24.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/26

Skarga wniesiona w dniu 16 stycznia 2012 r. — Hagenmeyer i Hahn przeciwko Komisji

(Sprawa T-17/12)

2012/C 89/44

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Moritz Hagenmeyer (Hamburg, Niemcy) i Andreas Hahn (Hanower, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Teufer)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności części rozporządzenia Komisji (UE) nr 1170/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie odmowy udzielenia zezwolenia na niektóre oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności i odnoszące się do zmniejszenia ryzyka choroby (Dz.U. L 299, s. 1), która dotyczy wnioskowanego przez skarżących oświadczenia „Regularne spożywanie dużych ilości wody może zmniejszyć ryzyko wystąpienia odwodnienia i towarzyszącego mu osłabienia wydolności organizmu”;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1924/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności (1) oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności są zakazane, jeżeli nie uzyskały zezwolenia Komisji zgodnie z tym rozporządzeniem i nie zostały ujęte w wykazie dopuszczalnych oświadczeń.

Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1170/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie odmowy udzielenia zezwolenia na niektóre oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności i odnoszące się do zmniejszenia ryzyka choroby (2) w zakresie, w jakim odmówiono w nim ujęcia w wykazie dopuszczalnych oświadczeń następującego oświadczenia zgłoszonego do dopuszczenia: „Regularne spożywanie dużych ilości wody może zmniejszyć ryzyko wystąpienia odwodnienia i towarzyszącego mu osłabienia wydolności organizmu”.

Na poparcie skargi skarżący podnoszą dziewięć zarzutów.

1)

Zarzut pierwszy dotyczący zbyteczności określenia „czynnika ryzyka”

—

Skarżący podnoszą po pierwsze, że pozwana uznała określenie „czynnika ryzyka” za obligatoryjne we wniosku o udzielenie zezwolenia, chociaż obowiązek taki nie wynika z rozporządzenia nr 1924/2006.

2)

Zarzut drugi dotyczący nieuwzględnienia faktycznego określenia „czynnika ryzyka” we wniosku o udzielenie zezwolenia

—

Skarżący zarzucają ponadto, że pozwana nie dostrzegła, iż w swoich propozycjach sformułowania wnioskowanego oświadczenia zdrowotnego faktycznie określili oni „czynnik ryzyka”.

3)

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności

—

Skarżący podnoszą następnie, że rozporządzenie nr 1170/2011 jest w całości nieproporcjonalne.

4)

Zarzut czwarty dotyczący braku wystarczającej podstawy prawnej

—

Zaskarżone rozporządzenie nie posiada poza tym zdaniem skarżących wystarczającej podstawy prawnej, gdyż opiera się na przepisach art. 17 w związku z art. 14 ust. 1 lit. a) i art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 1924/2006, które ze swej strony naruszają prawo Unii, a w szczególności zasadę proporcjonalności.

5)

Zarzut piąty dotyczący niedopuszczalnego instrumentu legislacyjnego

—

Skarżący podnoszą po piąte, że pozwana naruszyła istotne wymogi proceduralne, przyjmując rozporządzenie zamiast przewidzianej w rozporządzeniu nr 1924/2006 decyzji.

6)

Zarzut szósty dotyczący naruszenia podziału kompetencji

—

Skarżący podnoszą w tym kontekście, że przewidziany w rozporządzeniu nr 1924/2006 podział kompetencji pomiędzy pozwaną, Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności i Bundesamt für Verbraucherschutz und Lebensmittelsicherheit został naruszony w postępowaniu przez pozwaną.

7)

Zarzut siódmy dotyczący braku przyjęcia decyzji w terminie

—

Skarżący zarzucają ponadto naruszenie określonych w rozporządzeniu nr 1924/2006 terminów zawitych na przekazanie wniosku o udzielenia zezwolenia, sporządzenie opinii naukowej i wydanie decyzji w sprawie udzielenia zezwolenia.

8)

Zarzut ósmy dotyczący niewystarczającego uwzględnienia argumentacji

—

Skarżący zarzucają następnie pozwanej, że naruszyła istotne wymogi proceduralne, gdyż w swej decyzji w sprawie udzielenia zezwolenia nie uwzględniła istotnej części argumentacji skarżących i zainteresowanych podmiotów trzecich biorących udział w postępowaniu.

9)

Zarzut dziewiąty dotyczący braku uzasadnienia

—

Skarżący podnoszą w końcu, że pozwana nie wypełniła wystarczająco swojego obowiązku uzasadnienia zgodnie z art. 296 ust. 2 TFUE.

(1)  Dz.U. L 404, s. 9.

(2)  Dz.U. L 299, s. 1.