Sprawa C‑275/12
Samantha Elrick
przeciwko
Bezirksregierung Köln
(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Hannover)
„Obywatelstwo Unii — Artykuły 20 TFUE i 21 TFUE — Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu — Obywatel państwa członkowskiego — Studia odbywane w innym państwie członkowskim — Pomoc na kształcenie — Przesłanki — Czas trwania kształcenia wynoszący co najmniej dwa lata — Uzyskanie dyplomu zawodowego”
Streszczenie – wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 24 października 2013 r.
Obywatelstwo Unii – Postanowienia traktatu – Podmiotowy zakres stosowania – Obywatel państwa członkowskiego studiujący w innym państwie członkowskim – Włączenie – Skutek – Korzystanie z praw wynikających ze statusu obywatela Unii
[art. 6 lit. e) TFUE, art. 20 TFUE, 21 TFUE, art. 165 ust. 1 TFUE]
Obywatelstwo Unii – Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich – Stypendia edukacyjne przyznawane studentom będącym obywatelami tego państwa z tytułu odbywania studiów w innym państwie członkowskim – Przyznanie pomocy uzależnione od co najmniej dwuletniego okresu kształcenia odbywającego się w innym państwie członkowskim – Możliwość przyznania pomocy na kształcenie o czasie trwania poniżej dwóch lat w państwie udzielającym świadczeń – Niedopuszczalność – Względy uzasadniające – Brak
(art. 20 TFUE, 21 TFUE)
Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 18–24)
Artykuły 20 TFUE i 21 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, które uzależnia przyznanie obywatelce mającej miejsce zamieszkania w tym państwie członkowskim pomocy na kształcenie w odniesieniu do nauki w innym państwie członkowskim od warunku, by kształcenie to prowadziło do uzyskania dyplomu zawodowego równoważnego z dyplomami zawodowymi wydawanymi przez szkołę zawodową położoną w państwie udzielającym świadczeń po ukończeniu co najmniej dwuletniego kursu, podczas gdy zainteresowanej przyznana byłaby pomoc ze względu na jej szczególną sytuację, gdyby postanowiła odbyć w tym ostatnim państwie kształcenie równoważne z kształceniem, które zamierzała odbyć w innym państwie członkowskim, i to o czasie trwania poniżej dwóch lat.
W istocie uregulowanie to stanowi ograniczenie w rozumieniu art. 21 TFUE, z uwagi na skutki, jakie skorzystanie z tej swobody może mieć dla prawa do stypendium edukacyjnego.
Uregulowanie, które może ograniczyć zagwarantowaną w traktacie podstawową swobodę, może być jednak uzasadnione w świetle prawa Unii jedynie wtedy, gdy jest oparte na obiektywnych względach interesu ogólnego niezwiązanych z przynależnością państwową zainteresowanych osób i gdy jest proporcjonalne do uzasadnionego celu, jaki realizuje prawo krajowe.
W tym względzie wymóg dwuletniego czasu trwania wydaje się zatem pozbawiony jakiegokolwiek związku z poziomem wybranego kształcenia i w konsekwencji bez związku z celem, do jakiego jakoby zmierza dane uregulowanie. W istocie nałożenie tego warunku dotyczącego czasu trwania wydaje się niespójne z tym celem i nie może być uznane za proporcjonalne do tego celu.
(por. pkt 28–30, 32–34; sentencja)
Sprawa C‑275/12
Samantha Elrick
przeciwko
Bezirksregierung Köln
(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Hannover)
„Obywatelstwo Unii — Artykuły 20 TFUE i 21 TFUE — Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu — Obywatel państwa członkowskiego — Studia odbywane w innym państwie członkowskim — Pomoc na kształcenie — Przesłanki — Czas trwania kształcenia wynoszący co najmniej dwa lata — Uzyskanie dyplomu zawodowego”
Streszczenie – wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 24 października 2013 r.
Obywatelstwo Unii — Postanowienia traktatu — Podmiotowy zakres stosowania — Obywatel państwa członkowskiego studiujący w innym państwie członkowskim — Włączenie — Skutek — Korzystanie z praw wynikających ze statusu obywatela Unii
[art. 6 lit. e) TFUE, art. 20 TFUE, 21 TFUE, art. 165 ust. 1 TFUE]
Obywatelstwo Unii — Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich — Stypendia edukacyjne przyznawane studentom będącym obywatelami tego państwa z tytułu odbywania studiów w innym państwie członkowskim — Przyznanie pomocy uzależnione od co najmniej dwuletniego okresu kształcenia odbywającego się w innym państwie członkowskim — Możliwość przyznania pomocy na kształcenie o czasie trwania poniżej dwóch lat w państwie udzielającym świadczeń — Niedopuszczalność — Względy uzasadniające — Brak
(art. 20 TFUE, 21 TFUE)
Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 18–24)
Artykuły 20 TFUE i 21 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, które uzależnia przyznanie obywatelce mającej miejsce zamieszkania w tym państwie członkowskim pomocy na kształcenie w odniesieniu do nauki w innym państwie członkowskim od warunku, by kształcenie to prowadziło do uzyskania dyplomu zawodowego równoważnego z dyplomami zawodowymi wydawanymi przez szkołę zawodową położoną w państwie udzielającym świadczeń po ukończeniu co najmniej dwuletniego kursu, podczas gdy zainteresowanej przyznana byłaby pomoc ze względu na jej szczególną sytuację, gdyby postanowiła odbyć w tym ostatnim państwie kształcenie równoważne z kształceniem, które zamierzała odbyć w innym państwie członkowskim, i to o czasie trwania poniżej dwóch lat.
W istocie uregulowanie to stanowi ograniczenie w rozumieniu art. 21 TFUE, z uwagi na skutki, jakie skorzystanie z tej swobody może mieć dla prawa do stypendium edukacyjnego.
Uregulowanie, które może ograniczyć zagwarantowaną w traktacie podstawową swobodę, może być jednak uzasadnione w świetle prawa Unii jedynie wtedy, gdy jest oparte na obiektywnych względach interesu ogólnego niezwiązanych z przynależnością państwową zainteresowanych osób i gdy jest proporcjonalne do uzasadnionego celu, jaki realizuje prawo krajowe.
W tym względzie wymóg dwuletniego czasu trwania wydaje się zatem pozbawiony jakiegokolwiek związku z poziomem wybranego kształcenia i w konsekwencji bez związku z celem, do jakiego jakoby zmierza dane uregulowanie. W istocie nałożenie tego warunku dotyczącego czasu trwania wydaje się niespójne z tym celem i nie może być uznane za proporcjonalne do tego celu.
(por. pkt 28–30, 32–34; sentencja)