20.7.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 236/6

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 4 czerwca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden – Niderlandy) – F. Faber/Autobedrijf Hazet Ochten BV

(Sprawa C-497/13) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 1999/44/WE - Sprzedaż towarów konsumpcyjnych i związana z tym gwarancja - Status kupującego - Status konsumenta - Brak zgodności dostarczonego towaru - Obowiązek powiadomienia sprzedawcy - Brak zgodności, który uwidocznił się w ciągu sześciu miesięcy od dostawy towaru - Ciężar dowodu))

(2015/C 236/08)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: F. Faber

Strona pozwana: Autobedrijf Hazet Ochten BV

Sentencja

1)

Dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy rozstrzygający spór dotyczący umowy, która może być objęta zakresem stosowania tej dyrektywy, jeżeli dysponuje on niezbędnymi ku temu informacjami na temat stanu prawnego i faktycznego lub może nimi dysponować w drodze prostego wniosku o wyjaśnienia, jest zobowiązany ustalić, czy kupujący może być uznany za konsumenta w rozumieniu tejże dyrektywy, nawet jeśli ten ostatni nie powołał się wyraźnie na taki status.

2)

Artykuł 5 ust. 3 dyrektywy 1999/44 należy interpretować w ten sposób, że powinien on być uznany za przepis, który jest równoważny z krajowym przepisem posiadającym w rozumieniu wewnętrznego porządku prawnego rangę przepisu bezwzględnie wiążącego, a sąd krajowy jest zobowiązany zastosować z urzędu każdy przepis, który dokonuje jego transpozycji do prawa wewnętrznego.

3)

Artykuł 5 ust. 2 dyrektywy 1999/44 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on obowiązywaniu przepisu krajowego, który przewiduje, że konsument w celu skorzystania z praw przyznanych mu tą dyrektywą powinien zawiadomić sprzedawcę w odpowiednim czasie o braku zgodności, pod warunkiem, że konsumentowi dla dokonania tego zawiadomienia przysługuje termin nie krótszy niż dwa miesiące od dnia, w którym stwierdził on taki brak zgodności, wymagane zawiadomienie dotyczy wyłącznie istnienia takiego braku zgodności i nie podlega ono regułom dowodowym, które czyniłyby niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym korzystanie przez tegoż konsumenta z przyznanych mu praw.

4)

Artykuł 5 ust. 3 dyrektywy 1999/44 należy interpretować w ten sposób, że zasada, zgodnie z którą przyjmuje się, że brak zgodności istniał w chwili dostawy towaru

—

znajduje zastosowanie, jeżeli konsument przedstawi dowód, że sprzedany towar nie jest zgodny z umową, a odnośny brak zgodności ujawnił się, to znaczy stał się fizycznie widoczny w ciągu sześciu miesięcy od dnia dostawy towaru. Konsument nie jest zobowiązany przedstawić dowodu w zakresie przyczyny takiego braku zgodności ani wykazać, że za jego powstanie odpowiada sprzedawca;

—

nie znajduje zastosowania, wyłącznie jeżeli sprzedawca udowodni w sposób wymagany prawem, że przyczyna lub źródło tego braku zgodności wiąże się ze zdarzeniem, które miało miejsce po dostawie towaru.

(1)  Dz.U. C 367 z 14.12.2013.