Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio — Włochy) — Sky Italia Srl przeciwko Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

(Sprawa C-234/12) (1)

(Telewizyjna działalność nadawcza - Dyrektywa 2010/13/UE - Artykuł 4 ust. 1 i art. 23 ust. 1 - Spoty reklamowe - Przepisy krajowe przewidujące dla nadawców telewizji kodowanej niższy maksymalny udział procentowy czasu emisji przeznaczonego na reklamy od maksymalnego udziału procentowego przewidzianego dla nadawców telewizji niekodowanej - Równość traktowania - Swoboda świadczenia usług)

2013/C 260/26

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Sky Italia Srl

Druga strona postępowania: Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

przy udziale: Reti Televisive Italiane (RTI) SpA, Maria Iaccarino

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio — Wykładnia art. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (Dz.U. L 95, s. 1) — Wykładnia art. 49 TFUE, 56 TFUE i 63 TFUE oraz art. 11 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z art. 10 EKPC w świetle orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka — Maksymalny udział procentowy czasu nadawania przeznaczonego na reklamy — Przepisy krajowe przewidujące niższy maksymalny udział procentowy dla kanałów telewizji płatnej od maksymalnego udziału procentowego przewidzianego dla innych kanałów

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych), zasadę równego traktowania i art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że co do zasady nie sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak te sporne w postępowaniu głównym, które dla nadawców telewizji kodowanej przewidują limity godzinowe czasu antenowego przeznaczonego na reklamy telewizyjne niższe od określonych dla nadawców telewizji niekodowanej, o ile zachowana zostaje zasada proporcjonalności, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego.

(1)  Dz.U. C 217 z 21.7.2012.