1

W dniu 28 czerwca 2014 r. Komisja Europejska wydała komunikat zatytułowany „Wytyczne w sprawie pomocy państwa na ochronę środowiska i cele związane z energią w latach 2014–2020” (Dz.U. C 200, s. 1, zwane dalej „zaskarżonymi wytycznymi”).

2

Punkt 3.7.2 zaskarżonych wytycznych określa warunki, jakie powinny towarzyszyć pomocy przyznawanej przez państwa członkowskie w postaci ulg w finansowaniu wsparcia na rzecz energii ze źródeł odnawialnych (zwanych dalej „ulgami”), aby mogła ona zostać uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE. Ustęp 185 zaskarżonych wytycznych przewiduje zatem, co następuje:

„Pomoc należy ograniczyć do sektorów, których konkurencyjna pozycja jest zagrożona z uwagi na koszty związane z finansowaniem wsparcia na rzecz energii ze źródeł odnawialnych ze względu na intensywność zużycia przez nie energii elektrycznej i ich ekspozycję z tytułu transakcji międzynarodowych. W związku z powyższym pomoc można przyznać wyłącznie przedsiębiorstwom, które należą do sektorów wymienionych w załączniku 3 [do zaskarżonych wytycznych]. Wykaz jest przeznaczony do zastosowania jedynie w celu stwierdzenia kwalifikowalności do tej konkretnej postaci rekompensaty”.

3

Przypis 84 do zaskarżonych wytycznych, który został dodany na końcu przedostatniego zdania ust. 185 tych wytycznych, brzmi następująco:

„Komisja uważa, że takie ryzyko istnieje w przypadku sektorów o intensywności wymiany handlowej na poziomie [Unii Europejskiej] wynoszącej 10%, kiedy intensywność zużycia energii elektrycznej przez sektor na poziomie [Unii Europejskiej] osiąga 10%. Ponadto podobne zagrożenia dotyczą sektorów o niższej, lecz wynoszącej co najmniej 4% ekspozycji z tytułu transakcji i o dużo wyższej intensywności zużycia energii elektrycznej, wynoszącej co najmniej 20%, lub sektorów podobnych pod względem gospodarczym (np. z racji substytucyjności [produktów]). Takie samo ryzyko zagraża w równym stopniu sektorom o nieco niższej, lecz wynoszącej co najmniej 7% intensywności zużycia energii elektrycznej, i o bardzo wysokiej ekspozycji z tytułu transakcji, wynoszącej co najmniej 80%. Na tej podstawie sporządzono wykaz kwalifikujących się sektorów. Ostatecznie z uwagi na gospodarcze podobieństwo [z wymienionymi już sektorami] i wytwarzanie substytucyjnych produktów włączono [tu] następujące sektory (odlewnictwo stali, metale lekkie i metale nieżelazne […]; odzysk sortowanych materiałów […])”.

4

Ustęp 186 zaskarżonych wytycznych wskazuje, co następuje:

„Aby uwzględnić ponadto fakt, że niektóre sektory mogą być niejednorodne pod względem intensywności zużycia energii elektrycznej, państwo członkowskie może włączyć przedsiębiorstwo do swojego krajowego systemu [ulg], jeżeli intensywność zużycia energii elektrycznej przez [to] przedsiębiorstwo wynosi co najmniej 20% […], a przedsiębiorstwo należy do sektora o intensywności wymiany handlowej na poziomie unijnym wynoszącej co najmniej 4%, mimo że nie należy do sektora wymienionego w załączniku 3 [do zaskarżonych wytycznych] […]”.

5

W załączniku 3 do zaskarżonych wytycznych (zwanym dalej „załącznikiem 3”), zatytułowanym „Wykaz sektorów kwalifikowalnych na podstawie [pkt] 3.7.2 [zaskarżonych wytycznych]”, wymieniono sektory gospodarcze, których przedsiębiorstwa mogą skorzystać z ulgi uznanej przez Komisję za zgodną z rynkiem wewnętrznym, nie musząc przy tym osiągnąć indywidualnie pewnej szczególnej intensywności zużycia energii elektrycznej.

6

W załączniku 5 do zaskarżonych wytycznych (zwanym dalej „załącznikiem 5”), zatytułowanym „Górnictwo i sektory wytwórcze nieuwzględnione w wykazie znajdującym się w [załączniku 3], w przypadku których intensywność wymiany handlowej z państwami spoza [Unii Europejskiej] wynosi co najmniej 4%”, wymieniono pewne – nieujęte w załączniku 3 – sektory gospodarcze, których przedsiębiorstwa mogą skorzystać z ulgi uznanej przez Komisję za zgodną z rynkiem wewnętrznym, pod warunkiem że osiągną indywidualnie intensywność zużycia energii elektrycznej wynoszącą 20%. Wśród tych sektorów figuruje sektor przetwórstwa mleka i wyrobu serów (NACE 10.51) (zwany dalej „sektorem przetwórstwa mleka”).

7

Skarżące, Milchindustrie-Verband eV i Deutscher Raiffeisenverband eV, są dwoma ugrupowaniami, których celem jest reprezentowanie i obrona interesów, odpowiednio, niemieckiego przemysłu mleczarskiego i przedsiębiorstw niemieckiego sektora spożywczego. Członkami Milchindustrie-verband są przedsiębiorstwa i spółdzielnie, które realizują w Niemczech około 95% zaopatrzenia w mleko i 100% wielkości wywozu. Jeśli chodzi o Deutscher Raiffeisenverband, wśród jego członków figurują przedsiębiorstwa zajmujące się handlem produktami rolnymi oraz przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów pochodzenia zwierzęcego i roślinnego, w tym mleka.

8

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 19 września 2014 r. skarżące wniosły skargę, w której zwróciły się do Sądu o:

9

Odrębnym pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 4 grudnia 2014 r. Komisja podniosła zarzut niedopuszczalności na podstawie art. 114 regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r. Instytucja ta wnosi do Sądu o:

10

Skarżące przedłożyły swoje uwagi w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności w dniu 19 stycznia 2015 r. Wnoszą one do Sądu o odrzucenie zarzutu niedopuszczalności na podstawie art. 114 § 4 akapit pierwszy regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r. i podjęcie dalszych czynności procesowych.

11

Zgodnie z art. 130 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem jeżeli strona pozwana o to wnosi, Sąd może orzec w przedmiocie niedopuszczalności lub niewłaściwości bez rozpatrywania istoty sprawy.

12

W niniejszym przypadku Sąd uznaje, że po zapoznaniu się z aktami sprawy ma wystarczającą wiedzę, w związku z czym postanawia orzec bez dalszych czynności procesowych.

13

Skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności zaskarżonych wytycznych w zakresie, w jakim sektor przetwórstwa mleka nie jest wymieniony w załączniku 3, mimo że charakteryzuje się on intensywnością wymiany handlowej i intensywnością zużycia energii elektrycznej wynoszącą ponad 10%. Skarżące podkreślają, że załącznik 3 jest wyczerpujący i że jego treść należy wiernie przetransponować do niemieckiego ustawodawstwa. I tak, sektory wymienione w załączniku 3 figurują w wykazie 1 załącznika 4 do Gesetz für den Ausbau erneuerbarer Energien (Erneuerbare-Energien-Gesetz) (niemieckiej ustawy o odnawialnych źródłach energii) z dnia 21 lipca 2014 r. (BGBl. 2014 I, s. 1066, zwanej dalej „EEG 2014”), dotyczącego sektorów, które mogą skorzystać z ulgi. Sektory wymienione w załączniku 5, w tym sektor przetwórstwa mleka, figurują w wykazie 2 załącznika 4 do EEG 2014, gdyż § 64 tej ustawy przewiduje dla przedsiębiorstw należących do tych sektorów surowsze wymogi przyznania ulg. W związku z tym zdaniem skarżących tylko nieliczne mleczarnie, które spełniają te surowe warunki, mogą skorzystać z ulgi, co zagraża poważnie międzynarodowej konkurencyjności i istnieniu około 80% niemieckich przedsiębiorstw mleczarskich.

14

Przede wszystkim należy przypomnieć, że skargi wniesione przez stowarzyszenia lub ugrupowania są według orzecznictwa dopuszczalne w trzech przypadkach, a mianowicie wtedy, gdy reprezentują one interesy osób, które same mogą wnieść skargę, gdy różnią się od innych ze względu na to, iż kwestia dotyczy ich własnych interesów jako stowarzyszenia lub ugrupowania, w szczególności dlatego, iż akt, którego stwierdzenia nieważności się domagają, zmienił ich pozycję negocjacyjną, bądź gdy konkretny przepis prawny wyraźnie przyznaje im uprawnienia o charakterze proceduralnym (zob. podobnie wyrok z dnia 18 marca 2010 r., Forum 187/Komisja, T‑189/08, Zb.Orz., EU:T:2010:99, pkt 58 i przytoczone tam orzecznictwo).

15

W niniejszym przypadku skarżące, po pierwsze, nie przytaczają żadnego przepisu przyznającego im uprawnienia proceduralne w odniesieniu do zaskarżonych wytycznych, i po drugie, nie powołują się na okoliczność, że odgrywały szczególną rolę negocjacyjną w procesie wydania tych wytycznych. Wobec tego – jak słusznie twierdzi Komisja i jak przyznają to skarżące – dopuszczalność skargi zależy wyłącznie od kwestii, czy przedsiębiorstwa, które prowadzą działalność w sektorze przetwórstwa mleka i które są reprezentowane przez skarżące (zwane dalej „reprezentowanymi przedsiębiorstwami”), byłyby uprawnione do żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonych wytycznych w zakresie, w jakim sektor przetwórstwa mleka nie jest wymieniony w załączniku 3.

16

Następnie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 263 akapit czwarty TFUE każda osoba fizyczna lub prawna może wnieść, na warunkach przewidzianych w akapitach pierwszym i drugim tego postanowienia, skargę na akt, którego nie jest adresatem, w dwóch alternatywnych przypadkach: z jednej strony wtedy, gdy dany akt dotyczy jej bezpośrednio i indywidualnie, oraz z drugiej strony wtedy, gdy w grę wchodzi akt regulacyjny, który dotyczy jej bezpośrednio i nie wymaga środków wykonawczych.

17

Należy zatem zbadać, czy reprezentowane przedsiębiorstwa znajdują się w odniesieniu do zaskarżonych wytycznych w jednym z dwóch przypadków wymienionych w poprzednim punkcie, czemu Komisja zaprzecza. Jako że oba przypadki zakładają, iż zaskarżony akt dotyczy bezpośrednio strony skarżącej, należy najpierw zbadać to kryterium.

18

W powyższym względzie należy zauważyć, że wyrażenie „które dotyczą jej bezpośrednio” występuje w identyczny sposób w obu przypadkach przewidzianych w art. 263 akapit czwarty TFUE i że zostało ono przejęte jako takie z art. 230 akapit czwarty WE, mimo że temu ostatniemu postanowieniu znany był tylko pierwszy z tych przypadków. Orzeczono już, że pojęcie bezpośredniego oddziaływania występujące w drugim z wymienionych powyżej przypadków nie może być interpretowane bardziej restrykcyjnie niż pojęcie występujące w pierwszym przypadku [zob. podobnie wyrok z dnia 25 października 2011 r., Microban International i Microban (Europe)/Komisja, T‑262/10, Zb.Orz., EU:T:2011:623, pkt 32]. Nie ma także podstaw by uznać, że, w niniejszym przypadku, warunek bezpośredniego oddziaływania należałoby interpretować mniej restrykcyjnie w sytuacji, gdyby zaskarżone wytyczne stanowiły akt regulacyjny, który nie wymaga środków wykonawczych.

19

Komisja twierdzi, że zaskarżone wytyczne nie dotyczą bezpośrednio reprezentowanych przedsiębiorstw, co skarżące kwestionują.

20

Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem ustanowiony w art. 263 akapit czwarty TFUE warunek, iż akt Unii musi dotyczyć bezpośrednio osoby fizycznej lub prawnej, wymaga, by zakwestionowany akt wywierał bezpośredni wpływ na sytuację prawną jednostki i nie pozostawiał żadnego uznania swoim adresatom, na których ciąży obowiązek jego wykonania, gdyż wykonanie ma charakter czysto automatyczny i wynika wyłącznie z uregulowania Unii, bez potrzeby stosowania innych przepisów pośrednich (zob. wyrok z dnia 13 marca 2008 r., Komisja/Infront WM, C‑125/06 P, Zb.Orz., EU:C:2008:159, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).

21

Taka sama sytuacja ma miejsce, gdy przysługująca adresatom aktu Unii możliwość niezastosowania się do niego jest czysto teoretyczna, ponieważ ich wola dostosowania się do niego nie wzbudza żadnych wątpliwości (wyroki: z dnia 5 maja 1998 r., Dreyfus/Komisja, C‑386/96 P, Zb.Orz., EU:C:1998:193, pkt 44; Glencore Grain/Komisja, C‑404/96 P, Zb.Orz., EU:C:1998:196, pkt 42; zob. także podobnie wyroki: z dnia 23 listopada 1971 r., Bock/Komisja, 62/70, Zb.Orz., EU:C:1971:108, pkt 6–8; z dnia 17 stycznia 1985 r., Piraiki-Patraiki i in./Komisja, 11/82, Zb.Orz., EU:C:1985:18, pkt 8–10).

22

Należy zatem zbadać, czy zaskarżone wytyczne mają bezpośrednio taki wpływ na sytuację prawną reprezentowanych przedsiębiorstw, co Komisja kwestionuje.

23

W powyższym względzie należy przypomnieć, że Komisja może przyjąć wytyczne w celu wykonywania przysługującego jej uznania, w szczególności w dziedzinie pomocy państwa. O ile nie odbiegają one od postanowień traktatu, zawarte w nich normy indykatywne wiążą tę instytucję (zob. podobnie wyroki: z dnia 24 lutego 1987, Deufil/Komisja, 310/85, Zb.Orz., EU:C:1987:96, pkt 22; z dnia 24 marca 1993 r., CIRFS i in./Komisja, C‑313/90, Zb.Orz., EU:C:1993:111, pkt 34, 36; z dnia 15 października 1996 r., IJssel-Vliet, C‑311/94, Zb.Orz., EU:C:1996:383, pkt 42).

24

W związku z powyższym wydając zaskarżone wytyczne, Komisja podjęła co do zasady wiążące zobowiązanie stosowania, tak jak zostało to zapowiedziane w tych wytycznych, zakresu uznania, jakim dysponuje, do celów oceny zgodności z rynkiem wewnętrznym pomocy objętej tymi wytycznymi. W szczególności zobowiązała się ona do tego, że nie będzie uznawać za zgodne z rynkiem wewnętrznym ulg przyznanych przez państwo członkowskie na rzecz sektorów niewymienionych w załączniku 3 oraz że będzie uznawać za zgodne z rynkiem wewnętrznym ulgi przyznane przedsiębiorstwom należącym do jednego z sektorów wymienionych w załączniku 5 jedynie w przypadku, gdy dane przedsiębiorstwo osiągnie intensywność zużycia energii elektrycznej wynoszącą 20%.

25

Powyższe rozważania nie oznaczają jednak, że zaskarżone wytyczne dotyczą bezpośrednio reprezentowanych przedsiębiorstw.

26

Po pierwsze, jeśli chodzi o reprezentowane przedsiębiorstwa korzystające z ulgi, którą Republika Federalna Niemiec zgłosiła Komisji i w odniesieniu do której instytucja ta nie wydała jeszcze decyzji w sprawie jej zgodności z rynkiem wewnętrznym przed datą rozpoczęcia stosowania zaskarżonych wytycznych, prawdą jest, iż nie ulega wątpliwości, że – jak twierdzą skarżące – zgodnie z ust. 246 i 247 tych wytycznych stosuje się je w okresie od 1 lipca 2014 r. do 31 grudnia 2020 r. do wszystkich środków pomocy, względem których Komisja ma podjąć decyzję, nawet tych zgłoszonych przed pierwszą z tych dat. Komisja nie może jednak zastosować zaskarżonych wytycznych w odniesieniu do takiej ulgi w drodze decyzji wydanej na podstawie art. 4 ust. 2 i 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [108 TFUE] (Dz.U. L 83, s. 1) bądź w drodze decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE, bądź też w drodze decyzji o zakończeniu tego postępowania na podstawie art. 7 rozporządzenia nr 659/1999. To właśnie te decyzje mogłyby dotyczyć bezpośrednio reprezentowanych przedsiębiorstw z uwagi na zawarte w nich stwierdzenie, że ulga, z której one korzystają, nie jest zgodna z rynkiem wewnętrznym z tego powodu, że sektor przetwórstwa nie jest wymieniony w załączniku 3 – a nie wspomniany załącznik. Reprezentowane przedsiębiorstwa mogłyby zakwestionować zgodność z prawem tych decyzji przed Sądem i między innymi podnieść, że sektor przetwórstwa mleka powinien był zostać wymieniony w załączniku 3.

27

Po drugie, jeśli chodzi o reprezentowane przedsiębiorstwa korzystające z ulgi, którą Republika Federalna Niemiec zgłosiła Komisji i w odniesieniu do której instytucja ta uznała pomoc za zgodną z rynkiem wewnętrznym przed datą rozpoczęcia stosowania zaskarżonych wytycznych, należy zaznaczyć, że zgodnie z ust. 250 tych wytycznych Komisja proponuje konieczne zmiany istniejącej pomocy w celu jej dostosowania do wspomnianych wytycznych najpóźniej do dnia 1 stycznia 2016 r. Jak słusznie twierdzi też Komisja, ponieważ państwa członkowskie nie są związane zaskarżonymi wytycznymi, mogą one przyjąć albo odrzucić te propozycje. W przypadku przyjęcia propozycji Komisji wszelkie skutki prawne wobec reprezentowanych przedsiębiorstw wynikałyby z działania danego państwa członkowskiego, które mogłoby ewentualnie zostać zakwestionowane przed właściwymi sądami krajowymi. W przypadku odrzucenia propozycji Komisji przez dane państwo członkowskie wszelkie skutki prawne wobec reprezentowanych przedsiębiorstw wynikałyby wyłącznie z obowiązku zawieszenia wskutek ewentualnej decyzji Komisji o wszczęciu – na podstawie art. 19 ust. 2 rozporządzenia nr 659/1999 – formalnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE. Także w takim przypadku reprezentowane przedsiębiorstwa mogłyby zakwestionować zgodność z prawem takiej decyzji przed Sądem i między innymi podnieść, że sektor przetwórstwa mleka powinien był zostać wymieniony w załączniku 3.

28

Po trzecie, w odniesieniu do reprezentowanych przedsiębiorstw korzystających z ulgi, którą Komisja mogłaby uznać za bezprawnie przyznaną pomoc, ponieważ została ona przyznana przed jej zgłoszeniem i zbadana przez Komisję po dacie rozpoczęcia stosowania zaskarżonych wytycznych, należy zauważyć, że Komisja może zastosować wspomniane wytyczne w odniesieniu do takiej ulgi tylko w drodze jednej z decyzji wymienionych w pkt 26 powyżej, gdyż reprezentowanych przedsiębiorstw może dotyczyć bezpośrednio tylko taka decyzja, którą mogłyby one ewentualnie zakwestionować przed Sądem.

29

Wreszcie po czwarte – jak słusznie twierdzi Komisja – w przypadku ewentualnej decyzji państwa członkowskiego o nieprzyznawaniu nowych ulg sektorom niewymienionym w załączniku 3 chodziło będzie o suwerenną decyzję danego państwa członkowskiego.

30

Istnienie zaskarżonych wytycznych nie stoi bowiem na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie zgłosiło Komisji nową ulgę na rzecz sektora niewymienionego w załączniku 3 bądź to z tego względu, że uważa ono – ewentualnie wskutek wyjaśnień przedstawionych przez zainteresowane przedsiębiorstwa – iż sektor ten spełnia warunki umieszczenia go w wykazie tegoż załącznika, bądź to z tego względu, że stoi ono na stanowisku, iż Komisja nie może skutecznie ustanowić takich warunków. Wprawdzie bardzo prawdopodobne jest, że na podstawie zaskarżonych wytycznych Komisja wyda decyzję przewidzianą w art. 7 ust. 5 rozporządzenia nr 659/1999 i stwierdzi, iż planowana ulga stanowi pomoc niezgodną z rynkiem wewnętrznym, jednakże tylko taka decyzja może wywołać bezpośrednie skutki prawne wobec przedsiębiorstw, które miały skorzystać z ulgi. Przedsiębiorstwa te – podobnie jak dane państwo członkowskie – mogłyby wtedy zakwestionować przed Sądem zasadność decyzji wydanej przez Komisję i między innymi podnieść, że sektor przetwórstwa mleka powinien był zostać ujęty w załączniku 3.

31

Powyższego wniosku nie może podważyć argument przedstawiony przez skarżące w ich uwagach na temat zarzutu niedopuszczalności, jakoby już w momencie wydania zaskarżonych wytycznych było jasne, że Republika Federalna Niemiec przetransponuje „słowo w słowo” załącznik 3 do swoich przepisów prawnych dotyczących ulg, w związku z czym orzecznictwo wymienione w 21 powyżej znajduje w niniejszym przypadku zastosowanie.

32

W powyższym względzie skarżące twierdzą, że Komisja wszczęła w grudniu 2013 r. formalne postępowanie wyjaśniające w sprawie niemieckich przepisów prawnych dotyczących ulg i wskazała, że ma wątpliwości co do ulg przewidzianych poza sektorami stali i aluminium. Opracowaniu zaskarżonych wytycznych towarzyszyły zatem intensywne negocjacje między Komisją a władzami niemieckimi w przedmiocie wykazu sektorów, które mogą figurować w załączniku 3. Mimo skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej w dniu 28 lutego 2014 r. na decyzję o wszczęciu formalnego postępowania władze niemieckie wskazały z jednej strony, iż zależy im na osiągnięciu kompromisu, a z drugiej strony, iż nowe niemieckie przepisy prawne dotyczące ulg zostaną ściśle uzgodnione z wytycznymi, które są w fazie opracowywania, a nawet iż będą przestrzegać ich postanowień.

33

W każdym razie – wbrew temu, co utrzymują skarżące – to, o czym mowa powyżej, nie oznacza, że orzecznictwo wymienione w pkt 21 powyżej ma zastosowanie w niniejszym przypadku.

34

Jako że – jak wskazano w pkt 30 powyżej – państwa członkowskie nie są ani związane zaskarżonymi wytycznymi, ani zobowiązane do niezgłaszania Komisji ulg, które nie spełniają warunków przewidzianych w tych wytycznych, możliwość, że wspomniane państwa członkowskie utrzymają lub wydadzą krajowe przepisy prawne niezgodne z tymi wytycznymi nie może być postrzegana jako czysto teoretyczna. W każdym wypadku skarżące w ogóle nie wyjaśniają, dlaczego państwa członkowskie, a w szczególności Republika Federalna Niemiec powinny były – pod względem prawnym lub faktycznym – być zobowiązane zaakceptować normy indykatywne, które Komisja narzuciła sobie w wykonaniu przysługującego jej uznania, wydając zaskarżone wytyczne.

35

Powyższe rozważania potwierdza fakt, że – jak podnoszą same skarżące – Republika Federalna Niemiec wniosła do Sądu skargę o stwierdzenie nieważności decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego wydanej przez Komisję w odniesieniu do niemieckich przepisów prawnych dotyczących ulg obowiązujących przed EEG 2014. W ramach tej skargi, którą postanowiła ona następnie cofnąć (postanowienie z dnia 8 czerwca 2015 r., Niemcy/Komisja, T‑134/14, EU:T:2015:392), Republika Federalna Niemiec mogła zakwestionować wstępną ocenę Komisji co do ulg, które zamierzała przyznać, gdyż ocena ta – jak twierdzą same skarżące – jest identyczna z oceną, jaka wynika z zaskarżonych wytycznych.

36

W takiej sytuacji okoliczność, że władze niemieckie zapowiedziały jeszcze przed ich przyjęciem, iż wydadzą przepisy prawne dotyczące ulg w celu ich dostosowania do zaskarżonych wytycznych – przy założeniu, że okoliczność ta zostanie wykazana – nie oznacza, że wytyczne te miały bezpośredni wpływ na reprezentowane przedsiębiorstwa.

37

W każdym wypadku sytuacja w niniejszym przypadku różni się znacznie od sytuacji, które leżały u podstaw orzecznictwa wymienionego w pkt 21 powyżej.

38

I tak ww. w pkt 21 wyroki: Bock/Komisja (EU:C:1971:108) i Piraiki-Patraiki i in./Komisja (EU:C:1985:18) dotyczyły skarg o stwierdzenie nieważności dwóch decyzji, w których Komisja zezwoliła niektórym państwom członkowskim – na ich wniosek – na zastosowanie środków ochronnych w odniesieniu do produktów pochodzących z pewnych państw. Trybunał uznał, że z uwagi na to, iż władze zainteresowanych państw członkowskich wskazały, że będą stosować żądane środki ochronne, zezwolenie Komisji dotyczyło bezpośrednio przedsiębiorstw, w które uderzały te środki.

39

W niniejszym przypadku Republika Federalna Niemiec nie potrzebuje jednak żadnego zezwolenia ze strony Komisji na wydanie własnych przepisów prawnych dotyczących ulg w celu ich dostosowania do zaskarżonych wytycznych lub na zgłoszenie Komisji ulg niezgodnych z tymi wytycznymi. To różni ją od państw członkowskich, których dotyczyły środki ochronne wymienione w pkt 38 powyżej i które potrzebowały zezwolenia ze strony Komisji na wprowadzenie takich środków. Zaskarżone wytyczne nie dotyczą zatem potencjalnych beneficjentów ulg nieprzyznanych przez Republikę Federalną Niemiec w sposób podobny do tego, w jaki wspomniane powyżej zezwolenie Komisji dotyczyło przedsiębiorstw, w które uderzyły sporne środki ochronne.

40

Jeśli chodzi o ww. w pkt 21 wyroki: Dreyfus/Komisja (EU:C:1998:193) i Glencore Grain/Komisja (EU:C:1998:196), dotyczyły one skarg mających na celu stwierdzenie nieważności decyzji adresowanych, odpowiednio, do władz rosyjskich i władz ukraińskich, w których to decyzjach Komisja odmówiła finansowania dostawy pewnych produktów rolnych na szczególnych warunkach cenowych. Jednak jako że z uwagi na krytyczną sytuację gospodarczą i finansową, w jakiej znajdowały się Federacja Rosyjska i Ukraina, jak również na pogorszenie się ich sytuacji żywnościowej i medycznej zapłata za dostawy mogła nastąpić jedynie za pomocą finansowania Unii, Trybunał uznał za czysto teoretyczną możliwość wykonania przez dane władze umów dostawy zgodnie z warunkami cenowymi zakwestionowanymi przez Komisję i zrezygnowania tym samym przez te władze ze wspomnianego finansowania.

41

W niniejszym przypadku nie ma żadnego powodu, by móc sądzić, że Republika Federalna Niemiec znajduje się faktycznie w krytycznej sytuacji, która jest podobna do sytuacji państw wymienionych w pkt 40 powyżej i w związku z którą ma ona jedynie czysto teoretyczną możliwość niestosowania się do zaskarżonych wytycznych, przykładowo poprzez zgłoszenie Komisji ulg niezgodnych z tymi wytycznymi.

42

Z całości powyższych rozważań wynika z jednej strony, że – wbrew temu, co twierdzą skarżące – Republika Federalna Niemiec nie była zobowiązana ani pod względem prawnym, ani pod względem faktycznym do wydania przepisów prawnych dotyczących ulg w celu ich dostosowania do zaskarżonych wytycznych, a z drugiej strony, że nieujęcie sektora przetwórstwa mleka w załącznik 3 nie oddziaływało bezpośrednio na sytuację prawną reprezentowanych przedsiębiorstw.

43

Jako że zaskarżone wytyczne nie dotyczą bezpośrednio reprezentowanych przedsiębiorstw, nie trzeba badać, czy wytyczne te dotyczą ich indywidualnie, ani tego, czy wspomniane wytyczne stanowią akt regulacyjny, który nie wymaga środków wykonawczych, aby móc orzec, że reprezentowane przedsiębiorstwa nie są uprawnione do żądania stwierdzenia ich nieważności.

44

Z powyższego wynika, że skarżące nie znajdują się w jednej z sytuacji pozwalających uznać – zgodnie z orzecznictwem wymienionym w pkt 14 powyżej – skargę stowarzyszeń lub ugrupowań za dopuszczalną.

45

Skargę należy zatem odrzucić jako niedopuszczalną.

46

Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżące przegrały sprawę, zgodnie z żądaniem Komisji należy je obciążyć kosztami postępowania.

Z powyższych względów,

SĄD (pierwsza izba)

postanawia:

Sporządzono w Luksemburgu w dniu 23 listopada 2015 r.