12.11.2011 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 331/11 |
Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 16 czerwca 2011 r. w sprawie T-210/08 Verhuizingen Coppens NV przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 26 sierpnia 2011 r. przez Komisję Europejską
(Sprawa C-441/11 P)
2011/C 331/18
Język postępowania: niderlandzki
Strony
Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouquet, S. Noë i F. Ronkes Agerbeek, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Verhuizingen Coppens NV
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnosząca odwołanie wnosi o:
— |
uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej wydanego w dniu 16 czerwca 2011 r. w sprawie T-210/08 Verhuizingen Coppens przeciwko Komisji; |
— |
oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności, bądź stwierdzenie nieważności jedynie art. 1 lit. i) decyzji C(2008) 926 wersja ostateczna w sprawie postępowania na podstawie art. 81 [WE] i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/38.543 — Usługi w zakresie przeprowadzek międzynarodowych) w zakresie, w jakim pociąga ona Verhuizingen Coppens NV do odpowiedzialności za porozumienia w sprawie prowizji; |
— |
ustalenie wysokości grzywny na poziomie, który Trybunał uważa za stosowny; |
— |
obciążenie Verhuizingen Coppens NV kosztami postępowania odwoławczego oraz częścią kosztów postępowania przed Sądem, którą Trybunał uważa za stosowną. |
Zarzuty i główne argumenty
Zdaniem Komisji Sąd, stwierdzając nieważność w całości decyzji Komisji, na mocy której Coppens została pociągnięta do odpowiedzialności za jednolite ciągłe naruszenie, które w odnośnym czasie polegało na porozumieniu w sprawie prowizji i porozumieniu w sprawie ofert osłonowych, w oparciu o uzasadnienie, że nie zostało wykazane, iż Coppens wiedziała o porozumieniach w sprawie prowizji, względnie musiała była o nich wiedzieć, naruszył prawo, w szczególności art. 263 i art. 264 TFUE oraz zasadę proporcjonalności. Również w interesie prawidłowego sprawowania wymiaru sprawiedliwości i skutecznego egzekwowania unijnych reguł konkurencji Sąd powinien był stwierdzić jedynie nieważność zaskarżonej w zakresie, w jakim decyzja ta czyniła Coppens odpowiedzialną za porozumienie w sprawie prowizji, ponieważ stwierdzenie nieważności tej decyzji w pełnym zakresie oznacza, że udział Coppens w porozumieniu w sprawie ofert osłonowych pozostaje bezkarny, jeżeli Komisja nie wyda nowej decyzji dotyczącej tej części pierwotnego naruszenia. Mogłoby to jednakże doprowadzić do niekorzystnego podwojenia postępowań administracyjnego i sądowego, a być może byłoby również niezgodne z zasadą ne bis in idem.