20.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 114/38

Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2013 r. — Zjednoczone Królestwo przeciwko EBC

(Sprawa T-93/13)

2013/C 114/61

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: K. Beal, QC, i E. Jenkinson, pełnomocnik)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności części decyzji europejskiego Banku Centralnego z dnia 11 grudnia 2012 r. zmieniającej decyzję EBC/2007/7 w sprawie warunków uczestnictwa w systemie TARGET2-ECB (decyzja EBC/2012/31) (Dz.U. 2013, L 13, s. 8);

—

stwierdzenie nieważności części wytycznych Europejskiego Banku Centralnego z dnia 5 grudnia 2012 r. w sprawie transeuropejskiego zautomatyzowanego błyskawicznego systemu rozrachunku brutto w czasie rzeczywistym (TARGET2) (wytyczne EBC/2012/27) (Dz.U. 2013, L 30, s. 1);

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1)

W zarzucie pierwszym strona skarżąca twierdzi, że EBC nie posiadał kompetencji do opublikowania zaskarżonych aktów, albo wcale, albo bez wydania przez Radę, względnie przez sam EBC, aktu prawnego takiego jak rozporządzenie.

2)

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca utrzymuje, że zaskarżone akty de facto lub de jure nakładają wymóg rezydencji na rozliczeniowych partnerów centralnych (Central Clearing Counerparties, zwanych dalej „CCP”), którzy zamierzają prowadzić operacje rozliczeniowe lub rozrachunkowe w walucie EUR, przekraczające określoną wartość dzienną. Dodatkowo lub ewentualnie ograniczają lub stwarzają one ograniczenia bądź przeszkody dotyczące charakteru lub zakresu usług lub ilości kapitału, które mogą być dostarczane CCP mającemu siedzibę w państwie członkowskim spoza strefy euro. Zaskarżone akty naruszają wszystkie bądź niektóre z postanowień art. 48, 56 lub 63 TFUE, ze względu na to, że:

—

CCP mający siedzibę w państwie członkowskim spoza strefy euro, takim jak Zjednoczone Królestwo, będzie musiał przenieść swe centrum administracji i kontroli do państw członkowskich należących do Eurosystemu. Będą oni także musieli przekształcić się w osoby prawne uznawane w prawie krajowym innego państwa członkowskiego;

—

jeżeli CCP nie przeniosą swej działalności zgodnie z wymogami, to nie będą mieć dostępu do rynków finansowych w państwach członkowskich Eurosystemu albo na takich samych warunkach jak CCP mający siedziby na tych terytoriach, albo wcale;

—

CCP, którzy nie są rezydentami, nie będą mogli korzystać — wcale albo na tych samych warunkach — z udogodnień oferowanych przez EBC lub przez krajowe banki centralne (zwane dalej „KBC”) Eurosystemu;

—

w konsekwencji możliwość oferowania przez takich CCP usług rozliczeniowych lub rozrachunkowych w euro klientom w Unii będzie ograniczona albo nawet całkowicie wykluczona.

3)

W zarzucie trzecim strona skarżąca twierdzi, że zaskarżone akty naruszają art. 101 lub 102 TFUE w związku z art. 106 TFUE i art. 13 TUE, ponieważ:

—

wymagają one w praktyce, aby wszystkie operacje rozliczeniowe w walucie euro przekraczające określony poziom przeprowadzane były przez CCP mających siedzibę w państwie członkowskim strefy euro;

—

w praktyce nakładają one na EBC lub strefę euro lub KBC wymóg, aby nie dostarczały rezerw w walucie euro do CCP mających siedziby w państwach członkowskich spoza strefy euro, jeżeli rezerwy te przekraczają ustalone w decyzji progi.

4)

W ramach zarzutu czwartego strona skarżąca podnosi, że wymóg, aby CCP mający siedzibę w państwach członkowskich spoza strefy euro uzyskiwali odrębną osobowość prawną i przenosili swą siedzibę stanowi bezpośrednią lub pośrednią dyskryminację ze względu na przynależność państwową. Wymóg ten narusza także wynikającą z prawa Unii ogólną zasadę równości, gdyż CCP mający siedziby w różnych państwach członkowskich traktowani są w odmienny sposób bez żadnego obiektywnego uzasadnienia.

5)

Zarzut piąty dotyczy okoliczności, że zaskarżone akty naruszają przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji (Dz.U. 2012 L 201, s. 1).

6)

W zarzucie szóstym strona skarżąca twierdzi, że zaskarżone akty naruszają wszystkie lub niektóre z postanowień art. II, XI, XVI i XVII Układu Ogólnego w sprawie Handlu Usługami (General Agreement on Trade in Services, GATS).

7)

Zarzut siódmy dotyczy okoliczności, że bez przyjmowania na siebie obowiązku udowodnienia, iż nie istnieje interes publiczny uzasadniający takie ograniczenia (to na EBC spoczywa obowiązek wykazania, że spełnione są przesłanki zastosowania odstępstwa, jeśli zamierza powołać się na ich istnienie), Zjednoczone Królestwo uważa, iż żadne względy interesu publicznego, na które powołał się EBC, nie spełniają wymogu proporcjonalności, gdyż istnieją mniej restrykcyjne środki zapewnienia kontroli nad instytucjami finansowymi mającymi siedzibę w Unii, lecz poza strefą euro.