Skarga wniesiona w dniu 11 października 2010 r. — Francja przeciwko Komisji

(Sprawa T-488/10)

()

2011/C 13/53

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: E. Belliard, G. de Bergues i N. Rouam, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej nr C(2010) 5229 z dnia 28 lipca 2010 r. w sprawie cofnięcia części wkładu Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) z tytułu jednolitego dokumentu programowania celu nr 1 na rzecz wspólnotowej interwencji strukturalnej w regionie Martyniki we Francji. Decyzja ta cofa cały wkład EFRR, który przyznano na realizację dużego projektu „Village de vacances Club Méditerranée-Les Boucaniers” w wysokości 12 460 000 EUR.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty.

W zarzucie pierwszym twierdzi, że Komisja naruszyła art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady 93/37/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane (1), uznając, że zamówienia udzielone na roboty w zakresie renowacji i powiększenia „Club Méditerranée-Les Boucaniers” stanowiły zamówienia subwencjonowane bezpośrednio w wysokości ponad 50 % przez instytucje zamawiające. Faktycznie zamówienia te były subwencjonowane jedynie w wysokości 29,29 % kosztów przedsięwzięcia. Ulgi podatkowe, z których skorzystali wspólnicy spółek prywatnych ze względu na ich inwestycje w przedsięwzięcie, nie mogą stanowić subwencji w rozumieniu art. 2 ust. 1 dyrektywy 93/37/EWG.

W składającym się z dwóch części zarzucie drugim skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła art. 2 ust. 2 dyrektywy 93/37/EWG, uznając, że zamówienie na roboty w zakresie renowacji i powiększenia „Club Méditerranée-Les Boucaniers” dotyczyło robót budowlanych w zakresie obiektów sportowych, rekreacyjnych i wypoczynkowych w rozumieniu tego przepisu.

Skarżąca uważa po pierwsze, że Komisja powinna była uwzględnić ogólną klasyfikację działalności gospodarczej we Wspólnotach Europejskich (NACE), ustanowioną w rozporządzeniu nr 3037/90 (2), do której odsyła art. 2 ust. 2 dyrektywy 93/37/EWG. W systematyce tej rozróżniono z jednej strony działalność hotelarską i restauracyjną, a z drugiej strony działalność związaną z rekreacją, kulturą i sportem.

Po drugie, skarżąca stoi na stanowisku, że art. 2 ust. 2 dyrektywy 93/37/EWG odnosi się do zamówień, które ze swej natury objęte są tradycyjnymi potrzebami instytucji zamawiających, a więc dotyczy obiektów sportowych, rekreacyjnych i wypoczynkowych, które są dostępne dla wszystkich, a nie są zastrzeżone tylko dla klientów prywatnych.

W trzecim zarzucie skarżąca podnosi, że Komisja uchybiła obowiązkowi uzasadnienia przewidzianemu w art. 296 ust. 2 TFUE, nie przedstawiając w sposób jasny i jednoznaczny powodów, dla których roboty w zakresie renowacji i powiększenia „Club Méditerranée-Les Boucaniers” dotyczyły budowy obiektów sportowych, rekreacyjnych i wypoczynkowych rozumieniu art. 2 ust. 2 dyrektywy 93/37/EWG.

W zarzucie czwartym skarżąca podnosi posiłkowo, że Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności, przyjmując stawkę korekty wynoszącą 100 % subwencji EFRR, podczas gdy roboty w zakresie obiektów sportowych i wypoczynkowych stanowią nieco poniżej 10 % przedsięwzięcia.

(1)  Dz.U. L 199, s. 54.

(2)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3037/90 z dnia 9 października 1990 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej we Wspólnocie Europejskiej (Dz.U. L 293, s. 1).