Sprawa C‑21/14 P

Komisja Europejska

przeciwko

Rusal Armenal ZAO

„Odwołanie — Dumping — Przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i Chin — Przystąpienie Republiki Armenii do Światowej Organizacji Handlu (WTO) — Artykuł 2 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 384/96 — Zgodność z porozumieniem w sprawie stosowania art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (GATT)”

Streszczenie – wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 16 lipca 2015 r.

1. Umowy międzynarodowe – Porozumienie ustanawiające Światową Organizację Handlu – GATT z 1994 r. – Niemożność powołania się na porozumienia WTO w celu podważenia zgodności z prawem aktu Unii – Wyjątki – Akt Unii mający zapewnić wykonanie tych porozumień lub odnoszący się do nich w sposób wyraźny i konkretny

   (Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r.; Porozumienie w sprawie stosowania art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. „kodeks antydumpingowy z 1994 r.”)

2. Umowy międzynarodowe – Porozumienie ustanawiające Światową Organizację Handlu – GATT z 1994 r. – Niemożność powołania się na porozumienia WTO w celu podważenia zgodności z prawem aktu Unii – Wyjątki – Akt Unii mający zapewnić wykonanie – Kryteria oceny

   (Porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r., „kodeks antydumpingowy z 1994 r.”, art. 2; rozporządzenie Rady nr 384/96, zmienione rozporządzeniem nr 2117/2005, motyw 5, art. 2 ust. 7)

3. Umowy międzynarodowe – Porozumienie ustanawiające Światową Organizację Handlu – GATT z 1994 r. – Niemożność powołania się na porozumienia WTO w celu podważenia zgodności z prawem aktu Unii – Wyjątki – Akt Unii odnoszący się do nich w sposób wyraźny i konkretny – Ogólne odesłanie do tego porozumienia – Wyłączenie

   (Porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r., „kodeks antydumpingowy z 1994 r.”, art. 2; rozporządzenie Rady nr 384/96, zmienione rozporządzeniem nr 2117/2005, motyw 5, art. 2 ust. 7)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 37–41)

2.  System antydumpingowy Światowej Organizacji Handlu (WTO) może w pewnych sytuacjach stanowić wyjątek od ogólnej zasady, zgodnie z którą sąd Unii nie może kontrolować zgodności z prawem aktów instytucji Unii w świetle ich zgodności z postanowieniami porozumień WTO. Niemniej jednak, aby w danym konkretnym przypadku można było dopuścić taki wyjątek, należy w prawnie wymagany sposób wykazać, że prawodawca w oczywisty sposób wykazał zamiar wdrożenia do prawa Unii szczególnego zobowiązania przyjętego w ramach porozumień WTO.

   W tym celu nie wystarcza, iż z motywów aktu prawnego Unii jedynie ogólnie wynika, że dany akt prawny ma zostać przyjęty przy uwzględnieniu międzynarodowych zobowiązań Unii. Konieczne jest natomiast, aby z zaskarżonego szczególnego przepisu Unii można było wywnioskować, że ma on na celu wdrożenie do prawa Unii szczególnego zobowiązania wynikającego z prawa WTO.

   Otóż w zakresie, w jakim Porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (kodeks antydumpingowy) nie zawiera szczególnych przepisów dotyczących nieposiadających gospodarki rynkowej państw będących członkami WTO, nie można wykazać współzależności pomiędzy z jednej strony przepisami znajdującymi się w art. 2 ust. 7 rozporządzenia nr 384/96 w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej, zmienionego ostatnio rozporządzeniem nr 2117/2005 dotyczącego przywozu z nieposiadających gospodarki rynkowej państw będących członkami WTO a z drugiej strony przepisami art. 2 porozumienia antydumpingowego. Z powyższego wynika, że wspomnianego przepisu owego rozporządzenia nie można uznać za środek przeznaczony do zapewnienia w porządku prawnym Unii wykonania szczególnego obowiązku przyjętego w ramach WTO.

   Ponadto sformułowanie zawarte w motywie 5 rozporządzenia nr 384/96, zgodnie z którym należy dokonać „w możliwie najszerszym zakresie” transpozycji postanowień porozumienia antydumpingowego do prawa Unii, powinno być interpretowane w ten sposób, że nawet jeżeli prawodawca Unii zamierzał uwzględnić postanowienia porozumienia antydumpingowego przy przyjmowaniu tego rozporządzenia, to jednak nie wyraził swojej woli dokonania transpozycji każdego z tych postanowień do wspomnianego rozporządzenia.

   (por. pkt 44–46, 50, 52)

3.  Artykuł 2 ust. 7 rozporządzenia nr 384/96 w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej, zmienionego ostatnio rozporządzeniem nr 2117/2005, nie odsyła wyraźnie do żadnego konkretnego postanowienia Porozumienia o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r., ponieważ ogólne odesłanie do postanowień tego porozumienia w motywie 5 owego rozporządzenia jest niewystarczające do stwierdzenia istnienia takiego odesłania.

   (por. pkt 59)