1. 

Przed 2002 r. przywóz bielizny pościelowej z bawełny pochodzącej z Pakistanu był objęty należnościami celnymi, pod koniec tego okresu w wysokości 12%. Od 1997 r. był on także, z pewnymi wyjątkami, objęty cłem antydumpingowym w wysokości od 6% do 7% ( 2 ). W styczniu 2002 r. oba te rodzaje należności celnych zostały zniesione ( 3 ). W listopadzie 2002 r. Eurocoton ( 4 ), działając w imieniu producentów reprezentujących stosunkową większość produkcji Unii, złożył skargę do Komisji. W następstwie dochodzenia w 2004 r. nałożono nowe cła antydumpingowe w wysokości 13,1% ( 5 ).

2. 

Spółka Gul Ahmed Textile Mills Ltd (zwana dalej „Gul Ahmed”) jest pakistańskim producentem, którego wywożone produkty nie były objęte wcześniejszym cłem antydumpingowym ( 6 ). Wniosła ona sprawę do Sądu, podważając zaskarżone rozporządzenie między innymi na tej podstawie, że określając szkodę, nie wzięto pod uwagę faktu, iż przywóz wzrósł w wyniku zniesienia wcześniejszych ceł, co było znanym czynnikiem innym niż przywóz produktów po cenach dumpingowych wyrządzającym szkodę przemysłowi wspólnotowemu w rozumieniu art. 3 ust. 7 rozporządzenia nr 384/96 (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”) ( 7 ).

3. 

Sąd podtrzymał zarzut w tym zakresie ( 8 ).

4. 

Rada wniosła odwołanie i przy poparciu Komisji podnosi co do zasady, że skutek zniesienia wcześniejszych ceł nie może zostać oddzielony czy odróżniony od skutku wywartego przez przywóz produktów po cenach dumpingowych przy ustalaniu przyczyny szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu. Otóż ich zniesienie nie było „czynnikiem innym niż przywóz produktów po cenach dumpingowych”. Problem jest więc zwięzły: czy art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego należy interpretować w szeroki czy wąski sposób?

5.

Jak stwierdzono w jego preambule, rozporządzenie podstawowe zostało przyjęte w celu dostosowania prawa wspólnotowego do zmian w umowach międzynarodowych, w szczególności w porozumieniu antydumpingowym WTO ( 9 ).

6.

W świetle art. 1 ust. 1 rozporządzenia podstawowego cło antydumpingowe może zostać nałożone na każdy produkt przywieziony po cenach dumpingowych, którego wprowadzenie do swobodnego obrotu we Wspólnocie powoduje szkodę. Artykuł 1 ust. 2 uznaje produkt za przywieziony po cenach dumpingowych, jeżeli jego cena eksportowa do Wspólnoty jest niższa od porównywalnej ceny produktu podobnego ustalonej w państwie wywozu w zwykłym obrocie handlowym.

7.

Artykuł 2 przedstawia zasady i reguły ustalania istnienia dumpingu. Co do istoty dla danego produktu podlegającego wywozowi z państwa trzeciego ustala się normalną wartość na rynku krajowym i cenę eksportową do Wspólnoty i dokonuje się porównania obu, biorąc pod uwagę różne czynniki, które mogą wpływać na różnice między nimi. Jeśli porównanie średnich ważonych wskaże, że wartość normalna przewyższa cenę eksportową, wartość, o którą ją przewyższa, jest marginesem dumpingu.

8.

Artykuł 3 („Ustalenie szkody”) stanowi, w szczególności:

„[…]

2.   Ustalenie szkody odbywa się na podstawie zebranych dowodów, po dokonaniu obiektywnej oceny zarówno: a) wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych i jego wpływu na ceny produktów podobnych na rynku Wspólnoty; oraz b) wpływu tego przywozu na przemysł wspólnotowy.

3.   W odniesieniu do wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych uwzględnia się fakt, czy nastąpił jego znaczny wzrost w wartościach bezwzględnych bądź w stosunku do produkcji lub konsumpcji we Wspólnocie. W odniesieniu do wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na ceny produktów wspólnotowych uwzględnia się fakt, czy nastąpiło znaczne podcięcie cenowe przywozu towarów po cenach dumpingowych w stosunku do cen wspólnotowych produktów podobnych lub czy przywóz ten w inny sposób nie spowoduje znacznego spadku tych cen bądź zahamuje ich znaczny wzrost, który nastąpiłby w innych warunkach. Żaden z powyższych czynników brany pod uwagę osobno lub łącznie nie musi stanowić decydującej wskazówki.

[…]

5.   Ocena wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na dany przemysł wspólnotowy obejmuje ocenę wszystkich istotnych czynników ekonomicznych i wskaźników oddziałujących na stan tego przemysłu, w tym faktu, czy przemysł wciąż przechodzi proces przezwyciężania skutków przywozu po cenach dumpingowych lub subsydiowanego mającego miejsce w przeszłości, rozmiarów faktycznego marginesu dumpingu, faktycznego i potencjalnego spadku sprzedaży, zysków, produkcji, udziału w rynku, wydajności, stopy zwrotu z inwestycji, wykorzystania mocy produkcyjnych; czynników wpływających na ceny wspólnotowe; faktycznych i potencjalnych [negatywnych] skutków w zakresie przepływów pieniężnych, zapasów, zatrudnienia, wynagrodzeń, rozwoju, zdolności do pozyskania kapitału lub inwestycji. Wykaz ten nie jest wyczerpujący, a żaden z tych czynników brany pod uwagę osobno lub łącznie nie musi stanowić decydującej wskazówki.

6.   Należy wykazać na podstawie dowodów zebranych w sprawie w odniesieniu do ust. 2, że przywóz towarów po cenach dumpingowych powoduje szkodę w rozumieniu niniejszego rozporządzenia. Obejmuje to w szczególności wykazanie, że wielkości i poziomy cen ustalone na podstawie ust. 3 wywierają wpływ na przemysł wspólnotowy zgodnie z ust. 5 oraz że wpływ ten można uznać za istotny.

7.   Inne niż przywóz produktów po cenach dumpingowych znane czynniki, w tym samym czasie powodujące szkodę dla przemysłu wspólnotowego, również poddaje się ocenie w celu stwierdzenia, czy spowodowana przez nie szkoda nie została przypisana przywozowi towarów po cenach dumpingowych na podstawie ust. 6. Czynniki, które można w tym kontekście poddać ocenie, to m.in. wielkość i ceny przywożonych towarów niesprzedanych po cenach dumpingowych, zmniejszenie popytu, zmiana struktury konsumpcji, restrykcyjne praktyki handlowe i konkurencja między producentami z krajów trzecich i producentami wspólnotowymi, postęp technologiczny, wyniki wywozu i wielkość przemysłu wspólnotowego.

[…]” ( 10 ).

9.

Motyw 19 preambuły zaskarżonego rozporządzenia stanowi, iż okres dochodzenia w sprawie dumpingu i szkody trwał od dnia 1 października 2001 r. do dnia 30 września 2002 r. i że tendencje istotne dla oceny szkody zostały ocenione od 1999 r. do końca tego okresu ( 11 ).

10.

Jako że w motywach 30–102 preambuły stwierdzono istnienie dumpingu u wszystkich pakistańskich eksporterów i szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu, związek przyczynowy zbadano w motywach 103–118. W motywie 107 wywnioskowano, że biorąc pod uwagę zarówno wielkość, jak i ceny, przywóz z Pakistanu wywarł istotny nacisk ograniczający na przemysł wspólnotowy i że ów przywóz oraz szkoda poniesiona przez Wspólnotę zbiegły się w czasie. W motywach 108–115, zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, zbadano skutki sześciu innych czynników: subsydiowany przywóz pochodzący z Indii, przywóz pochodzący z państw trzecich innych niż Indie czy Pakistan, spadek popytu, przywóz dokonywany przez przemysł wspólnotowy, działalność eksportowa przemysłu wspólnotowego i wydajność przemysłu wspólnotowego. W motywach 116–118 stwierdzono, że żaden z tych czynników nie przerwał związku przyczynowego między przywozem pochodzącym z Pakistanu a szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy.

11.

Artykuł 1 zaskarżonego rozporządzenia nałożył ostateczne cło antydumpingowe w wysokości 13,1% na przywóz pościeli z włókien bawełnianych, czystych lub z domieszką włókien sztucznych lub lnu (len nie może być włóknem dominującym), bielonej, barwionej lub z nadrukiem, pochodzącej z Pakistanu i zaklasyfikowanej do konkretnych kodów Nomenklatury scalonej ( 12 ).

12.

Sąd zbadał tylko trzecią część piątego zarzutu Gul Ahmed podnoszącego, iż Rada naruszyła prawo, nie zbadawszy, czy zniesienie wcześniejszych ceł antydumpingowych na towary pochodzące z Pakistanu i wprowadzenie ogólnych preferencji taryfowych na rzecz Pakistanu na początku 2002 r. przerwało związek przyczynowy między przywozem z Pakistanu i szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy ( 13 ).

13.

W pkt 53 tego wyroku Sąd zauważył, że szkodliwe skutki przywozu po cenach dumpingowych powinny być prawidłowo oddzielone i odróżnione od szkodliwych skutków „innych niż przywóz produktów po cenach dumpingowych znanych czynników, które w tym samym czasie wyrządzały szkodę przemysłowi wspólnotowemu”. Bez takiego oddzielenia i wyróżnienia Komisja i Rada nie miałyby żadnych racjonalnych podstaw, by stwierdzić, że przywóz po cenach dumpingowych rzeczywiście wyrządzał szkodę. Takie oddzielenie wymaga dokładnej analizy natury i wagi omawianych czynników, która nie może się opierać na prostej hipotezie, że inne niż przywóz po cenach dumpingowych znane czynniki nie wyrządzają szkody i nie biorą udziału w jej wyrządzaniu.

14.

W pkt 55–59 Sąd odrzucił rozróżnienie między działaniami lub procesami związanymi z rynkiem (które Rada uznała za inne czynniki) i nowelizacjami prawnych regulacji rynku (których za inne czynniki nie uznała). To rozróżnienie nie wynikało z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego ani art. 3.5 porozumienia antydumpingowego WTO, ani nie mogło być wnioskiem wysnutym z żadnych innych powszechnych cech reprezentowanych przez znane czynniki wymienione w tych postanowieniach.

15.

Po pierwsze, wyliczenie tych czynników było oczywiście przykładowe, a nie wyczerpujące. Po drugie, oba postanowienia miały na celu uniknięcie niepotrzebnej ochrony przemysłu krajowego poprzez zapewnienie, że negatywne skutki innych czynników mających wpływ na szkodę nie są przypisywane omawianemu przywozowi. Po trzecie, jeśli można wziąć pod uwagę zwiększony przywóz towaru w chwili wygaśnięcia ograniczeń ilościowych podczas oceny istnienia szkody ( 14 ), tak samo można postąpić w przypadku oceny przyczyn zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. W konsekwencji zniesienie wcześniejszych ceł antydumpingowych i zwykłe cła były znanymi czynnikami, które instytucje Unii Europejskiej musiały wziąć pod uwagę przy ocenianiu związku przyczynowego między omawianym przywozem i szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy. Przeciwny wniosek uczyniłby obowiązek wynikający z art. 3 ust. 7 bezskutecznym, podczas gdy skutki nowelizacji regulacji prawnych zostały wyraźnie podniesione w postępowaniu administracyjnym.

16.

W pkt 84 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził:

„[…] z analizy przeprowadzonej przez instytucje Unii w niniejszej sprawie nie wynika, nawet w formie samego oszacowania, jaka byłaby szkoda poniesiona przez przemysł wspólnotowy w przypadku braku dumpingu, innymi słowy, jaka byłaby szkoda wynikająca jedynie z wejścia w życie systemu ogólnych preferencji taryfowych i zniesienia wcześniejszych ceł antydumpingowych, czy to w zakresie straty udziałów w rynku, obniżenia zyskowności lub wydajności przemysłu wyżej opisanego, rezygnacji z niższych segmentów rynku lub jakiegokolwiek innego znaczącego wskaźnika ekonomicznego. Analiza wpływu omawianych środków była tym bardziej konieczna, iż kilka ustępów zaskarżonego rozporządzenia uznaje, że konkurencja cenowa była „silna”, więc obniżenie cen przywozu z Pakistanu następujące po rzeczonych nowelizacjach legislacyjnych nie mogłoby, z całym prawdopodobieństwem, pozostać bez wpływu na stan rynku”.

17.

Jako że nie można wykluczyć, że bez omawianego naruszenia prawa Rada nie stwierdziłaby istnienia związku przyczynowego między przywozem będącym przedmiotem postępowania antydumpingowego a szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy, Sąd stwierdził nieważność zaskarżonego rozporządzenia w tym zakresie, w jakim dotyczyło ono Gul Ahmed, i w efekcie skierował sprawę ponownie do Rady, gdyż nie mógł zastąpić własną oceną oceny Rady. Sąd uznał za zbyteczne zbadanie któregokolwiek z innych zarzutów i argumentów Gul Ahmed.

18.

Na poparcie jedynego zarzutu odwołania, mianowicie takiego, że Sąd naruszył art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, Rada podnosi, po pierwsze, że inne niż przywóz produktów po cenach dumpingowych znane czynniki są z definicji niezwiązane z tym przywozem – np. przywóz z innych państw trzecich, brak efektywności kosztowej, spadek popytu i konkurencja między producentami Unii Europejskiej. Stąd zniesienie wcześniejszych ceł antydumpingowych i wprowadzenie systemu preferencji dla przywozu omawianego produktu były ściśle związane z przywozem po cenach dumpingowych z Pakistanu. To mogło ułatwić zwiększenie tego przywozu, ale szkoda wynikająca ze wzrostu przywozu po cenach dumpingowych jest spowodowana tym przywozem, a nie czynnikami ułatwiającymi ich wzrost ( 15 ).

19.

Po drugie, rozumowanie Sądu nie sprostało wymogom kontroli.

20.

Stwierdzenie, że lista z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego nie jest wyczerpująca, mija się z istotą zagadnienia. Rada podniosła jedynie, że dwa kwestionowane czynniki nie stanowią innych czynników w znaczeniu tego przepisu.

21.

Punkt 57 zaskarżonego wyroku nie odpowiada stwierdzeniu Rady, jakoby zmiany w ustawodawstwie miały znaczenie tylko w tym zakresie, w jakim wywierają one wpływ na rynek i że dwa omawiane czynniki mogły mieć wpływ na przywóz po cenach dumpingowych, ale nie na wydajność przemysłu Unii Europejskiej.

22.

Prawdą jest, że wszystkie inne znane czynniki muszą zostać wzięte pod uwagę i że art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego dąży do zapewnienia, by szkoda spowodowana przez inne czynniki nie była przypisywana przywozowi dumpingowemu. Jednakże stwierdzenie Sądu, iż art. 3 ust. 7 nie czyni różnicy między związanymi z rynkiem działaniami lub procesami i zmianami ustawodawstwa, nie przyznaje, iż takie zmiany mogą mieć szkodliwy wpływ tylko w takim zakresie, w jakim wywierają wpływ na rynek. Jedyny wymieniony wpływ tych dwóch kwestionowanych czynników przejawia się w tym, że mogą one ułatwiać przywóz po cenach dumpingowych, że jakakolwiek szkoda spowodowana przez przywóz po cenach dumpingowych była wywołana przez nie, a nie przez czynniki, które mogły go ułatwić i że w związku z tym dwa kwestionowane czynniki nie były „innymi niż przywóz produktów po cenach dumpingowych znanymi czynnikami” w świetle art. 3 ust. 7.

23.

Wyrok w sprawie Foshan Golden Step w istocie podtrzymuje interpretację Rady. W tej sprawie Sąd odrzucił twierdzenie, że zniesienie kontyngentów ilościowych zakłóciło dane związane ze szkodą, i uznał, że Rada miała rację, biorąc pod uwagę przy ocenie tej szkody wzrost przywozu następujący po zniesieniu kontyngentów. Innymi słowy, w tym zakresie, w jakim szkoda polega na zwiększeniu przywozu po cenach dumpingowych, instytucje mogą przypisywać całą szkodę przywozowi po cenach dumpingowych i nie muszą oddzielać i wyróżniać skutków zniesienia kwot.

24.

Po trzecie, Sąd zasadniczo błędnie zrozumiał art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego. W pkt 84 tego wyroku stwierdził, że w celu nałożenia środków instytucje muszą ustalić związek przyczynowy między dumpingiem i poniesioną szkodą. Jednakże z brzmienia art. 3 ust. 6 i 7 i z utrwalonego orzecznictwa jasno wynika ( 16 ), że chodzi o związek przyczynowy między przywozem po cenach dumpingowych a poniesioną szkodą, a nie między dumpingiem i poniesioną szkodą.

25.

Wreszcie zdaniem Rady wyrok Sądu prowadzi do absurdalnych i niemożliwych do zaakceptowania wniosków. Jeśli cła antydumpingowe wygasają, ponieważ przemysł Unii nie wymaga przeglądu wygaśnięcia, lub instytucje uznają, że warunki odnowienia nie są spełnione, i jeśli przywóz po cenach dumpingowych z omawianego kraju wzrasta później masowo i odbiera znaczącą część rynku przemysłowi Unii, wtedy według Sądu instytucje powinny zbadać, w jakim stopniu wzrost przywozu po cenach dumpingowych jest spowodowany wygaśnięciem wcześniejszych ceł, i muszą „oddzielić i odróżnić” szkodę spowodowaną przez ten wzrost od szkody spowodowanej przez przywóz po cenach dumpingowych. Równałoby się to z zaakceptowaniem, że wygaśnięcie ceł antydumpingowych usprawiedliwia przyszły dumping i ogranicza zdolność instytucji do chronienia przemysłu Unii przed jego szkodliwymi efektami. Jeśli po zniesieniu ceł antydumpingowych dumping zostaje wznowiony lub jest kontynuowany i jeśli przemysł Unii ponosi szkodę na skutek objętości i cen przywozu po cenach dumpingowych, wtedy ta szkoda jest spowodowana przywozem po cenach dumpingowych, a nie brakiem ochrony. To samo odnosi się do wprowadzenia preferencji taryfowych. Preferencje taryfowe ułatwiają przywóz, ale ich celem jest ułatwianie uczciwego przywozu, a nie przywozu po cenach dumpingowych.

26.

Gul Ahmed podnosi, że zarzuty odwołania są nieprecyzyjne, nieistotne i błędne pod względem prawnym.

27.

Po pierwsze, art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego nie ogranicza czynników, których szkodliwe skutki muszą zostać wzięte pod uwagę. Ale nawet jeśli by je ograniczał, nie można powiedzieć, że zniesienie wcześniejszych ceł w 2002 r. było ściśle związane z przywozem po cenach dumpingowych. Raczej było to rezultatem suwerennych działań instytucji Unii Europejskiej. Co więcej, ogólne preferencje taryfowe nie odnosiły się w żaden sposób specyficznie do pościeli.

28.

Po drugie, pokrętnym jest stwierdzenie, że jakakolwiek szkoda, która wynika ze wzrostu przywozu po cenach dumpingowych, nie wynika z czynników ułatwiających wzrost przywozu po cenach dumpingowych. Raport Unia Europejska – obuwie z Chin przytaczany przez Radę nie przeprowadza stosownego rozumowania, ale składa przeciwne stwierdzenie, że „zewnątrzpochodne zdarzenie” – w tamtym wypadku zniesienie kwot – może być „ściśle związane” z przywozem po cenach dumpingowych. Omawiane czynniki w bieżącej sprawie bezpośrednio zmniejszyły ciężar ceł Unii na całość przywozu pościeli z Pakistanu, przez co bezpośrednio wpłynęły na poziom cen tego przywozu na rynku Unii Europejskiej, a nie tylko ułatwiły wzrost wielkości przywozu po cenach dumpingowych.

29.

Po trzecie, omawiane czynniki miały bezpośredni wpływ na rynek Unii. Były zamierzonymi działaniami rządu na bezpośredni skutek których, bez zmiany cen FOB (Free on Board – wskazany port wysyłki) pakistańskich producentów, producenci Unii Europejskiej konkurowali z przywozem wchodzącym na rynek Unii Europejskiej po zasadniczo niższych cenach. Innymi słowy, omawiane czynniki bezpośrednio i niezależnie wpłynęły na poziom cen wspólnotowych w znaczącym stopniu.

30.

Po czwarte, Rada nie wyjaśnia, dlaczego związek przyczynowy powinien być ustalony między przywozem po cenach dumpingowych i poniesioną szkodą, a nie między dumpingiem i poniesioną szkodą. Niezależnie od tego, czy te dwa omawiane czynniki i ich efekty są rozpatrywane w odniesieniu do dumpingu czy do przywozu po cenach dumpingowych, pozostają one suwerennymi działaniami instytucji Unii Europejskiej, które same wywierają bezpośredni wpływ na wskaźniki ekonomiczne omawiane w ocenie szkody i związku przyczynowego.

31.

Wreszcie odwołanie błędnie interpretuje konsekwencje wyroku Sądu poprzez błędną charakterystykę zmian w ustawodawstwie. Zniesienie wcześniejszych ceł antydumpingowych nie było wygaśnięciem tego cła, ale korektą jego nieważnego nałożenia po odkryciu, że żaden dumping nie miał miejsca. Nie tylko przyznanie specjalnych preferencji taryfowych ułatwiło przywóz – obniżyło ono także bezpośrednio poziom cen przywozu na rynek Unii Europejskiej, niezależnie od jakichkolwiek działań pakistańskich eksporterów.

32.

Z wyroku Sądu w żaden sposób nie wynika, że wygaśnięcie ceł antydumpingowych usprawiedliwia przyszły dumping i ogranicza zdolność instytucji do chronienia przemysłu Unii przed skutkami takiego dumpingu. Wyrok ten wymaga jedynie, by skutek celowych suwerennych zmian w ustawodawstwie Unii Europejskiej został uznany za inny oddzielny czynnik podczas oceniania wskaźników ekonomicznych szkody dla przemysłu Unii Europejskiej. To w żaden sposób nie przesądza o wyniku oceny.

33.

Popierając zarzuty Rady, Komisja bada strukturę i logikę art. 3, w szczególności art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego.

34.

Zasadniczą kwestią w art. 3 ust. 6 jest to, czy „przywóz po cenach dumpingowych” – termin używany w całym art. 3 – powoduje szkodę, i dokładnie czy ich wielkość lub poziom cen są odpowiedzialne za wpływ na przemysł wspólnotowy. Artykuł 3 ust. 2 i 3 potwierdza, że wymagana jest obiektywna analiza. Jeśli chodzi o ceny, liczy się sam poziom cen, a nie rozważania, które doprowadziły do ustalenia ich poziomu. W bieżącej sprawie poziom ceł Unii Europejskiej i innych należności przywozowych były czynnikami, które miały wpływ na wybór poziomu cen (eksporter najwidoczniej zdecydował się nie podwyższać cen obowiązujących w miejscu wyprodukowania, by skorzystać z niższych ceł). Jeśli zarówno cena, jak i przeprowadzone rozważania były czynnikami sprawczymi, stanowiłoby to rodzaj podwójnego liczenia.

35.

W art. 3 ust. 7 „inne niż przywóz produktów po cenach dumpingowych znane czynniki” muszą przez to być czymś innym niż wielkość lub poziom cen tego przywozu oraz czynniki bądź rozważania, które na nie wpłynęły. Jest to potwierdzone przez wyliczone przykłady takich czynników, z których żaden nie dotyczy ani przywozu towarów po cenach dumpingowych, ani ceny czy wielkości tego przywozu. Nawet jeśli te przykłady mają charakter ilustrujący, a nie wyczerpujący, ich brzmienie pokazuje wyraźną wolę uniknięcia kwestii związanych z samym przywozem po cenach dumpingowych.

36.

Postępowanie w celu uzyskania decyzji o nałożeniu cła antydumpingowego zgodnie z rozporządzeniem podstawowym i porozumieniem antydumpingowym WTO postępuje według schematu kolejnych etapów z jasną wewnętrzną logiką. Po pierwsze, należy ustalić, że dumping miał miejsce. W tym celu muszą zostać poczynione kolejno następujące kroki. Należy określić normalną wartość omawianego produktu, potem cenę eksportową, a potem należy porównać je do siebie w celu upewnienia się, czy dumping ma miejsce i, jeśli tak, jaki jest margines dumpingu. Ten proces jest przedstawiony ze szczegółami w art. 2 rozporządzenia podstawowego. Jeśli stwierdza się istnienie dumpingu, art. 3 przewiduje postępowanie w celu określenia szkody. Należy zbadać różne czynniki w celu stwierdzenia, czy wielkość lub poziom cen przywozu po cenach dumpingowych są odpowiedzialne za rzeczywisty wpływ na przemysł wspólnotowy. Jeśli są, konieczne jest rozważenie, czy inne niż przywóz produktów po cenach dumpingowych znane czynniki także wyrządzają szkodę przemysłowi wspólnotowemu i wzięcie pod uwagę rezultatów tych rozważań podczas ustalania poziomu jakichkolwiek ceł antydumpingowych. Zatem tylko jeśli stwierdzono istnienie dumpingu i wielkość lub poziom cen przywozu po cenach dumpingowych został uznany za mający istotny wpływ na przemysł wspólnotowy, należy zbadać inne czynniki.

37.

W postępowaniu pierwszej instancji Gul Ahmed sprzeciwiła się wielu aspektom postępowania poprzedzającym etap, na którym należało zbadać czynniki inne niż przywóz po cenach dumpingowych. Sąd nie zbadał tych aspektów, ponieważ uznał, że brak rozpatrzenia, czy zniesienie wcześniejszych ceł było innym niż przywóz po cenach dumpingowych znanym czynnikiem, który także był szkodliwy dla przemysłu wspólnotowego, wystarczyło do uzasadnienia stwierdzenia nieważności ( 17 ). Zatem nawet zakładając, że prawidłowo wszczęto dochodzenie, że poprawnie określono normalną cenę i uczciwie porównano ją z cenami eksportowymi w celu określenia wiarygodnego marginesu dumpingu i że poprawnie ustalono istotną szkodę spowodowaną przez przywóz po cenach dumpingowych, brak rozważenia zniesienia wcześniejszych ceł jako innego znanego czynnika powodującego szkodę i zbadania go jako takiego było zdaniem Sądu rozstrzygające dla ważności zaskarżonego rozporządzenia.

38.

To ograniczenie zakresu zaskarżonego wyroku samo w sobie określa zakres odwołania. Także Trybunał musi działać na tej podstawie, że istnienie dumpingu (u wszystkich pakistańskich producentów eksportujących) było poprawnie ustalone zgodnie z art. 2 rozporządzenia podstawowego i że przywóz po cenach dumpingowych słusznie okazał się wyrządzać istotną szkodę przemysłowi wspólnotowemu zgodnie ze wszystkimi przepisami art. 3 ust. 2, 3, 5 i 6 tego rozporządzenia.

39.

Jednakże podkreśliłabym, że owe założenia mogą zostać poczynione jedynie dla celów tego odwołania. Jeśli – jak proponowałabym – Trybunał zdecyduje się uwzględnić odwołanie Rady i skierować sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd, te kwestie będą musiały zostać zbadane i może się okazać, że nieważność zaskarżonego rozporządzenia musi zostać stwierdzona na podstawie jednego lub większej liczby innych zarzutów podniesionych przez Gul Ahmed.

40.

Co więcej, należy przyjąć dla celów tego odwołania – a fortiori, jako że nie są to aspekty, które zakwestionowała Gul Ahmed w pierwszej instancji – że Rada poprawnie zbadała te czynniki inne niż przywóz po cenach dumpingowych, które rozpatrzyła zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego i poprawnie doszła do wniosku, że żaden z nich nie przerwał związku przyczynowego między pakistańskim przywozem a istotną szkodą dla przemysłu wspólnotowego spowodowaną przez ten przywóz. Do zbadanych czynników włącza się skutki subsydiowanego przywozu z Indii, przywóz z państw trzecich innych niż Indie i Pakistan i przywóz przemysłu wspólnotowego (jako że w zaskarżonym rozporządzeniu stwierdza się, że dumping miał miejsce u wszystkich pakistańskich producentów eksportujących ( 18 ), nie było, na tej podstawie, żadnego przywozu towarów po cenach niedumpingowych z Pakistanu, który także mógłby zostać zbadany). Na te skutki miało także wpływ, w różnym stopniu, zniesienie wcześniejszych ceł.

41.

W tym zakresie zatem stwierdzenie Sądu w pkt 84 wyroku mówiące, że analiza przeprowadzona przez instytucje Unii Europejskiej nie wykazuje, jaką szkodę poniósłby przemysł wspólnotowy przy braku jakiegokolwiek dumpingu na skutek samego zniesienia wcześniejszych ceł, nie wydaje się w pełni uzasadnione.

42.

Z jednej strony szkoda (albo jej brak) zachodząca w innych okolicznościach, na które zniesienie cła także miało wpływ, została zbadana i uznano, że nie przerwała ona omawianego związku przyczynowego.

43.

Z drugiej strony badanie czynników innych niż przywóz produktów po cenach dumpingowych ma miejsce tylko wtedy, gdy ustalono już istnienie dumpingu i to, że przywóz produktów po cenach dumpingowych powoduje szkodę dla przemysłu wspólnotowego. Istnienie dumpingu i szkody powodowanej przez przywóz produktów po cenach dumpingowych jest warunkiem wstępnym przeprowadzenia badania, które dotyczy czynników powodujących szkodę w tym samym czasie, co przywóz produktów po cenach dumpingowych w celu oddzielenia i odróżnienia ich skutków. W tym kontekście bezcelowe jest rozpatrywanie czynników, które mogły spowodować szkodę przy nieobecności dumpingu i przywozu produktów po cenach dumpingowych.

44.

Jednakże Rada zgadza się, że nawet jeśli pośrednio wzięto pod uwagę zniesienie wcześniejszych ceł podczas badania czynników innych niż przywóz produktów po cenach dumpingowych, nie zbadano go bezpośrednio jako oddzielnego czynnika. To potrzebę przeprowadzenia takiego bezpośredniego i oddzielnego badania kwestionuje Rada.

45.

Ponadto nie ulega wątpliwości, że szkodliwe skutki przywozu produktów po cenach dumpingowych powinny zostać poprawnie oddzielone i odróżnione od tych powodowanych przez inne znane czynniki, które wyrządzają szkodę przemysłowi wspólnotowemu w tym samym czasie i że, bez takiego oddzielenia i odróżnienia, nie byłoby żadnej racjonalnej podstawy, aby stwierdzić, że przywóz produktów po cenach dumpingowych rzeczywiście powodował (całą) szkodę ( 19 ).

46.

Powstaje pytanie, czy jest poprawne oddzielać i odróżniać skutki zniesienia wcześniejszych ceł od tych spowodowanych przez produkty po cenach dumpingowych, czy raczej należy uznać te dwa zestawy skutków za tak ściśle ze sobą związane, że oddzielenie i odróżnienie byłoby niewłaściwe.

47.

Rada i Komisja podkreśliły różnicę między „dumpingiem” a „przywozem produktów po cenach dumpingowych” w kontekście rozporządzenia podstawowego. Zgadzam się, że ta różnica jest ważna.

48.

Dumping, jak definiuje art. 2 zarówno porozumienia antydumpingowego WTO, jak i rozporządzenia podstawowego, zakłada strategiczny wybór poczyniony przez eksportera. Prostymi słowy, decyduje się on sprzedawać towary przeznaczone na co najmniej jeden rynek eksportowy po cenie znacząco niższej niż ta, którą normalnie ustaliłby na rynku wewnętrznym, w nadziei zyskania przewagi rynkowej. Oczywiście cena eksportera będzie wyliczona – przynajmniej początkowo – tak aby zapewnić, że cena na rynku terytorium przywozu będzie korzystna. Dlatego też zostaną wzięte pod uwagę wszystkie mające zastosowanie należności celne przywozowe. Jeśli należności celne przywozowe zostaną zniesione, eksporter będzie w stanie dostosować swoją strategię tak, aby wyciągnąć optymalną korzyść z nowej możliwości. To jednak nie stanowi odpowiedzi na pytanie, czy ma miejsce dumping, czy nie.

49.

Towary sprzedawane w ten sposób stają się przywozem produktów po cenach dumpingowych na terytorium przywozu. Jeśli cena, po której mogą zostać nabyte, jest znacząco niższa niż cena, po której przemysł wewnętrzny może sprzedawać podobne produkty, i jeśli wielkość przywozu jest znacząca, wtedy prawdopodobne jest, że przemysł wewnętrzny ponosi istotną szkodę, jak zdefiniował art. 3 zarówno porozumienia antydumpingowego WTO, jak i rozporządzenia podstawowego.

50.

W konsekwencji możliwe jest istnienie dumpingu bez szkody czy szkody bez dumpingu. Dumping może znacząco podciąć ceny wewnętrzne na terytorium przywozu, ale wielkość przywozu produktów po cenach dumpingowych może być zbyt mała, by powodować istotną szkodę, lub eksporter może sprzedawać po nadzwyczajnie niskiej cenie ex-works w celu zyskania pozycji na szczególnym rynku wywozu, ale koszty transportu mogą być tak wysokie, że jego przewaga konkurencyjna na rynku nie wystarcza, by mieć znaczący wpływ na przemysł wewnętrzny. I odwrotnie, koszty produkcji w państwie wywozu (i koszty transportu do terytorium przywozu) mogą być tak niskie, że produkt może być sprzedany do wywozu po cenie równej „normalnej wartości” i dalej powodować istotną szkodę dla przemysłu wewnętrznego na terytorium przywozu.

51.

Jednakże cło antydumpingowe może zostać nałożone tylko wtedy, gdy dowiedziono istnienia zarówno dumpingu, jak i szkody. Oba elementy muszą zostać ustalone oddzielnie, poprzez oddzielne postępowania, które nie mogą zostać połączone.

52.

Jak wskazały Rada i Komisja, bezpośrednią przyczyną jakiejkolwiek szkody dla przemysłu wewnętrznego jest połączenie ceny (na terytorium przywozu) i wielkości przywozu po cenach dumpingowych. Z całego art. 3 zarówno porozumienia antydumpingowego WTO, jak i rozporządzenia podstawowego jasno wynika, że należy ustalić związek przyczynowy między przywozem towarów po cenach dumpingowych i szkodą. Sam dumping (sprzedaż celem wywozu po cenie znacząco niższej niż normalna cena w państwie wywozu) jest jednym (aczkolwiek chyba najważniejszym) z czynników, które określają cenę przywozu produktów po cenach dumpingowych na terytorium przywozu. Innym oczywistym czynnikiem jest koszt transportu produktów. A trzecim jest obecność lub nieobecność (i w przypadku obecności jej stopień) jakichkolwiek ceł obciążających te produkty na terytorium przywozu. Wszystkie z tych czynników (i być może też inne) mają bezpośredni wpływ na cenę, po której przywóz produktów po cenach dumpingowych jest sprzedawany na terytorium przywozu, co samo w sobie jest bezpośrednią przyczyną omawianej szkody. Co za tym idzie, takie czynniki są tylko pośrednimi przyczynami tej szkody, działającymi na dalszym planie.

53.

Byłoby absurdem gdyby, skoro już dowiedziono zgodnie z art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, że wielkość lub poziom cen przywozu produktów po cenach dumpingowych wywierają wpływ na przemysł wspólnotowy, badanie zgodnie z art. 3 ust. 7 „innych niż przywóz produktów po cenach dumpingowych znanych czynników” zaliczałoby sam dumping do tych czynników. Podobnie wydawałoby się nielogiczne uznawać niskie koszty transportu lub sam brak należności celnych przywozowych za takie inne czynniki.

54.

Nie uważam, żeby analiza ta mogłaby być inna, gdyby koszty transportu zostały gwałtownie obniżone lub gdyby wcześniej nałożone cło zostało zniesione. Takie zdarzenia stoją o krok od przyczyny bezpośredniej, ale stanowią nieodłączną część jej genezy. Jeśli decyzja producenta o obniżeniu ceny ex works sprzedaży w wywozie o (powiedzmy) 10%, tak że sprzedaje on z minimalnym zyskiem lub nawet ze stratą, nie może być postrzegana jako czynnik „inny niż przywóz produktów po cenach dumpingowych”, którego szkodliwe efekty mogą zostać „oddzielone i odróżnione” od tych spowodowanych przez przywóz produktów po cenach dumpingowych, tak samo musi być w wypadku decyzji odpowiednich władz terytorium przywozu o zniesieniu mających wcześniej zastosowanie ceł w wysokości 12%.

55.

Prostymi słowy, niezależnie od tego, czy należności celne przywozowe są wyższe czy niższe, nie mogą one mieć niekorzystnego wpływu na przemysł wewnętrzny, jeśli produkty nie są rzeczywiście sprowadzane. Tak samo jest w przypadku zniesienia czy obniżenia cła. Nie może zaistnieć sytuacja, w której zniesienie należności celnych przywozowych może powodować istotną szkodę dla przemysłu wewnętrznego w przypadku braku przywozu. Jakikolwiek ma skutek, jest on nieodłącznie związany ze skutkiem przywozu, na których ceny wpływa, niezależnie, czy jest to przywóz po cenach dumpingowych, czy nie. Kiedy skutki wszystkich znanych operacji przywozu po cenach dumpingowych i niedumpingowych są badane, wtedy skutek każdego zastosowania lub zniesienia cła wpływającego na cenę tego przywozu także jest badany.

56.

W bieżącej sprawie instytucje zbadały przywóz z Pakistanu, który jak stwierdziły, był zawsze przywozem po cenach dumpingowych ( 20 ). Należy założyć, że ten wniosek był słuszny na potrzeby tego odwołania. Instytucje zbadały także skutki subsydiowanego przywozu z Indii, przywozu z państw trzecich innych niż Indie i Pakistan i przywozu przemysłu wspólnotowego. Gul Ahmed nie podniosła, że skutki jakiegokolwiek innego przywozu powinny zostać zbadane. Wydaje mi się zatem, że w zakresie możliwości instytucji nie leżało niezależne zbadanie zniesienia wcześniejszych ceł, jako ewentualnego oddzielnego czynnika, który w tym samym czasie działał na szkodę przemysłu wspólnotowego.

57.

Istotną kwestią jest to, że skutek zniesienia cła jest mierzony poprzez to, co dzieje się później z ceną i wielkością przywozu, który może być przywozem po cenach dumpingowych lub nie. Nie można tego oceniać niezależnie ( 21 ).

58.

Jestem świadoma zalet przeciwnej opinii. Jasnym jest, że decyzja prawodawcy Unii o zniesieniu, niemalże równocześnie, należności celnych i cła antydumpingowego, z których oba wcześniej obejmowały pewną kategorię towarów, jest całkowicie bez związku z czymkolwiek, nad czym producenci tych towarów mają kontrolę. Musi być ona zatem postrzegana jako czynnik „inny niż” jakikolwiek dumping, w którym uczestniczyli.

59.

Jednakże, taka decyzja jest czynnikiem innym niż dumping, który w tym samym czasie wpływa na cenę – a zatem prawdopodobnie także wielkość – przywozu towarów po cenach dumpingowych. Nie jest to czynnik inny niż przywóz towarów po cenach dumpingowych, który w tym samym czasie powoduje szkodę dla przemysłu wspólnotowego.

60.

Pomocnym jest pamiętać o tym, że cło antydumpingowe nie jest sankcją przewidzianą do karania eksportera produktów po cenach dumpingowych za jego zachowania. Jest to raczej (choć może niezdarny) mechanizm przeznaczony do wyrównywania, o tyle o ile to możliwe, braku równowagi uznawanego za nieuczciwy wobec przemysłu wewnętrznego. Z tego punktu widzenia fakt, że zniesienie wcześniejszych ceł nie jest związane z zachowaniem któregokolwiek eksportera produktów po cenach dumpingowych, wydaje się nie mieć znaczenia podczas podejmowania decyzji o tym, czy skutki tego zniesienia powinny być oddzielone i odróżnione od skutków przywozu towarów po cenach dumpingowych.

61.

Wreszcie chciałabym przypomnieć, że w bieżącej sprawie zniesienie wcześniejszych ceł miało wpływ na cenę nie tylko przywozu produktów po cenach dumpingowych, ale także innego przywozu, który nie był przywozem po cenach dumpingowych. Uznano, że przywóz produktów po cenach dumpingowych powoduje szkody. Przywóz, który nie był przywozem po cenach dumpingowych, uznano za nieszkodliwy.

62.

Dochodzę zatem do wniosku na podstawie analizy zasad i procedur regulujących nakładanie ceł antydumpingowych, że Sąd popełnił błąd, oceniając, że zniesienie wcześniejszych ceł powinno zostać zbadane jako oddzielny czynnik inny niż przywóz produktów po cenach dumpingowych w kontekście art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

63.

Ten pogląd powinien jednak zostać skonfrontowany z pewnymi innymi konkretnymi uwagami, do których odnosi się Sąd w swoim wyroku bądź podniesionymi przez strony w ramach postępowania odwoławczego.

64.

Po pierwsze, czy można wyciągać jakiekolwiek wnioski z przykładowej listy „innych niż przywóz produktów po cenach dumpingowych znanych czynników” z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego?

65.

Wymienionymi czynnikami są: wielkość i ceny przywożonych produktów niesprzedanych po cenach dumpingowych, zmniejszenie popytu, zmiana struktury konsumpcji, restrykcyjne praktyki handlowe i konkurencja między producentami z krajów trzecich i producentami wspólnotowymi, postęp technologiczny, wyniki wywozu i wielkość przemysłu wspólnotowego.

66.

Poza dyskusyjnym wyjątkiem „postępu technologicznego” żaden z tych czynników nie wydaje się powodować takich skutków, jak przywóz produktów po cenach dumpingowych. W szczególności nie mają one wpływu na cenę, po której ten przywóz jest dostępny w Unii Europejskiej, co jest czynnikiem wyrządzającym szkodę przemysłowi wspólnotowemu.

67.

Prawdą jest, że postęp technologiczny czyniący przemysł eksportujący bardziej produktywnym może wpłynąć na cenę. Jednakże jako że wydajność przemysłu wspólnotowego (koniecznie w porównaniu z wydajnością przemysłu eksportującego) znajduje się na następnej pozycji na liście przykładowej, nie może być aspektem postępu technologicznego, do którego tutaj się odnosi. Zgadzam się zatem z Komisją, że słowa „postęp technologiczny” nie powinny być interpretowane jako związane z innowacjami, które wpływają na poziom cen poprzez zwiększenie wydajności, ale raczej z tymi, które niezależnie od tego poziomu zwiększają atrakcyjność – a zatem podwyższają sprzedaż – bardziej zaawansowanego produktu od jego wcześniejszej wersji. Oczywistym przykładem są następujące po sobie „generacje” technologii telefonii komórkowej.

68.

Natura czynników wymienionych w art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego wspiera zatem mój pogląd, że przewidzianym typem czynnika jest taki, który czyni szkodę przemysłowi wspólnotowemu w sposób, który nie jest związany z przywozem produktów po cenach dumpingowych, w szczególności nie wywiera wpływu na poziom cen.

69.

Po drugie, czy wyrok w sprawie Foshan Golden Step ( 22 ) wspiera przeciwny pogląd?

70.

Sądzę, że nie. Przeciwnie, zgadzam się z Radą, że w zaskarżonym orzeczeniu Sąd wydaje się błędnie odczytywać swoje wcześniejsze orzecznictwo. W sprawie Foshan Gulden Step szkoda poniesiona przez przemysł wspólnotowy została ustalona na podstawie okresu, podczas którego zniesiono wcześniejsze ograniczenia ilościowe w przywozie. Skarżąca podnosiła, że wzrost wielkości przywozu, który jest nieuniknionym skutkiem tego zniesienia, nie powinien być brany pod uwagę podczas ustalania szkody spowodowanej przez przywóz produktów po cenach dumpingowych podczas omawianego okresu. Sąd uznał, że „jeżeli zatem instytucje stwierdzają, że przywóz produktu podlegającego dotychczas ograniczeniom ilościowym wzrasta po wygaśnięciu rzeczonych ograniczeń, mogą one uwzględnić ten wzrost w celu dokonania oceny szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu”. Jeśli – jak wydaje się rozsądne – ta logika zostanie zastosowana do skutku, jaki wywarło zniesienie wcześniejszych ceł na poziom cen, rezultat będzie taki, że każdy spadek cen spowodowany tym zniesieniem może zostać wzięty pod uwagę przy ocenie szkody – a nie, że musi być rozpatrywany jako oddzielny czynnik także powodujący szkodę. Takie samo rozumowanie i wnioski można znaleźć w raporcie Unia Europejska – obuwie z Chin ( 23 ).

71.

Po trzecie, czy fakt, że Gul Ahmed podkreśla, że zniesienie wcześniejszych ceł było „suwerennym działaniem” instytucji Unii Europejskiej, czyni jakąkolwiek różnicę?

72.

Ponownie myślę, że nie, i wyjaśniłam moje racje w szczególności w pkt 59 i 60 powyżej. Suwerenne działanie instytucji Unii Europejskiej było niewątpliwie czynnikiem innym niż dumping, który wpłynął na ceny przywozu po cenach dumpingowych. Nie było ono czynnikiem innym niż przywóz produktów po cenach dumpingowych, które niezależnie wyrządzały szkodę przemysłowi wspólnotowemu.

73.

Wreszcie czy zaskarżone orzeczenie prowadziłoby do absurdalnych i niemożliwych do zaakceptowania wniosków, gdyby zostało utrzymane w mocy, jak podnosi Rada?

74.

Rada podnosi co do zasady, że jeśli zniesienie wcześniejszego cła powinno być postrzegane jako czynnik inny niż przywóz po cenach dumpingowych, szkodzący przemysłowi wspólnotowemu w tym samym czasie co tamten przywóz, zdolność Unii Europejskiej do nakładania dalszego cła antydumpingowego na produkty, w odniesieniu do których wcześniejsze cło antydumpingowe wygasło, byłaby ograniczona, ponieważ wygaśnięcie wcześniejszego cła musiałoby być postrzegane jako mające wpływ na związek przyczynowy między przywozem produktów po cenach dumpingowych i szkodą.

75.

Ten argument nie przekonał mnie całkowicie. Skutek prawny nie musi być tak drastyczny, jak to przedstawia Rada. Jeśli wygaśnięcie wcześniejszego cła powinno być wzięte pod uwagę podczas oceny związku przyczynowego między przywozem produktów po cenach dumpingowych i szkodą dla przemysłu wspólnotowego, nie musi to oznaczać, że związek przyczynowy musi zawsze zostać przerwany przez to wygaśnięcie. Wszystko zależałoby od poprawnej oceny faktów i poprawnego przypisania przyczyny, prowadzących – hipotetycznie – do możliwego zmniejszenia nowego cła.

76.

Jednakże fakt, że nie uważam argumentu Rady za rozstrzygający, w żaden sposób nie wpływa na wnioski, do których doszłam na innej podstawie. Co więcej, sądzę, że Sąd zachowałby ten argument w pamięci, gdyby skłaniał się do przeciwnego wniosku. Jeśli Komisja i Rada miały wątpliwości co do ich zdolności do ponownego nałożenia cła w wypadku nowego dumpingu następującego po wygaśnięciu wcześniejszego cła, mogą być one w znaczącym stopniu mniej skłonne, by pozwalać na wygaśnięcie ceł w pierwszej kolejności, jeśli nie zostanie na nie nałożony jednoznaczny wymóg postąpienia w ten sposób.

77.

Pozostaję zatem niewzruszona w moim poglądzie na to, że w zaskarżonym wyroku Sąd popełnił błąd, uznając, że zniesienie wcześniejszych ceł powinno zostać zbadane jako oddzielny czynnik inny niż przywóz produktów po cenach dumpingowych w kontekście art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

78.

W konsekwencji uważam, że zaskarżony wyrok powinien zostać uchylony. W niniejszym wypadku etap postępowania pozwala Trybunałowi na wydanie ostatecznego orzeczenia odnośnie do trzeciej części piątego zarzutu Gul Ahmed podniesionego w pierwszej instancji, który w związku z powyższym powinien zostać oddalony. Nie jest jednakże możliwe, by Trybunał rozstrzygał na temat innych zarzutów lub argumentów, które nie zostały zbadane w pierwszej instancji. Sprawa powinna zatem zostać przekazana ponownie do Sądu w celu rozstrzygnięcia o innych zarzutach lub argumentach.

79.

Jeśli Trybunał zgadza się z moją oceną odwołania, to zgodnie z art. 137 w związku z art. 138, 140 i 184 regulaminu postępowania Gul Ahmed strona przegrywająca sprawę powinna pokryć koszty Rady, podczas gdy Komisja, jako interwenient, powinna pokryć własne koszty. O podziale kosztów w pierwszej instancji powinien jednakże na nowo zadecydować Sąd, w świetle jego rozstrzygnięcia w przedmiocie kwestii przekazanych mu ponownie do rozpoznania.

80.

Uważam zatem, że Trybunał powinien: