3.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 65/19

Skarga wniesiona w dniu 10 stycznia 2012 r. — Kazino Parnithas przeciwko Komisji

(Sprawa T-14/12)

2012/C 65/37

Język postępowania: angielski

Strony

Skarżące: Elliniko Kazino Parnithas AE (Maroussi, Grecja) (przedstawiciele: F. Carlin, Barrister i adwokaci N. Niejahr, Q. Azau, F. Spyropoulos, I. Dryllerakis i K. Spyropoulos)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 24 maja 2011 r. w sprawie pomocy państwa udzielonej przez Grecję na rzecz niektórych kasyn w Grecji [środek pomocy państwa C 16/10 (ex NN 22/10, ex CP 318/09)] (Dz.U. 2011 L 285, s. 25);

—	tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim dotyczy strony skarżącej.

—	tytułem dalszego żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim nakazuje ona stronie skarżącej odzyskanie otrzymanych kwot pomocy oraz

—	obciążenie stlony pozwanej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżąca w związku z niniejszym postępowaniem.

Zarzuty i główne argument

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że strona pozwana naruszyła art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdzając, że analizowany środek stanowi pomoc państwa, ponieważ:

—	strona skarżąca odniosła korzyść gospodarczą w postaci „dyskryminacji podatkowej”, w kwocie 7,20 EUR za każdy bilet;

—	omawiany środek wiązał się z utratą zasobów państwowych;

—	środek ten był selektywny na korzyść strony skarżącej; oraz

—	środek ten zakłócił konkurencję i wywarł wpływ na handel między państwami członkowskimi.

Zarzut drugi, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że strona pozwana naruszyła art. 296 TFUE, ponieważ nie przedstawiła odpowiedniego uzasadnienia, by strona skarżąca mogła zrozumieć, a Trybunał dokonać kontroli wnioskowania, w oparciu o które strona pozwana doszła do wniosku, że strona skarżąca odniosła korzyść selektywną, że każda korzyść tego rodzaju wiąże się z utratą zasobów państwowych oraz może zakłócić konkurencję i wywrzeć wpływ handel między państwami członkowskimi.

Zarzut trzeci, w ramach którego strona skarżąca podnosi, że w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja nakazuje odzyskanie kwot pomocy od strony skarżącej, akt ten narusza:

—	art. 14 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 (1), zgodnie z którym odzyskanie odnosi się do pomocy otrzymanej przez beneficjenta, gdyż w zaskarżonej decyzji strona pozwana nie określiła prawidłowo kwoty pomocy, jaką strona skarżąca mogła otrzymać; oraz

—	art. 14 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999, gdyż odzyskanie pomocy narusza w tym wypadku ogólne zasady prawa Unii, a mianowicie zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, zasadę pewności prawa i zasadę proporcjonalności.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1).