Sprawa C‑341/13

Cruz & Companhia Lda

przeciwko

Instituto de Financiamento da Agricultura e Pescas IP (IFAP)

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym

złożony przez Supremo Tribunal Administrativo)

„Odesłanie prejudycjalne — Ochrona interesów finansowych Unii — Rozporządzenie (WE, Euratom) nr 2988/95 — Artykuł 3 — Postępowanie w sprawie nieprawidłowości — Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) — Odzyskanie nienależnie pobranych refundacji wywozowych — Termin przedawnienia — Stosowanie dłuższego krajowego terminu przedawnienia — Termin przedawnienia prawa powszechnego — Środki i kary administracyjne”

Streszczenie – wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 17 września 2014 r.

1. Rolnictwo – Wspólna polityka rolna – Finansowanie przez EFOGR – Spoczywający na państwach członkowskich obowiązek odzyskania kwot wypłaconych nienależnie lub nieprawidłowo – Uprawnienia dyskrecjonalne – Brak

   (rozporządzenie Rady nr 729/70, art. 8 ust. 1)

2. Środki własne Unii Europejskiej – Rozporządzenie w sprawie ochrony interesów finansowych Unii – Postępowanie w sprawie nieprawidłowości – Termin przedawnienia – Stosowanie do postępowań wszczętych przez władze krajowe przeciwko beneficjentom refundacji wywozowych po stwierdzeniu nieprawidłowości – Pojęcie nieprawidłowości

   (rozporządzenie Rady nr 2988/95, art. 35)

3. Środki własne Unii Europejskiej – Rozporządzenie w sprawie ochrony interesów finansowych Unii – Postępowanie w sprawie nieprawidłowości – Termin przedawnienia – Stosowanie do nieprawidłowości popełnionych przed wejściem w życie tego rozporządzenia – Rozpoczęcie biegu terminu – Data popełnienia nieprawidłowości

   (rozporządzenie Rady nr 2988/95, art. 3 ust. 1 akapit pierwszy, art. 3 ust. 3)

4. Środki własne Unii Europejskiej – Rozporządzenie w sprawie ochrony interesów finansowych Unii – Postępowanie w sprawie nieprawidłowości – Termin przedawnienia – Stosowanie dłuższych krajowych okresów przedawnienia – Termin mogący wynikać z analogicznego stosowania przepisów prawa powszechnego – Przesłanka – Praktyka orzecznicza pozwalająca przewidzieć takie stosowanie – Ocena przez sąd krajowy

   (rozporządzenie Rady nr 2988/95, art. 3 ust. 3)

5. Środki własne Unii Europejskiej – Rozporządzenie w sprawie ochrony interesów finansowych Unii – Postępowanie w sprawie nieprawidłowości – Termin przedawnienia – Stosowanie dłuższych krajowych okresów przedawnienia – Przesłanka – Poszanowanie zasady proporcjonalności – Termin dwudziestu lat – Niedopuszczalność

   (rozporządzenie Rady nr 2988/95, art. 3 ust. 1 akapit pierwszy, art. 3 ust. 3)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 39)

2.  Co się tyczy terminu przedawnienia przewidzianego w art. 3 rozporządzenia nr 2988/95 w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich, artykuł należy interpretować w ten sposób, że ma on zastosowanie do postępowań wszczętych przez władze krajowe przeciwko beneficjentom pomocy Unii wskutek nieprawidłowości stwierdzonych przez krajowy podmiot właściwy do wypłacania refundacji wywozowych w ramach Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR).

   W tym względzie art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 2988/95 ma zastosowanie zarówno do nieprawidłowości prowadzących do nałożenia sankcji administracyjnych w rozumieniu art. 5 tego rozporządzenia, jak i do nieprawidłowości będących przedmiotem środków administracyjnych w rozumieniu art. 4 rzeczonego rozporządzenia, które mają na celu odebranie nienależnie uzyskanych korzyści, nie mając jednakże charakteru sankcji.

   (por. pkt 41, 45; pkt 1 sentencji)

3.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 50–52)

4.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 53–58)

5.  Stosowanie dłuższego krajowego terminu przedawnienia, o którym mowa w art. 3 ust. 3 rozporządzenia nr 2988/95 w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich w celu prowadzenia postępowań w sprawie nieprawidłowości w rozumieniu tego rozporządzenia nie powinno w szczególności wychodzić w sposób oczywisty poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celu ochrony interesów finansowych Unii.

   W tym względzie o ile wspomniany art. 3 ust. 3 umożliwia państwom członkowskim stosowanie terminów przedawnienia dłuższych od terminów cztero- lub trzyletnich przewidzianych w art. 3 ust. 1 akapit pierwszy wynikających z przepisów prawa powszechnego poprzedzających ustanowienie tego rozporządzenia, o tyle stosowanie dwudziestoletniego terminu przedawnienia wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celu ochrony interesów finansowych Unii.

   (por. pkt 59, 65; pkt 2 sentencji)