Sprawa C‑469/13

Shamim Tahir

przeciwko

Ministero dell’Interno

i

Questura di Verona

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Verona)

„Odesłanie prejudycjalne — Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości — Dyrektywa 2003/109/WE — Artykuł 2, art. 4 ust. 1, art. 7 ust. 1 i art. 13 — „Zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE” — Warunki przyznania — Legalne i nieprzerwane zamieszkiwanie w przyjmującym państwie członkowskim przez okres pięciu lat poprzedzający złożenie wniosku o zezwolenie — Osoba związana z rezydentem długoterminowym więzami rodzinnymi — Korzystniejsze przepisy krajowe — Skutki”

Streszczenie – wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 17 lipca 2014 r.

1. Kontrole graniczne, azyl i imigracja – Polityka imigracyjna – Status obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi – Dyrektywa 2003/109 – Nabycie statusu rezydenta długoterminowego – Przesłanka – Członek rodziny rezydenta długoterminowego – Obowiązek legalnego i nieprzerwanego zamieszkiwanie w danym państwie członkowskim przez okres pięciu lat poprzedzający złożenie wniosku o przyznanie takiego statusu

   (dyrektywa Rady 2003/109, art. 4 ust. 1, art. 7 ust. 1)

2. Kontrole graniczne, azyl i imigracja – Polityka imigracyjna – Status obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi – Dyrektywa 2003/109 – Przepisy krajowe przyznające członkowi rodziny, na warunkach korzystniejszych niż przewidziane w dyrektywie, „zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE” – Niedopuszczalność

   [dyrektywa Rady 2003/109, art. 2 lit. e), art. 13]

1.  Artykuł 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/109 dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi, zmienionej dyrektywą 2011/51, należy interpretować w ten sposób, że określony w art. 2 lit. e) tej dyrektywy członek rodziny osoby, która nabyła już status rezydenta długoterminowego, nie może zostać zwolniony z warunku przewidzianego w art. 4 ust. 1 tejże dyrektywy, zgodnie z którym w celu uzyskania tego statusu obywatel państwa trzeciego musi zamieszkiwać legalnie i nieprzerwanie w danym państwie członkowskim przez okres pięciu lat bezpośrednio poprzedzający złożenie właściwego wniosku.

   W istocie przewidziany w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2003/109 warunek legalnego i nieprzerwanego zamieszkania na terytorium danego państwa członkowskiego przez okres pięciu lat poprzedzający złożenie właściwego wniosku jest nieodzownym warunkiem uzyskania statusu rezydenta długoterminowego przewidzianego przez tę dyrektywę, tak że obywatel państwa trzeciego może złożyć wniosek na mocy art. 7 ust. 1 tej dyrektywy w celu uzyskania tego statusu, jedynie wówczas gdy sam spełnia osobiście ten warunek.

   (por. pkt 34, 37; pkt 1 sentencji)

2.  Artykuł 13 dyrektywy 2003/19 dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi, zmienionej dyrektywą 2011/51, należy interpretować w ten sposób, że nie zezwala on państwu członkowskiemu na przyznanie członkowi rodziny w rozumieniu art. 2 lit. e) tej dyrektywy zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE na warunkach korzystniejszych niż warunki ustalone w tej dyrektywie.

   W istocie jak wynika w szczególności z art. 2 lit. b) w związku z art. 14 ust. 1 dyrektywy 2003/109, zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE daje co do zasady uprawnionemu prawo do zamieszkiwania na terytorium państw członkowskich innych niż państwo, które przyznało mu status rezydenta długoterminowego, na okres przekraczający trzy miesiące. Tym samym dokument pobytowy, który został wydany zgodnie z art. 13 wspomnianej dyrektywy przez państwo członkowskie członkowi rodziny w rozumieniu art. 2 lit. e) tejże dyrektywy na warunkach korzystniejszych niż ustanowione prawem Unii, nie może w żadnym przypadku obejmować zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE w rozumieniu wspomnianej dyrektywy.

   (por. pkt 42–44; pkt 2 sentencji)