mogą być prezentowane jako odznaczające się wysoką jakością, a wszystkie usługi bez wyjątku mogą być prezentowane jako gwarantujące wysoką jakość. Wynika stąd, że Izba Odwoławcza w istocie uznała, że wszystkie towary i wszystkie usługi objęte zgłoszeniem, które była ona zobowiązana rozpatrzeć, posiadały cechę charakterystyczną istotną dla celów badania zastosowania bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji, o której mowa w art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, to jest okoliczności, że wszystkie one mogły być prezentowane jako odznaczające się wysoką jakością lub gwarantujące ją oraz że tym samym wszystkie stanowiły jedną kategorię lub jedną grupę dostatecznie jednolitą dla celów rozpatrywania tej bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji. Zdaniem Izby Odwoławczej istotność tej cechy charakterystycznej wspólnej dla wszystkich rozpatrywanych towarów i usług dla celów badania, które Izba Odwoławcza była zobowiązana przeprowadzić, jest wykazana w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym zgłaszany znak towarowy stanowił „wskazanie wysokiej jakości”. |
36 |
Wspomniane w pkt 22 zaskarżonego wyroku pominięcie przez Izbę Odwoławczą wyraźnego wskazania, że rozpatrywane towary i usługi pozostają w związku wystarczająco bezpośrednim i konkretnym do tego stopnia, że tworzą jednorodną kategorię, nie prowadzi do innego wniosku, ponieważ takie wskazanie wynikało w sposób dorozumiany z uzasadnienia rzeczonej Izby, o którym mowa w pkt 26 zaskarżonego wyroku. |
37 |
W celu przeprowadzenia kontroli poszanowania obowiązku dokonania przez Izbę Odwoławczą konkretnej oceny wymaganej na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 oraz uzasadnienia w sposób wymagany prawem swojej decyzji do Sądu należało zbadanie – w ramach oceny stanu faktycznego – zasadności rozważań Izby Odwoławczej wspomnianych w pkt 35 niniejszego wyroku. |
38 |
W szczególności Sąd miał za zadanie z jednej strony zweryfikować, czy zgłaszany znak towarowy, który składa się z elementu słownego i elementu graficznego, faktycznie mógł być przez właściwy krąg odbiorców postrzegany wprost i bezpośrednio jako wskazanie wysokiej jakości lub jako przekaz o charakterze zachwalającym, a nie jako wskazanie pochodzenia handlowego towarów i usług oznaczonych tym znakiem. |
39 |
Z drugiej strony Sąd był zobowiązany do sprawdzenia – w ramach badania elementu słownego zgłaszanego znaku towarowego – czy termin „deluxe” faktycznie jest nośnikiem pojęcia „wysokiej jakości”, jak twierdzi Izba Odwoławcza, jako że ten element słowny stanowi bezpośrednie odniesienie do słowa „luksus”. W razie gdyby termin „deluxe” miał znaczenie inne niż „wysoka jakość” – tak jak twierdzi rzecznik generalny w pkt 54 i 55 opinii – zadaniem Sądu byłoby zbadanie, czy w świetle tego znaczenia towary i usługi objęte rozpatrywanym znakiem towarowym tworzą jednorodną grupę, co uzasadniałoby zastosowanie ogólnego uzasadnienia. |
40 |
Sąd zaś w sposób ogólny odrzucił możliwość istnienia jednorodności rozpatrywanych towarów i usług i w tym względzie nie wziął pod uwagę specyfiki zgłaszanego znaku towarowego, a w szczególności jego postrzegania przez właściwy krąg odbiorców. |
41 |
Jak wynika bowiem z pkt 21 zaskarżonego wyroku, Sąd ograniczył się do stwierdzenia, że między towarami i usługami objętymi spornym zgłoszeniem występowały takie różnice – wynikające z ich charakteru, właściwości, przeznaczenia i sposobów ich sprzedaży – że owe towary i usługi nie mogły zostać uznane za jednorodną kategorię umożliwiającą Izbie Odwoławczej sformułowanie względem nich uzasadnienia ogólnego. Sąd pominął zatem ewentualność, że pomimo różnic wszystkie rozpatrywane towary i usługi mogły mieć wspólną cechę charakterystyczną, istotną dla celów badania, które Izba Odwoławcza była zobowiązana wykonać, co – zgodnie z rozważaniami ujętymi w pkt 33 i 34 niniejszego wyroku – mogłoby uzasadnić przydzielenie ich do jednej i tej samej jednorodnej grupy oraz zastosowanie względem nich przez Izbę Odwoławczą uzasadnienia ogólnego. |
42 |
Z tych samych powodów stwierdzenie Sądu zawarte w pkt 27 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym „okoliczność […], że wyrażenie »deluxe« jest wyrażeniem o charakterze zachwalającym i promocyjnym, możliwym do zastosowania dla wszystkich rozpatrywanych towarów i usług, jest w tym względzie bez znaczenia”, jest również błędne. |
43 |
Z powyższego wynika, że Sąd naruszył prawo w odniesieniu do wykładni art. 7 ust. 1 lit. b) oraz art. 75 rozporządzenia nr 207/2009, w związku z czym zaskarżony wyrok należy uchylić. |
44 |
Zgodnie z art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przypadku uchylenia orzeczenia Sądu Trybunał może wydać orzeczenie ostateczne w sprawie, jeśli stan postępowania na to pozwala, lub skierować sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd. W niniejszym wypadku należy stwierdzić, że stan postępowania nie pozwala na wydanie ostatecznego orzeczenia. |
45 |
Należy zatem skierować sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd oraz zastrzec dla niego orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania. |
Z powyższych względów Trybunał (trzecia izba) orzeka, co następuje: |
|
|
|
Podpisy |
( *1 ) Język postępowania: hiszpański.