1.12.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 373/2

1)

uchylenie wyroku Sądu w całości lub w części.

2)

uwzględnienia żądań podniesionych przez skarżącą przed Sądem.

3)

odesłanie sprawy do Sądu celem wydania przezeń ponownego rozstrzygnięcia.

1)

Zaskarżony wyrok Sądu dotyczy decyzji Komisji z dnia 19 marca 2009 r. wyłączającej z finansowania wspólnotowego niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) oraz Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) (Dz.U. L 75, s. 15), w zakresie, w jakim wyłącza ona z finansowania wspólnotowego zgłoszone przez Królestwo Danii wydatki w kwocie około 749 mln DKK.

2)

Po pierwsze, rząd duński stoi na stanowisku, że Sąd dopuścił się naruszenia prawa podczas badania kwestii tego, czy duńskie kontrole przeprowadzane za pomocą teledetekcji były wystarczająco skuteczne ze względu na to, iż uznał on, że skuteczność tych kontroli można oceniać poprzez porównanie ich z kontrolami przeprowadzonymi w Danii przez przedstawicieli Komisji za pomocą GPS.

3)

Po drugie, przyjęta przez Sąd wykładnia mającego zastosowanie rozporządzenia jest zdaniem rządu duńskiego pod wieloma względami nieprawidłowa, w szczególności w zakresie dotyczącym kwestii tego, czy decyzja Komisji może zostać utrzymana w mocy, nawet jeśli została ona oparta na podstawie nieprawidłowej wykładni zasady, która ma kluczowe znaczenie dla tej decyzji; w niniejszym przypadku chodzi o wykładnię przewidzianego w art. 19 ust. 4 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 2316/1999 obowiązku utrzymania powierzchni odłogowanych.

4)

Po trzecie, rząd duński stoi na stanowisku, że Sąd dopuścił się naruszenia prawa jeśli chodzi o przyjętą przezeń koncepcję ciężaru i poziomu dowodu, którego przeprowadzenie jest odpowiednio wymagane od Komisji i państw członkowskich ze względu na to, iż uznał on, iż Komisja, która przeprowadziła kontrolę już po zakończeniu okresu odłogowania, uczyniła zadość spoczywającemu na niej dowodowi opierając swą decyzję na domniemaniu, że stwierdzone przez nią okoliczności zachodziły również w okresie odłogowania oraz ze względu na to, iż uznał on, że ciężar dowodu spoczywający na Danii w ramach sprawy dotyczącej EFOGR wiąże się z przedstawieniem przez to państwo członkowskie materiału dowodowego dotyczącego wszystkich odłogowanych na jego obszarze powierzchni, a nie tylko tych skontrolowanych przez Komisję. W ten sposób Sąd wprowadził zdaniem Królestwa Danii nowy, wyrażony w sposób ogólny, standard dowodowy dla państw członkowskich, który odbiega od dotychczasowej praktyki i nakłada na te państwa ciężar dowodu, któremu nie będą one mogły w praktyce uczynić zadość.

5)

Po czwarte, w zakresie dotyczącym kwestii zastosowania korekt finansowych, Sąd nie zbadał tego, czy zostały spełnione odpowiednie warunki, a w szczególności, czy przestrzegano jednoznacznie ustanowionych w prawie Unii zasad, co zostało wyraźnie podważone przez Danię w postępowaniu przed Sądem.

6)

Po piąte, Sąd w zaskarżonym wyroku zastąpił swoją własną podstawą to, co zostało przyjęte przez Komisję jako podstawa spornej decyzji. Aby utrzymać tą decyzję w mocy Sąd oparł się na względach — poniekąd całkowicie pozbawionych znaczenia pod względem ilościowym i jakościowym — które różnią się od tych, które były istotne dla Komisji. Rząd duński twierdzi zatem, że skutki wywoływane przez ten wyrok Sądu są sprzeczne z zasadą proporcjonalności.

7)

Po szóste wreszcie, Sąd nie zajął stanowiska w kwestii całego szeregu przedstawionych przez rząd duński zarzutów i materiałów dowodowych oraz dopuścił się wielokrotnego przeinaczenia przedstawionych przez ten rząd argumentów i okoliczności, efektem czego uzasadnienie i sentencja tego wyroku opierają się na wadliwej podstawie faktycznej i prawnej.