2.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 32/18

—

Stwierdzenie, że decyzje Europejskiego Banku Centralnego z dnia 6 września 2012 r. dotyczące szeregu cech technicznych transakcji Outright systemu Euro na rynkach wtórnych dla obligacji państwowych są niezgodne z art. 123–125 TFUE, orzeczenie zaistnienia skutku prawnego wynikającego z art. 264 TFUE i wstrzymanie dalszego wykonania;

—

stwierdzenie, że decyzja Europejskiego Banku Centralnego z dnia 6 września 2012 r. dotycząca dodatkowych środków zapewnienia zabezpieczeń dla partnerów handlowych celem udostępnienia im transakcji gotówkowych systemu Euro jest niezgodna z art. 123–125 TFUE, orzeczenie zaistnienia skutku prawnego wynikającego z art. 264 TFUE i wstrzymanie dalszego wykonania;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania na podstawie art. 87 § 2 regulaminu postępowania.

1)

Sporne decyzje naruszają art. 123–125 TFUE. W tym zakresie skarżący podnoszą, że art. 123 TFUE zakazuje dokonywania monetaryzacji długów państwowych, i że na podstawie rozporządzenia (WE) nr 3603/93 (1) zakaz ten obowiązuje całkowicie, tzn. zarówno dla rynku pierwotnego, jak i wtórnego.

2)

Ponadto EBC naruszył art. 127 TFUE. Skarżący podnoszą, że mandat EBC w ramach polityki pieniężnej jest ukierunkowany na stabilność cen. Poprzez wykonanie środków EBC prowadzi politykę fiskalną i działa ultra-vires.

3)

Ponadto zaskarżone decyzje są niezgodne z protokołem (nr 27) w sprawie rynku wewnętrznego i konkurencji (2) w związku z art. 51 TWE. Zdaniem skarżących nabycie papierów wartościowych od państw znajdujących się pod względem finansowym w stanie zagrożenia stanowi bezpośrednią interwencję w segment rynku, odznaczający się nadmiarem podaży. Owo nabycie stanowi sztuczne zmniejszenie podaży z odpowiednimi skutkami w zakresie zysków z tych papierów w obiegu gospodarczym, niezgodnymi z zasadami niezakłóconej konkurencji.

4)

EBC naruszył ponadto art. 130 TFUE w związku z art. 7 statutu ESBC/EBC (3), ponieważ prezes EBC poddał się naciskom, by przyjąć zaskarżone decyzje.

5)

Zakup państwowych papierów wartościowych uzasadniony względami polityki fiskalnej, a nie pieniężnej i niesłużący stabilności cen narusza rynki i nadwyręża zaufanie w niezależną politykę walutową. Zdaniem skarżącej z normatywnego ukształtowania europejskiej Unii Walutowej wynika podmiotowe prawo do żądania zaniechania zachowań oczywiście naruszających stabilność, które są sprzeczne w szczególności z art. 123 i art. 125 TFUE.