25.8.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 258/8

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 2 marca 2012 r. w sprawach połączonych T-29/10 i T-33/10 Królestwo Niderlandów i ING Groep NV przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 11 maja 2012 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-224/12 P)

2012/C 258/14

Język postępowania: niderlandzki i angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, S. Noë i H. van Vliet)

Druga strona postępowania:

Królestwo Niderlandów

ING Groep NV

De Nederlandsche Bank NV

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 2 marca 2012 r. w sprawach połączonych T-29/10 i T-33/10 Królestwo Niderlandów i ING Groep NV przeciwko Komisji Europejskiej, który został doręczony Komisji w dniu 6 marca 2012 r.;

—	oddalenie skarg o stwierdzenie nieważności części decyzji Komisji z dnia 18 listopada 2009 r. w sprawie pomocy państwa C 10/09 (ex N 138/09) udzielonej przez Niderlandy na rzecz ING w zakresie instrumentu wsparcia w odniesieniu do aktywów niepłynnych oraz planu restrukturyzacji;

—	obciążenie skarżących kosztami postępowania;

—

pomocniczo,

—	przekazanie sprawy do Sądu celem ponownego rozpatrzenia;

—	rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów obydwu instancji w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie; lub, również pomocniczo,

—	stwierdzenie nieważności art. 2 akapitu trzeciego zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie skarżących kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem Komisji zaskarżony wyrok należy uchylić z następujących przyczyn.

Po pierwsze brak jest prawnego zobowiązania do stosowania zasady inwestora działającego w gospodarce rynkowej w zakresie zmiany warunków spłaty w odniesieniu do środka, który sam stanowił pomoc państwa.

Po drugie sąd błędnie ocenił wpływy, które utraciło państwo członkowskie wskutek zmienionych warunków spłaty badanych w decyzji Komisji z dnia 18 listopada 2009 r. w sprawie pomocy państwa C 10/09 (ex N 138/09) udzielonej przez Niderlandy na rzecz ING w zakresie instrumentu wsparcia w odniesieniu do aktywów niepłynnych oraz planu restrukturyzacji (zaskarżona decyzja).

Po trzecie sąd nie miał prawa do stwierdzenia nieważności art. 2 akapitu pierwszego zaskarżonej decyzji w całości, nawet wówczas, gdy Komisja niesłusznie uznała zmienione warunki za pomoc państwa.

Po czwarte sąd dopuścił się błędu co do prawa poprzez stwierdzenie, że art. 2 akapitu drugiego zaskarżonej decyzji był w sposób konieczny niezgodny z prawem, ponieważ Komisja nieprawidłowo stwierdziła, że zmienione warunki spłaty zawierały elementy pomocy państwa.

Po piąte sąd orzekł ultra petita stwierdzając nieważność art. 2 akapitu drugiego zaskarżonej decyzji oraz załącznika II do owej decyzji.

Po szóste i pomocniczo, gdyby orzeczono, że sąd prawidłowo stwierdził nieważność art. 2 akapitu pierwszego i drugiego zaskarżonej decyzji oraz załącznika II, to nie powinien był zaniechać stwierdzenia nieważności art. 2 akapitu trzeciego zaskarżonej decyzji.