Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 14 marca 2014 r. w sprawie T-292/11, Cemex i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 2 czerwca 2014 r. przez Cemex S.A.B. de C.V. i in.

(Sprawa C-265/14 P)

2014/C 253/26

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Cemex S.A.B. de C.V., New Sunward Holding BV, Cemex España, S.A., Cemex Deutschland AG, Cemex UK, Cemex Czech Operations s.r.o., Cemex France Gestion i Cemex Austria AG (przedstawiciele: adwokaci J. Folguera Crespo, P. Vidal Martínez, H. González Durántez i B. Martínez Corral)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Zarzuty i główne argumenty

1 —   Błąd w ocenie uzasadnienia spornej decyzji

Wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd popełnił błąd w ocenie uzasadnienia spornej decyzji w sprawie żądania informacji, które to uzasadnienie zostało sformułowane dość ogólnie. Sąd nie uwzględnił w swej analizie okoliczności danego przypadku ani treści zaskarżonej decyzji, ani nie zbadał proporcjonalności na podstawie rzeczywistych możliwości Komisji i warunków technicznych lub terminu, w jakim została wydana sporna decyzja.

2 —   Błąd w ocenie konieczności informacji

Sąd popełnił również błąd w ocenie konieczności informacji żądanych w spornej decyzji, ponieważ część tych informacji była już znana Komisji lub nie była związana z przedmiotem dochodzenia.

3 —   Błąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i błąd w ocenie naruszenia art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003  (1) w odniesieniu do charakteru wnioskowanych informacji

Wnoszący odwołanie podnoszą ponadto błąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, ze względu na to, że Sąd nie orzekł w przedmiocie niektórych ich argumentów dotyczących charakteru żądanych informacji. Ustosunkowanie się do tych argumentów wiązało się z dokonaniem oceny w zakresie szeregu scenariuszy. Co więcej Sąd popełnił błąd w ocenie, stwierdzając brak naruszenia art. 18. ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, ponieważ sporna decyzja wymagała udzielenia odpowiedzi na pytania, które nie dotyczyły okoliczności faktycznych ani nie były w żaden sposób związane ze stanem faktycznym.

4 —   Błąd w ocenie wymogu proporcjonalności

Wnoszący odwołanie utrzymują, że Sąd niesłusznie oddalił ich skargę o stwierdzenie częściowej nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim uznał on, iż wydając tę decyzję i ustalając określony termin na udzielenie odpowiedzi, Komisja nie działała w sposób niewłaściwy lub nieproporcjonalny. Ponadto wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd niesłusznie uznał, iż wystosowane przez Komisję żądanie informacji jest uzasadnione, chociaż odpowiedź wnoszących odwołanie wiązała się ze szczególnie dużym obciążeniem pracą.

5 —   Błąd w ocenie naruszenia art. 3 rozporządzenia nr 1  (2)

Sąd niesłusznie uznał, że Komisja, doręczając sporną decyzję jedynie w języku hiszpańskim, nie naruszyła art. 3 rozporządzenia nr 1.

6 —   Błąd w ocenie naruszenia zasady dobrej administracji

Na koniec wnoszący odwołanie utrzymują, że Sąd niesłusznie nie orzekł, iż poszczególne działania Komisji uznane przez Sąd za zasługujące na krytykę nie wiązały się jednak z naruszeniem zasady dobrej administracji.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 TFUE] i [102 TFUE] Dz.U. 2003, L 1, s 1

(2)  Rozporządzenie nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. 1958, 17, s. 385; wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 1. t. 1, s. 3)