|
10.6.2014 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 175/25 |
Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Radzie Unii Europejskiej
(Sprawa C-133/14)
2014/C 175/31
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal, W. Mölls, i D. Martin, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
|
— |
stwierdzenie nieważności dyrektywy Rady 2013/64/UE z dnia 17 grudnia 2013 r. zmieniającej dyrektywy Rady 91/271/EWG i 1999/74/WE oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/60/WE, 2006/7/WE, 2006/25/WE i 2011/24/UE w związku ze zmianą statusu Majotty względem Unii Europejskiej (1); |
|
— |
utrzymanie w mocy skutków dyrektywy 2013/64/UE do czasu wejścia w życie nowej dyrektywy opartej na właściwej podstawie prawnej; |
|
— |
obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Komisja żąda stwierdzenia nieważności dyrektywy Rady 2013/64/UE, która została przyjęta na podstawie art. 349 TFUE.
Komisja zarzuca Radzie przyjęcie owej dyrektywy, choć Komisja proponowała przyjęcie owego aktu w oparciu o sektorowe podstawy prawne, a mianowicie art. 43 ust. 2, art. 114, art. 153 ust. 2, art. 168 i art. 192 ust. 1 TFUE.
Komisja uważa, że zgodnie z celem zaskarżonej dyrektywy, art. 349 TFUE nie może być użyty jako ważna podstawa prawna. Ów art. 349 TFUE ma zastosowanie jedynie wówczas, gdy chodzi o odstąpienie od zasady zastosowania prawa pierwotnego do regionów najbardziej oddalonych, jak ustanowiono w art. 355 ust. 1 TFUE. Tymczasem, sporna dyrektywa, jedynie dostosowuje prawo wtórne bez odstępstwa od traktatów, aby zareagować na sytuację powstałą w związku ze zmianą statusu Majotty. Interpretację tę potwierdza nie tylko brzmienie art. 349 TFUE, lecz również system podstaw prawnych traktatu, a także geneza owego artykułu.