Sprawy połączone C‑404/12 P i C‑405/12 P

Rada Unii Europejskiej

i

Komisja Europejska

przeciwko

Stichting Natuur en Milieu

i

Pesticide Action Network Europe

„Odwołanie — Rozporządzenie (WE) nr 149/2008 — Rozporządzenie ustalające najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości pestycydów — Wniosek o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej dotyczący tego rozporządzenia, złożony na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 — Decyzja Komisji stwierdzająca niedopuszczalność wniosków — Środek o charakterze indywidualnym — Konwencja z Aarhus — Ważność rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 w świetle tej konwencji”

Streszczenie – wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 13 stycznia 2015 r.

1. Odwołanie — Zarzuty — Żądania, których celem jest zmiana uzasadnienia — Niedopuszczalność

   (regulamin postępowania przed Trybunałem, art. 169 § 1, art. 178 § 1)

2. Umowy międzynarodowe — Umowy Unii — Konwencja o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (konwencja z Aarhus) — Skutki — Pierwszeństwo przed aktami wtórnego prawa Unii — Badanie zgodności z prawem aktu prawa wtórnego Unii w świetle postanowień tej konwencji — Przesłanki — Przepisy niemające bezwarunkowego i dostatecznie jasnego charakteru — Wykluczenie

   [art. 300 ust. 7 WE (obecnie art. 216 ust. 2 TFUE); konwencja z Aarhus, art. 9 ust. 3; rozporządzenie nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 10 ust. 1]

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 30–32)

2.  Na podstawie art. 300 ust. 7 WE (obecnie art. 216 ust. 2 TFUE) umowy międzynarodowe zawarte przez Unię wiążą jej instytucje i w konsekwencji mają pierwszeństwo przed wydawanymi przez nie aktami prawa. Jednakże przepisy umowy międzynarodowej, której stroną jest Unia, mogą zostać powołane na poparcie skargi o stwierdzenie nieważności prawa wtórnego Unii lub zarzutu opartego na niezgodności z prawem takiego aktu wyłącznie pod warunkiem, po pierwsze, że nie sprzeciwiają się temu charakter i struktura tej umowy, a po drugie, że treść tych przepisów jest bezwarunkowa i dostatecznie jasna.

   Co się tyczy art. 9 ust. 3 konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, nie zawiera on żadnego bezwarunkowego i dostatecznie precyzyjnego zobowiązania, aby regulować bezpośrednio sytuację prawną jednostek, i nie spełnia zatem tych przesłanek. W konsekwencji na postanowienie to nie można powołać się przed sądem Unii w celu dokonania oceny zgodności z prawem art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 1367/2006 w sprawie zastosowania postanowień konwencji z Aarhus do instytucji i organów Wspólnoty Europejskiej.

   Jest bez wątpienia prawdą, że Trybunał uznał również, iż w sytuacji gdy Unia zamierzała wykonać konkretne zobowiązanie podjęte w związku z porozumieniami zawartymi w ramach Światowej Organizacji Handlu lub gdy dany akt prawa Unii zawiera wyraźne odesłanie do konkretnych postanowień tych porozumień, do Trybunału należy dokonanie kontroli zgodności z prawem odnośnego aktu i aktów przyjętych w celu jego stosowania w świetle reguł tych porozumień. Jednakże te dwa wyjątki były uzasadnione wyłącznie szczególnymi okolicznościami porozumień prowadzącymi do ich zastosowania i w braku takich szczególnych okoliczności nie mogą zostać uznane za właściwe w celu ustalenia, czy przed sądem Unii można powoływać się na art. 9 ust. 3 konwencji z Aarhus w celu dokonania oceny zgodności z prawem art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 1367/2006.

   (por. pkt 44, 46–50, 60)