21.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/25

—

stwierdzenie nieważności rozporządzeń Komisji ustanawiających niekorzystną sytuację pod względem konkurencji, w szczególności i) rozporządzeń nr 505/2013 (1) i 629/2013 (2) ustanawiających nadzwyczajne środki w odniesieniu do udostępniania cukru pozakwotowego i izoglukozy pozakwotowej na rynku Unii z zastosowaniem obniżonej opłaty z tytułu nadwyżek w roku gospodarczym 2012/2013; ii) rozporządzeń nr 574/2013 (3) i 677/2013 (4) ustalających współczynnik przydziału w odniesieniu do dostępnych ilości cukru pozakwotowego do sprzedania na rynku Unii z zastosowaniem obniżonej opłaty za przekroczenie kwoty krajowej, oraz iii) rozporządzenia nr 460/2013 (5) w sprawie minimalnej stawki cła na cukier ustalanej w związku z trzecim częściowym zaproszeniem do składania ofert oraz rozporządzenia nr 542/2013 (6) w sprawie minimalnej stawki cła na cukier ustalanej w związku z czwartym częściowym zaproszeniem do składania ofert; oraz uznanie zarzutu bezprawności na podstawie art. 277 TFUE wobec rozporządzenia nr 36/2013 (7) otwierającego stały przetarg na przywóz cukru objętego kodami 1701 14 10 oraz 1701 99 10 z zastosowaniem obniżonej stawki celnej w roku gospodarczym 2012/2013 za dopuszczalny i zasadny;

—

tytułem żądania ewentualnego, uznanie zarzutu bezprawności na podstawie art. 277 TFUE wobec rozporządzeń nr 505/2013 i 629/2013 za dopuszczalny i zasadny;

—

uznanie art. 186 lit. a) rozporządzenia nr 1234/2007 (8) (nowa wersja rozporządzenia) za bezprawny na podstawie art. 277 TFUE w zakresie, w jakim dokonuje on nieprawidłowej transpozycji odpowiednich przepisów rozporządzenia nr 318/2006 (9);

—

zobowiązanie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez Komisję, do naprawy wszelkich szkód poniesionych przez skarżące w wyniku naruszenia przez Komisję ciążących na niej zobowiązań prawnych oraz ustalenie wysokości odszkodowania za szkodę poniesioną przez skarżące w okresie od dnia 1 kwietnia 2013 r. do dnia 30 czerwca 2013 r. na kwotę 42 261,036 EUR powiększoną o wysokość wszelkich dalszych strat poniesionych przez skarżące po tej dacie lub wszelkie inne kwoty odzwierciedlające szkodę, jaka została lub zostanie poniesiona przez skarżące, jeśli zostanie to przez nie wykazane w niniejszym postępowaniu, w szczególności przy uwzględnieniu w należyty sposób szkód przyszłych, przy czym wszystkie wskazane wyżej kwoty winny zostać powiększone o odsetki od daty wydania wyroku przez Sąd do dnia zapłaty; oraz

—

obciążenie Komisji wszystkimi kosztami i wydatkami związanymi z niniejszym postępowaniem.

1)

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia zasady niedyskryminacji w ten sposób, że z jednej strony rozporządzenia nr 505/2013 i 629/2013 przewidują stałą opłatę za przekroczenie kwoty krajowej, mającą ogólne zastosowanie, w wysokości 177 EUR i 148 EUR za tonę — czyli mniej niż połowę zwykłej kwoty 500 EUR za tonę — w zastosowaniu do szczególnej ilości (łącznie 300 000 ton) cukru, rozdzielonej równo wyłącznie pomiędzy skarżące będące zakładami przetwórstwa buraków cukrowych. Z drugiej strony rozporządzenie nr 36/2013 przewiduje nieznane i nieprzewidywalne cło, mające zastosowanie tylko do zwycięzców przetargu (którymi mogą być rafinerie cukru trzcinowego, zakłady przetwórstwa buraków cukrowych lub jakakolwiek strona trzecia) i na nieokreśloną kwotę łączną.

2)

Zarzut drugi dotyczy naruszenia nowej wersji rozporządzenia/braku odpowiedniej podstawy prawnej w ten sposób, że w odniesieniu do rozporządzeń nr 505/2013 i 629/2013 Komisja nie ma żadnych uprawnień do zwiększania kwot, a wręcz przeciwnie — zobowiązana jest do nakładania wysokich, odstraszających opłat za udostępnianie na rynku Unii cukru pozakwotowego. W odniesieniu do przetargów podatkowych Komisja wyraźnie nie posiada upoważnienia ani uprawnień do przyjęcia tego rodzaju środka, który nigdy nie został przewidziany w podstawowych przepisach.

3)

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia zasady pewności prawa w ten sposób, że Komisja stworzyła system, w którym cła nie są przewidywalne i określane poprzez stosowanie spójnych, obiektywnych kryteriów, lecz raczej ustalane subiektywną gotowością do płacenia (zresztą podmiotów podlegających bardzo różnorodnym naciskom i zachętom w tym względzie), bez żadnej faktycznej więzi z rzeczywiście przywożonymi produktami.

4)

Zarzut czwarty dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności w zakresie, w jakim Komisja mogła swobodnie przyjąć mniej restrykcyjne środki w celu zaradzenia brakom w zaopatrzeniu, które nie zostałyby przyjęte wyłącznie na szkodę rafinerii importujących.

5)

Zarzut piąty dotyczy naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań w ten sposób, że skarżące mogły w uzasadniony sposób oczekiwać, iż Komisja użyje narzędzi dostępnych w rozporządzeniu nr 1234/2007 w celu przywrócenia dostępności zaopatrzenia w surowy cukier trzcinowy do rafinacji. Skarżące mogły także w uzasadniony sposób oczekiwać, że Komisja zachowa równowagę pomiędzy rafineriami importującymi a krajowymi producentami cukru.

6)

Zarzut szósty dotyczy naruszenia zasad staranności, sumienności i dobrej administracji polegającego na tym, że Komisja, zarządzając rynkiem cukru, wielokrotnie popełniała podstawowe błędy i podejmowała sprzeczne ze sobą działania, co w najlepszym razie świadczy o braku zrozumienia podstawowych mechanizmów rynkowych. Na przykład sporządzony przez nią bilans — który stanowi jedno z podstawowych narzędzi służących określaniu postaci i czasu interwencji na rynku — zawierał poważne błędy, a u jego podstaw leżała wadliwa metodologia. Co więcej, działania Komisji były oczywiście niewłaściwe w świetle braków w zaopatrzeniu.

7)

Zarzut siódmy dotyczy naruszenia art. 39 TFUE w ten sposób, że Komisja nie osiągnęła dwóch celów określonych w tym postanowieniu traktatu.

8)

Zarzut ósmy dotyczy naruszenia rozporządzenia nr 1006/2011 (10). Cła nałożone na biały cukier w istocie są tylko nieznacznie wyższe niż te dotyczące cukru surowego, bowiem różnica wynosi około 20 EUR za tonę. Kontrastuje to z różnicą 80 EUR pomiędzy standardowym cłem przywozowym za cukier rafinowany (419 EUR) i za surowy cukier do rafinacji (339 EUR), które są określone w rozporządzeniu nr 1006/2011.

Dodatkowo, na poparcie skargi o odszkodowanie skarżące twierdzą, że Komisja w sposób rażący i oczywisty przekroczyła margines swobodnego uznania przyznany jej przez rozporządzenie nr 1234/2007 poprzez jej bierność i niewłaściwe działanie. Ponadto brak przyjęcia odpowiednich środków przez Komisję stanowi oczywiste naruszenie zasady prawa „mającej na celu przyznanie praw jednostkom”. Komisja w szczególności naruszyła ogólne zasady UE pewności prawa, niedyskryminacji, proporcjonalności, uzasadnionych oczekiwań oraz obowiązku staranności, sumienności i dobrej administracji.