Sprawa C-652/11 P
Mindo Srl
przeciwko
Komisji Europejskiej
„Odwołanie — Konkurencja — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Włoski rynek zakupu i pierwszego przetworzenia surowca tytoniowego — Zapłata grzywny przez współdłużnika solidarnego — Interes prawny — Ciężar dowodu”
Streszczenie – Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 11 kwietnia 2013 r.
Odwołanie – Zarzuty – Wystąpienie z konkretnym zarzutem wobec elementu rozumowania Sądu i wystarczająco dokładne określenie podnoszonego naruszenia prawa – Dopuszczalność
(art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału, art. 58 akapit pierwszy; regulamin postępowania przed Trybunałem, art. 168 § 1 lit. d), art. 169 § 2)
Odwołanie – Zarzuty – Niewystarczające uzasadnienie – Zakres obowiązku uzasadnienia – Obowiązek odpowiedzi na jasne i konkretne argumenty skarżącego
(art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału, art. 36, art. 53 akapit pierwszy, art. 58 akapit pierwszy; regulamin postępowania przed Sądem, art. 81)
Postępowanie sądowe – Przedstawienie dowodów – Dowód niemożliwy do przeprowadzenia – Niedopuszczalność
Z art. 256 ust. 1 akapit drugi TFUE, art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz z art. 168 § 1 lit. d) i art. 169 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem wynika, że odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części wyroku, którego uchylenia wnoszący je się domaga, oraz argumenty prawne, które uzasadniają to żądanie. Gdy skarżący podnosi naruszenie prawa przez Sąd, określając w sposób wystarczająco dokładny krytykowane części zaskarżonego wyroku oraz określa powody, dla których uważa, że części te są dotknięte takimi błędami, zarzut jest dopuszczalny.
(por. pkt 21, 22)
Brak jest wystarczającego uzasadnienia i w konsekwencji dochodzi do naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, gdy Sąd stwierdza w wyroku, że uiszczenie całości grzywny nałożonej decyzją Komisji stwierdzającą naruszenie zasad konkurencji przez jednego z adresatów tej decyzji jest niewystarczające dla powstania po stronie tego adresata wierzytelności, w związku z którą inny adresat mógłby odpowiadać jako dłużnik solidarny z tytułu grzywny, z pominięciem konkretnych przeciwnych argumentów danego solidarnego dłużnika.
Naruszenie obowiązku uzasadnienia ma również miejsce gdy Sąd pomija ustosunkowanie sie do głównej części argumentacji solidarnego dłużnika będącego zarazem skarżącym, w szczególności niesprawdzając pomimo jasnych i konkretnych argumentów przedstawionych w tym względzie przez solidarnego dłużnika, czy prawo dłużnika do wystąpienia z roszczeniem regresowym w celu wyegzekwowania w części swojej zapłaconej przezeń grzywny uległo lub nie przedawnieniu.
Gdy skarżąca podnosi, że układu w postępowaniu upadłościowym pozwala przedsiębiorstwu znajdującemu się w stanie wstrzymania płatności na restrukturyzację długu ze wszystkimi jego wierzycielami oraz na kontynuację w ten sposób działalności tego przedsiębiorstwa, Sąd nie może ograniczyć się do odpowiedzi na ten decydujący argument poprzez wskazanie, że solidarny dłużnik nie dostarczył żadnych wyjaśnień co do podstaw, ze względu na które zakwalifikowała wierzyciela jako „dawnego wierzyciela”, lub odnośnie do względów, z uwagi na które ten ostatni nie podjął próby wyegzekwowania swojej wierzytelności.
(por. pkt 36, 37, 39, 41, 44, 45)
Sąd narusza prawo uzależniając interes prawny skarżącego od warunku wykazania przezeń zamiaru osoby trzeciej do wystąpienia z powództwem o odzyskanie swojej wierzytelności i w konsekwencji przenosząc nań ciężar dowodu niemożliwego do przeprowadzenia.
Stwierdzenie braku interesu prawnego po stronie adresata decyzji Komisji nakładającej na niego grzywnę nie może opierać się na zwykłych przypuszczeniach, w szczególności w sytuacji, gdy Sąd nie uwzględnił dostatecznie szeregu dowodów powołanych przez skarżącego i zmierzających do innego wyjaśnienia okoliczności danej sprawy.
(por. pkt 50, 53)
Sprawa C-652/11 P
Mindo Srl
przeciwko
Komisji Europejskiej
„Odwołanie — Konkurencja — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Włoski rynek zakupu i pierwszego przetworzenia surowca tytoniowego — Zapłata grzywny przez współdłużnika solidarnego — Interes prawny — Ciężar dowodu”
Streszczenie – Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 11 kwietnia 2013 r.
Odwołanie — Zarzuty — Wystąpienie z konkretnym zarzutem wobec elementu rozumowania Sądu i wystarczająco dokładne określenie podnoszonego naruszenia prawa — Dopuszczalność
(art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału, art. 58 akapit pierwszy; regulamin postępowania przed Trybunałem, art. 168 § 1 lit. d), art. 169 § 2)
Odwołanie — Zarzuty — Niewystarczające uzasadnienie — Zakres obowiązku uzasadnienia — Obowiązek odpowiedzi na jasne i konkretne argumenty skarżącego
(art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału, art. 36, art. 53 akapit pierwszy, art. 58 akapit pierwszy; regulamin postępowania przed Sądem, art. 81)
Postępowanie sądowe — Przedstawienie dowodów — Dowód niemożliwy do przeprowadzenia — Niedopuszczalność
Z art. 256 ust. 1 akapit drugi TFUE, art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz z art. 168 § 1 lit. d) i art. 169 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem wynika, że odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części wyroku, którego uchylenia wnoszący je się domaga, oraz argumenty prawne, które uzasadniają to żądanie. Gdy skarżący podnosi naruszenie prawa przez Sąd, określając w sposób wystarczająco dokładny krytykowane części zaskarżonego wyroku oraz określa powody, dla których uważa, że części te są dotknięte takimi błędami, zarzut jest dopuszczalny.
(por. pkt 21, 22)
Brak jest wystarczającego uzasadnienia i w konsekwencji dochodzi do naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, gdy Sąd stwierdza w wyroku, że uiszczenie całości grzywny nałożonej decyzją Komisji stwierdzającą naruszenie zasad konkurencji przez jednego z adresatów tej decyzji jest niewystarczające dla powstania po stronie tego adresata wierzytelności, w związku z którą inny adresat mógłby odpowiadać jako dłużnik solidarny z tytułu grzywny, z pominięciem konkretnych przeciwnych argumentów danego solidarnego dłużnika.
Naruszenie obowiązku uzasadnienia ma również miejsce gdy Sąd pomija ustosunkowanie sie do głównej części argumentacji solidarnego dłużnika będącego zarazem skarżącym, w szczególności niesprawdzając pomimo jasnych i konkretnych argumentów przedstawionych w tym względzie przez solidarnego dłużnika, czy prawo dłużnika do wystąpienia z roszczeniem regresowym w celu wyegzekwowania w części swojej zapłaconej przezeń grzywny uległo lub nie przedawnieniu.
Gdy skarżąca podnosi, że układu w postępowaniu upadłościowym pozwala przedsiębiorstwu znajdującemu się w stanie wstrzymania płatności na restrukturyzację długu ze wszystkimi jego wierzycielami oraz na kontynuację w ten sposób działalności tego przedsiębiorstwa, Sąd nie może ograniczyć się do odpowiedzi na ten decydujący argument poprzez wskazanie, że solidarny dłużnik nie dostarczył żadnych wyjaśnień co do podstaw, ze względu na które zakwalifikowała wierzyciela jako „dawnego wierzyciela”, lub odnośnie do względów, z uwagi na które ten ostatni nie podjął próby wyegzekwowania swojej wierzytelności.
(por. pkt 36, 37, 39, 41, 44, 45)
Sąd narusza prawo uzależniając interes prawny skarżącego od warunku wykazania przezeń zamiaru osoby trzeciej do wystąpienia z powództwem o odzyskanie swojej wierzytelności i w konsekwencji przenosząc nań ciężar dowodu niemożliwego do przeprowadzenia.
Stwierdzenie braku interesu prawnego po stronie adresata decyzji Komisji nakładającej na niego grzywnę nie może opierać się na zwykłych przypuszczeniach, w szczególności w sytuacji, gdy Sąd nie uwzględnił dostatecznie szeregu dowodów powołanych przez skarżącego i zmierzających do innego wyjaśnienia okoliczności danej sprawy.
(por. pkt 50, 53)