23.3.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 96/21

Skarga wniesiona w dniu 24 grudnia 2014 r. – Deutsche Telekom/Komisja

(Sprawa T-827/14)

(2015/C 096/27)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Telekom AG (Bonn, Niemcy) (przedstawiciele: K. Apel i D. Schroeder, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2014) 7465 final z dnia 15 października 2014 r. w sprawie AT.39523 – Slovak Telekom, sprostowanej decyzją Komisji C(2014) 10119 final z dnia 16 grudnia 2014r., w całości lub w części dotyczącej skarżącej;

—	posiłkowo – uchylenie lub obniżenie grzywien nałożonych na skarżącą;

—	obciążenie Komisji kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi 5 zarzutów.

Zarzut pierwszy: oczywisty błąd w ocenie stanu faktycznego oraz błędy prawne i naruszenie prawa skarżącej do wysłuchania przy ustalaniu zachowania stanowiącego naruszenie.

—	Skarżąca podnosi, że Komisja nie ustaliła prawidłowo jednej odmowy dostawy, gdyż nie zbadała niezbędności rozpatrywanych usług na rynku hurtowym.

—	Skarżąca podnosi ponadto, że Komisja naruszyła jej prawo do wysłuchania w odniesieniu do stanu faktycznego i metod, za pomocą których ustaliła nożyce cenowe dla zainteresowanego przedsiębiorstwa.

—	Poza tym Komisja zastosowała błędną metodę przy ustalaniu nożyc cenowych oraz błędnie obliczyła długotrwałe średnie koszty krańcowe.

Zarzut drugi: oczywiste błędy w ocenie stanu faktycznego oraz naruszenie prawa przy ustalaniu czasu trwania naruszenia.

—	Skarżąca podnosi w tym miejscu, że Komisja nie powinna była przyjmować za początek naruszenia opublikowania oferty standardowej, a w każdym razie nie powinna była uwzględniać roku 2005 w okresie naruszenia.

Zarzut trzeci: oczywiste błędy w ocenie stanu faktycznego oraz naruszenie prawa przy przypisaniu naruszenia skarżącej, gdyż Komisja nie wykazała faktycznego wywierania wpływu przez skarżącą na zainteresowane przedsiębiorstwo

—	Skarżąca twierdzi, że Komisja nie mogła jej przypisać stanowiącego naruszenie konkurencji zachowania zainteresowanego przedsiębiorstwa, gdyż skarżąca i to przedsiębiorstwo nie tworzyły razem jednostki gospodarczej.

—	W szczególności Komisja nie wykazała, że skarżąca faktycznie wywierała decydujący wpływ na zainteresowane przedsiębiorstwo. Do tego skarżąca nie miała wiedzy o rzekomo stanowiącym naruszenie zachowaniu zainteresowanego przedsiębiorstwa.

—	Ponadto skarżąca utrzymuje, że usiłując wykazać faktyczne wywieranie decydującego wpływu, Komisja naruszyła przy interpretacji okoliczności faktycznych w szczególności zasadę domniemania niewinności.

—	W końcu Komisja nie wykazała, że rzekome wywieranie decydującego wpływu było istotne.

Zarzut czwarty: naruszenie prawa poprzez nałożenie odrębnej grzywny na skarżącą.

—

Zdaniem Komisji zainteresowane przedsiębiorstwo i skarżąca byli częścią jednego i tego samego przedsiębiorstwa i to przez cały okres naruszenia, jak też w chwili ustalenia wysokości grzywny, ale również już w chwili popełnienia przez skarżącą naruszenia, które zostało przyjęte za podstawę powrotu do naruszenia i ukarane przez Komisję w roku 2003. Komisja nie mogła zatem nakładać na skarżącą własnej, odrębnej grzywny, gdyż zasada indywidualizacji kar i sankcji dotyczy tylko przedsiębiorstwa jako takiego a nie należących do niego osób prawnych.

Zarzut piąty: oczywiste błędy w ocenie stanu faktycznego oraz naruszenie prawa przy ustalaniu wysokości grzywny.

—	W tym miejscu skarżąca podnosi, że Komisja nie mogła posługiwać się przy obliczaniu kwoty podstawowej obrotu danymi produktami odnotowanego przez zainteresowane przedsiębiorstwo w roku 2010, lecz powinna była uwzględnić średni obrót roczny w latach 2005–2010.

—	Poza tym Komisja nie powinna była w żadnym razie włączać roku 2005 przy uwzględnianiu czasu trwania naruszenia.