1.10.2011 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 290/15 |
Skarga wniesiona w dniu 12 sierpnia 2011 r. — Sport-pari przeciwko Radzie
(Sprawa T-439/11)
2011/C 290/22
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Sport-pari ZAO (Miński, Białoruś) (przedstawiciele: V. Vaitkute Pavan, A. Smaliukas i E. Matulionyte, adwokaci)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 588/2011 z dnia 20 czerwca 2011 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 765/2006 dotyczące środków ograniczających skierowanych przeciwko prezydentowi Aleksandrowi Łukaszence i niektórym urzędnikom z Białorusi (Dz.U. L 161, s. 1) w zakresie dotyczącym skarżącego; |
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/357/WPZiB z dnia 20 czerwca 2011 r. zmieniającej decyzję 2010/639/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym urzędnikom z Białorusi (Dz.U. L 161, s. 25) w zakresie dotyczącym skarżącego; oraz |
— |
obciążenie pozwanej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi skarżący podnosi, jako głowny argument, oczywisty bład w ocenie, jakim obciążone są zaskarżone akty Rady. Twierdzi on w szczególności, iż Rada błędnie uznała skarżacego za (a) kontrolowanego przez Władimira Pieftiewa; (b) operatora krajowej loterii losowej; (c) powiązanego lub współdziałającego w naruszeniach standardów wyborczych i praw człowieka lub zwalczaniu społeczeństwa obywatelskiego na Białorusi, bądź w imporcie do Białorusi sprzętu, który mógł być wykorzystywany do represji wewnętrznych.
Następnie skarżący podnosi czetry zarzuty na poparcie skargi.
1) |
Pierwszy zarzut, oparty na niedopełnieniu przez pozwaną obowiązku właściwego uzasadnienia wpisania skarżącego na listę osób, wobec których zastosowanie znajdują środki ograniczające. |
2) |
Drugi zarzut, oparty na naruszeniu przez pozwaną prawa do obrony i prawa do przedstawienia stanowiska, chronionych na mocy art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 i 13 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, poprzez:
|
3) |
Trzeci zarzut, oparty na ograniczeniu przez pozwaną fundamentalnego prawa własności chronionego na mocy art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 1 protokołu nr 1 do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w sposób nieuzasadniony i nieproporcjonalny, bez przedstawienia dowodów. |
4) |
Czwarty zarzut, oparty na naruszeniu przez pozwaną zasady proporcjonalności poprzez nieproporcjonalne ograniczenie praw podstawowych skarżącego bez właściwych gwarancji proceduralnych i bez przedstawienia dowodów. |