23.2.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 65/22

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 18 września 2014 r. w sprawie T-317/12 Holcim (Romania) SA/Komisja Europejska, wniesione w dniu 1 grudnia 2014 r. przez Holcim (Romania) SA

(Sprawa C-556/14 P)

(2015/C 065/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Holcim (Romania) SA (przedstawiciel: adwokat L. Arnauts)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—

uchylenie wyroku wydanego przez Sąd (ósma izba) w dniu 18 września 2014 r. w sprawie T-317/12 Holcim (Romania) SA/Komisja Europejska;

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania przed Sądem w sprawie T-317/12 oraz kosztami postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości;

—

odesłanie sprawy do Sądu do ponownego rozpoznania;

ewentualnie, uwzględnienie żądań przedstawionych przez stronę skarżącą w postepowaniu przed Sądem:

—

na podstawie art. 256, 268 i 340 TFUE, stwierdzenie odpowiedzialności Unii za postępowanie Komisji Europejskiej w odniesieniu do szkody poniesionej przez stronę skarżącą w wyniku kradzieży 1 0 00  000 uprawnień;

—

zobowiązanie Unii do zapłaty na rzecz strony skarżącej kwoty odpowiadającej wartości rynkowej skradzionych uprawnień, które nie zostaną odzyskane do dnia wydania ostatecznego wyroku, po cenie rynkowej z dnia kradzieży, powiększonej o odsetki według stopy 8 % rocznie od dnia 16 listopada 2010 r.;

—

w konsekwencji, zobowiązanie Unii Europejskiej do zapłaty na rzecz skarżącej, tymczasowo, kwoty 1 EUR;

—

zobowiązanie stron do wypracowania porozumienia w kwestii kwoty odszkodowania lub zobowiązanie strony skarżącej do udowodnienia ostatecznego rozmiaru szkody w terminie 3 miesięcy od wydania wyroku częściowego;

—

stwierdzenie, że wyrok jest wykonalny;

a w każdym razie:

—

obciążenie Unii kosztami postępowania;

—

stwierdzenie, że wyrok jest wykonalny.

Zarzuty i główne argumenty

W rozporządzeniu 2216/2004 z dnia 21 grudnia 2004 r. w sprawie standaryzowanego i zabezpieczonego systemu rejestrów stosownie do dyrektywy 2003/87 (1) Parlamentu Europejskiego i Rady oraz decyzji nr 280/2004/WE (2) Parlamentu Europejskiego i Rady (3) Komisja Europejska ustanowiła standaryzowany system rejestrów krajowych (system handlu uprawnieniami do emisji) w celu śledzenia i zabezpieczenia wydawania, nabywania, przenoszenia i unieważniania uprawnień (tj. uprawnień do emisji określonej ilości gazów cieplarnianych w ramach międzynarodowych umów dotyczących ograniczenia poziomu emisji). Rejestry krajowe są połączone z centralnym administratorem przy Komisji Europejskiej, zwanym Niezależnym Dziennikiem Transakcji Wspólnoty (CITL), i przezeń nadzorowane.

Kilka rejestrów krajowych systemu handlu uprawnieniami do emisji padło ofiarą ataków cyberprzestępców. W dniu 16 listopada 2010 r. miał miejsce nielegalny wgląd do prowadzonych w ramach tego systemu rachunków spółki Holcim (Romania). W wyniku szeregu operacji przeprowadzonych przez nieupoważnione osoby 1 6 00  000 uprawnień zostało przeniesionych na dwa rachunki zagraniczne, przy czym 6 00  000 z nich zostało odzyskanych dzięki interwencji rumuńskiego rejestru krajowego (NEPA). W ten sposób doszło do powstania straty w kwocie około 1 5 0 00  000 EUR, gdyż ze względu na stanowisko Komisji Europejskiej spółka Holcim (Romania) nie była w stanie odzyskać pozostałych skradzionych uprawnień.

Komisja Europejska konsekwentnie odmawiała (i) zablokowania skradzionych uprawnień, mimo że każde z nich ma indywidualny numer i w dowolnym momencie można je łatwo namierzyć w systemie handlu uprawnieniami do emisji oraz (ii) ujawnienia, na których rachunkach lub w których rejestrach krajowych zostały one umiejscowione, co pozwoliłoby spółce Holcim podjąć środki prawne we właściwym państwie lub we właściwych państwach. Komisja Europejska nakazała także innym rejestrom zajęcie takiego samego stanowiska, w oparciu o obowiązek zachowania poufności.

Roszczenie odszkodowawcze przeciwko Unii Europejskiej, na podstawie art. 21 protokołu do statutu Trybunału Sprawiedliwości, a także art. 256, 268 i 340 TFUE, które zostało oddalone przez Sąd wyrokiem z dnia 18 września 2014 r., jest oparte na następujących zarzutach:

 

Zarzut pierwszy: odpowiedzialność Unii Europejskiej za niezgodne z prawem decyzje Komisji Europejskiej polegające na:

i.

błędnej wykładni art. 10 ust. 1 rozporządzenia 2216/2004 z dnia 21 grudnia 2004 r. w sprawie standaryzowanego i zabezpieczonego systemu rejestrów stosownie do dyrektywy 2003/87 Parlamentu Europejskiego i Rady oraz decyzji nr 280/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady;

ii.

naruszeniu art. 20 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE oraz

iii.

naruszeniu kilku ogólnych zasad prawa (zasady proporcjonalności i ochrony uzasadnionych oczekiwań, obowiązku staranności i prawa do skutecznej ochrony sądowej w odniesieniu do prawa własności), poprzez decyzję o nieujawnianiu lub odmowie zezwolenia na ujawnienie lokalizacji skradzionych uprawnień do emisji w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji.

 

Zarzut drugi: odpowiedzialność Unii Europejskiej za niezgodne z prawem wprowadzenie w życie art. 19 i 20 dyrektywy 2003/87 i rozporządzenia Komisji Europejskiej nr 2216/2004 w odniesieniu do bezpieczeństwa, poufności i funkcjonowania systemu handlu uprawnieniami do emisji.

 

Zarzut trzeci: odpowiedzialność Unii Europejskiej za zgodne z prawem działania wywierające wpływ na szczególny krąg podmiotów gospodarczych w sposób nieproporcjonalny w porównaniu z innymi (nietypowa szkoda) i wykraczający poza granice ryzyk gospodarczych związanych z prowadzeniem działalności we właściwym sektorze (szczególna szkoda), bez przepisu prawa stwarzającego podstawy do uzasadnienia domniemanej szkody ogólnym interesem gospodarczym.

(1)  Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, s. 32).

(2)  Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady 280/2004/WE z dnia 11 lutego 2004 r. dotycząca mechanizmu monitorowania emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie i wdrożenia protokołu z Kioto (Dz.U. L 49, s. 1).

(3)  Dz.U. L 386, s. 1.