13.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 361/2

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 27 lutego 2014 r. wydanego w sprawie T-602/11;

—

ewentualnie, przekazanie sprawy Sądowi celem ponownego rozpoznania;

—

obciążenie OHIM, jako strony pozwanej w postępowaniu przed Sądem, kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz kosztami postępowania odwoławczego.

1.

Sąd nie uzasadnił należycie istnienia rzeczywistego prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w wypadku rozpatrywanych znaków towarowych. Ustalenie rzeczywistego prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w wypadku obydwu znaków towarowych właściwie i obiektywnie nie może wyłącznie polegać na stwierdzeniu – w świetle identyczności oznaczonych nimi towarów oraz ze względu na bardzo małe podobieństwo wizualne i na niski stopień podobieństwa fonetycznego istniejącego między nimi (oraz pomimo braku ich podobieństwa konceptualnego) – że nie można wykluczyć, iż właściwy konsument może postrzegać dane towary jako pochodzące z tego samego przedsiębiorstwa lub z przedsiębiorstw powiązanych gospodarczo. „Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd” nie oznacza zwykłej możliwości wprowadzenia w błąd, lecz raczej prawdopodobieństwo, że takie wprowadzenie w błąd nastąpi. Prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd nie można domniemywać wyłącznie z tego powodu, że istnieje pewien stopień podobieństwa między dwoma znakami towarowymi, nawet jeśli oznaczone nimi towary są identyczne.

2.

Zaskarżony wyrok narusza także art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w zakresie, w jakim Sąd w ramach całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd nie wziął pod uwagę wpływu i znaczenia braku podobieństwa konceptualnego oznaczeń w wypadku znaków towarowych wykazujących bardzo niski stopień podobieństwa wizualnego i niski stopień podobieństwa fonetycznego. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem konceptualna treść zgłoszonego znaku towarowego powinna wystarczyć, aby zrównoważyć bardzo niski stopień podobieństwa wizualnego i niski stopień podobieństwa fonetycznego, które – według Sądu – istnieje w wypadku zgłoszonego znaku towarowego i wcześniejszego znaku towarowego.

3.

Wreszcie Sąd oceniając istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w wypadku rozpatrywanych oznaczeń nieprawidłowo zastosował art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ w celu ustalenia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd nie uwzględnił wszystkich czynników istotnych w okolicznościach sprawy. Ściślej Sąd nie uwzględnił zasadniczych okoliczności, które stanowią część okoliczności faktycznych sprawy: pochodzenia, historii i geograficznego znaczenia wyrazu zawartego w rozpatrywanych w postępowaniu znakach towarowych oraz ich symbolicznego związku z towarami oznaczonymi wspomnianymi znakami towarowymi. W konsekwencji, i w tym zakresie, Sąd błędnie ustalił okoliczności faktyczne sprawy.