26.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/9

Skarga wniesiona w dniu 24 stycznia 2011 r. — Martinair Holland NV przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-67/11)

2011/C 95/15

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Martinair Holland NV (Haarlemmermeer, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat R. Wesseling)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 1–7 decyzji w całości lub w części lub

—	obniżenie grzywien nałożonych w art. 5 decyzji, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Dokonanie kontroli legalności i stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 263 i art. 261 TFUE oraz art. 31 rozporządzenia nr 1/2003, decyzji Komisji C(2010) 7694 wersja ostateczna z dnia 9 listopada 2010 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE, art. 53 porozumienia EOG i art. 8 porozumienia między Konfederacją Szwajcarską a Wspólnotą Europejską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa COMP/39.258 — Lotniczy przewóz towarów) skierowanej do Martinair Holland N.V. oraz, tytułem żądania ewentualnego, obniżenie nałożonej grzywny.

W uzasadnieniu skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Po pierwsze skarżąca zarzuca, że:

—

Komisja uchybiła obowiązkowi uzasadnienia ciążącemu na niej na podstawie art. 296 TFUE i art. 41 Karty (prawo do dobrej administracji) ze względu na to, że nie jest możliwe ustalenie na podstawie decyzji charakteru i zakresu naruszenia (naruszeń); z jednej strony sentencja decyzji wyraźnie wskazuje cztery (prawdopodobnie jednolite i ciągłe) naruszenia dotyczące odmiennych grup adresatów, różnych okresów i szlaków geograficznych. Z drugiej strony uzasadnienie nie jest oparte na żadnym z tych czterech szczegółowych naruszeń ani się do nich nie odnosi;

—

w zakresie w jakim Sąd nie może w pełni dokonać kontroli legalności uzasadnienia decyzji z powodu braku (wystarczająco jasnego) rozumowania, Komisja naruszyła podstawowe uprawnienia procesowe skarżącej; w szczególności skarżąca podnosi, że decyzja narusza prawo do dobrej administracji; prawo do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu oraz domniemanie niewinności i prawa do obrony zgodnie z art. 41, 47 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Po drugie skarżąca zarzuca, że Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie przy ustalaniu grzywny z naruszeniem rozporządzenia nr 1/2003 (1), wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien oraz naruszyła zasady proporcjonalności, równości traktowania i obowiązek uzasadnienia niezgodnie z art. 41 i 49 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 296 TFUE oraz innymi podstawowymi zasadami prawa UE. W tym względzie skarżąca twierdzi, że:

—	po pierwsze Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie naruszając wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien oraz zasady proporcjonalności i równości traktowania wliczając obrót związany ze stawkami i lotami z powrotem przy obliczaniu wartości sprzedaży;

—	po drugie Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie wagi naruszenia uchybiając rozporządzeniu nr 1/2003, wytycznym w sprawie metody ustalania grzywien oraz zasadom proporcjonalności;

—	po trzecie Komisja naruszyła rozporządzenie nr 1/2003, wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien oraz zasadę proporcjonalności uwzględniając uregulowania prawne jako okoliczność łagodzącą w celu obniżenia grzywny tylko o 15 %;

—	po czwarte Komisja naruszyła ciążący na niej obowiązek uzasadnienia w odniesieniu do obliczenia grzywny niezgodnie z art. 296 TFUE i art. 41 Karty.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003 L 1, s. 1).