10.6.2014 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 175/49 |
Skarga wniesiona w dniu 2 kwietnia 2014 r.– Regione autonoma della Sardegna przeciwko Komisji
(Sprawa T-219/14)
2014/C 175/68
Język postepowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Regione autonoma della Sardegna (przedstawiciele: T. Ledda, S. Sau, G. Roberti, G. Bellitti i I. Perego, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności w części lub w całości zaskarżonej decyzji, w zakresie w jakim:
|
— |
stwierdzenie, na podstawie art. 277 TFUE, że art. 4 lit. f) decyzji 2012/21/UE oraz pkt 9 zasad ramowych Unii Europejskiej dotyczących pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych (2011) są niezgodne z prawem i nie znajdują zastosowania; |
— |
obciążenie pozwanej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza skarga została wniesiona na decyzję Komisji Europejskiej z dnia 22 stycznia 2014 r. w sprawie środków pomocy SA.32014 (2011/C), SA.32015 (2011/C), SA.32016 (2011/C), którą Regione Sardegna ustanowił na rzecz Saremar. Ta decyzja uznaje za sprzeczną z wewnętrznym rynkiem pomoc, jaką skarżąca miałaby przyznać Saremar w celu zapewnienia usług świadczonych w ogólnym interesie w sektorze przewozu kabotażowego między Sardynią a kontynentem w latach 2011–2012, w celu zwiększenia przystępności [usług] dla użytkowników.
Na poparcie skargi skarżąca podnosi sześć zarzutów.
1. |
Pozwana naruszyła art. 106 ust. 2 [TFUE], dokonując błędnej oceny okoliczności faktycznych i nie przedstawiając dostatecznego uzasadnienia w zakresie w jakim oprócz zdefiniowania w niewłaściwy sposób obowiązku usługi powszechnej Saremar, nie ograniczyła się ona do oceny oczywistego błędu, lecz wpłynęła na istotę decyzji państwa członkowskiego, oddziałując w ten sposób na jego wybory w zakresie polityki gospodarczej i społecznej; |
2. |
Pozwana naruszyła art. 107 ust. 1 TFUE i art. 106 ust. 2 TFUE uznając, że w niniejszym przypadku nie występują przesłanki wnikające z orzecznictwa w sprawie Altmark. W tym względzie Komisja dokonała błędnej oceny okoliczności faktycznych i nie przedstawiła dostatecznego uzasadnienia, przyjmując między innymi, że rynek zawiera odpowiednie gwarancje wystarczające do spełnienia wymogów usługi publicznej określonych przez Regione Sardegna; |
3. |
Pozwana naruszyła ponadto art. 106 ust. 2 TFUE, a także decyzje 2005/824/WE i 2012/21/UE oraz dokonała błędnej oceny okoliczności faktycznych i nie przedstawiła dostatecznego uzasadnienia w zakresie w jakim (i) uznała, że decyzja 2005/824/WE nie znajduje zastosowania ratione temporis; (ii) przyjęła w każdym razie, że zasady ustanowione w powołanych decyzjach nie zostały w niniejszym przypadku spełnione; |
4. |
Pozwana naruszyła art. 106 ust. 2 TFUE oraz dokonała błędnej oceny okoliczności faktycznych i nie przedstawiła dostatecznego uzasadnienia, w zakresie w jakim uznała spółkę Saremar za przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnij sytuacji w rozumieniu Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw. |
5. |
Pozwana naruszyła art. 106 ust. 2 TFUE, dokonując błędnej oceny co do okoliczności faktycznych i prawa w zakresie w jakim uznała, że nie zostały spełnione przesłanki zgodności środka przewidziane w zasadach ramowych Unii Europejskiej dotyczących pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych (2011); |
6. |
Pozwana naruszyła wreszcie art. 107 ust. 1 TFUE oraz dokonała błędnej oceny co do okoliczności faktycznych i prawa w zakresie charakteru dokapitalizowania spółki Saremar przez Regione Sardegna, uznając iż zawiera to korzyść dla Saremar i nie jest zgodne z kryterium inwestora działającego w gospodarce rynkowej. |