10.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 233/10

Odwołanie wniesione w dniu 14 lutego 2013 r. przez Z od wyroku wydanego w dniu 5 grudnia 2012 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawach połączonych F-88/09 i F-48/10, Z przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości

(Sprawa T-88/13 P)

2013/C 233/18

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Z (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat F. Rollinger)

Druga strona postępowania: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—

uznanie odwołania za dopuszczalne

—

uznanie go za zasadne,

—

w konsekwencji uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 5 grudnia 2012 r., wydanego w sprawach połączonych F-88/09 i F-48/10 [Z] przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej;

—

wydanie orzeczenia uwzględniającego żądania zawarte w pismach wszczynających postępowanie w sprawach F-88/09 i F-48/10;

—

obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania za obie instancje;

—

zastrzeżenie dla strony wnoszącej odwołanie wszelkich pozostałych praw, roszczeń, żądań i środków prawnych.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi 11 zarzutów.

1)

Zarzut pierwszy, dotyczący braku bezstronności trzeciej izby SSP.

2)

Zarzut drugi, dotyczący braku skutecznego środka zaskarżenia, gdyż SSP w ograniczonym zakresie występuje przeciwko instytucjom;

3)

Zarzut trzeci, dotyczący braku właściwości sędzi M.I. Rofes i Pujol do rozpoznania wniosku o wyłączenie sędziego S. Van Raepenbuscha.

4)

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia prawa do rzetelnego procesu z powodu braku możliwości odwołania się od postanowienia SSP o nieuwzględnieniu wniosku o wyłączenie sędziego.

5)

Zarzut piąty, dotyczący naruszenia prawa do dowodu i obowiązku wykazania materialnej prawdziwości uzasadnień organu powołującego będących u podstaw decyzji o przeniesieniu z urzędu i decyzji o karze dyscyplinarnej.

6)

Zarzut szósty, dotyczący naruszenia prawa poprzez uznanie przez SSP, że decyzja o przeniesieniu z urzędu została przyjęta wyłącznie w interesie służby w rozumieniu art. 7 ust. 1 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej.

7)

Zarzut siódmy, dotyczący naruszenia prawa poprzez uznanie przez SSP, że istnieje równoważność stanowisk w rozumieniu art. 7 rzeczonego regulaminu.

8)

Zarzut ósmy, dotyczący naruszenia prawa do obrony i prawa do bycia wysłuchanym.

9)

Zarzut dziewiąty, dotyczący naruszenia prawa poprzez uznanie przez SSP za niedopuszczalne żądania naprawienia szkody wynikającej z opublikowania wewnątrz instytucji decyzji o przeniesieniu z urzędu, mimo iż strona wnosząca odwołanie nie miała obowiązku zainicjowania postępowania administracyjnego poprzedzającego wniesienie skargi dla potrzeb zgłoszenia żądania zadośćuczynienia.

10)

Zarzut dziesiąty, dotyczący naruszenia prawa poprzez uznanie przez SSP, iż komitet rozpoznający zażalenia miał kompetencję do wydania decyzji w przedmiocie zażalenia strony wnoszącej odwołanie.

11)

Zarzut jedenasty, dotyczący naruszenia prawa poprzez nieorzeczenie przez SSP, że strona pozwana naruszyła art. 1 — 3 załącznika IX regulaminu pracowniczego, jak również prawo do obrony oraz zasadę kontradyktoryjności w postępowaniu dyscyplinarnym.