Keywords

Harmonizacja ustawodawstw podatkowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Odliczenie podatku naliczonego – Towary i usługi wykorzystywane zarówno do transakcji, dla których podatek podlega odliczeniu, jak też transakcji, dla których podatek nie podlega odliczeniu – Transakcje leasingu finansowego – Częściowe odliczenie – Obliczanie – Kryterium przeznaczenia inne niż oparte na wielkości obrotu – Dopuszczalność – Przesłanka

[dyrektywa Rady 77/388, art. 17 ust. 5 akapit trzeci lit. c)]

Summary

Artykuł 17 ust. 5 akapit trzeci lit. c) szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych powinien być interpretowany w ten sposób, że nie sprzeciwia się on temu, aby państwo członkowskie zobowiązało bank, który prowadzi w szczególności działalność leasingu finansowego, do wliczenia do licznika i mianownika ułamka służącego obliczeniu jednej i tej samej części podlegającej odliczeniu dla wszystkich jego towarów i usług o mieszanym przeznaczeniu jedynie tej części rat leasingowych, które odpowiadają odsetkom, jeżeli wykorzystanie tych towarów i usług jest spowodowane przede wszystkim finansowaniem tych umów i zarządzaniem nimi.

Nie budzi wątpliwości, że w ramach korzystania z uprawnienia przyznanego przez art. 17 ust. 5 akapit trzeci lit. c) szóstej dyrektywy, do ustanawiania wyjątków od zasady obliczania, każde państwo członkowskie powinno przestrzegać celów i założeń omawianej dyrektywy, a także zasad, na których opiera się wspólny system podatku od wartości dodanej.

Tymczasem z uwagi, po pierwsze, na treść art. 17 ust. 5 akapit trzeci lit. c) szóstej dyrektywy, po drugie, na kontekst, w jaki wpisuje się ten przepis, po trzecie, na zasady neutralności podatku i proporcjonalności, i po czwarte, na cel art. 17 ust. 5 akapit trzeci tej dyrektywy, każde państwo członkowskie, które korzysta z uprawnienia przyznanego przez art. 17 ust. 5 akapit trzeci lit. c) szóstej dyrektywy, powinno czuwać nad tym, aby sposób obliczania prawa do odliczenia umożliwiał ustalenie w sposób jak najbardziej precyzyjny części podatku od wartości dodanej, który przypada na transakcje dające prawo do odliczenia.

W istocie zasada neutralności właściwa dla wspólnego systemu podatku od wartości dodanej wymaga, aby sposób obliczenia odzwierciedlał obiektywnie rzeczywistą część wydatków na nabycie towarów i usług o mieszanym wykorzystaniu, które dają prawo do odliczenia.

W tym celu szósta dyrektywa nie stoi na przeszkodzie temu, aby państwa członkowskie stosowały w przypadku danej transakcji metodę lub kryterium przeznaczenia inne niż metoda oparta na wielkości obrotu, pod warunkiem że owa przyjęta metoda gwarantuje, iż ustalenie podlegającej odliczeniu części naliczonego podatku od wartości dodanej będzie dokładniejsze niż wynikające z zastosowania metody opartej na wielkości obrotu.

(por. pkt 27, 30–32, 35; sentencja)

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo)

„Podatki — VAT — Dyrektywa 77/388/EWG — Artykuł 17 ust. 5 akapit trzeci lit. c) — Artykuł 19 — Odliczenie podatku naliczonego — Transakcje leasingu finansowego — Towary i usługi o mieszanym przeznaczeniu — Zasada ustalania kwoty mającego zastosowanie odliczenia podatku VAT — System stanowiący odstępstwo — Warunki”