—

Stwierdzenie nieważności w części art. 2 oraz — w zakresie, w jakim okaże się to konieczne — art. 1 ust. 1 pkt 3 i 4 decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/39092 — Wyposażenie łazienek i armatura sanitarna;

—

obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżące; oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Po pierwsze, skarżące twierdzą, że próbując wykazać uczestnictwo Ideal Standard Italia s.r.l. oraz Ideal Standard GmbH w naruszeniu na rynku ceramiki we Włoszech Komisja zignorowała właściwe wymogi prawne.

Po drugie, skarżące utrzymują, że Komisja nie obniżyła kwoty grzywny nałożonej na nie za naruszenia popełnione na rynkach francuskim i belgijskim, pomimo częściowego zwolnienia z grzywien za takie naruszenia przyznanego w pkt 23 akapit ostatni obwieszczenia Komisji w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli (1).

Po trzecie, skarżące podnoszą, że Komisja błędnie przyjęła, że to Grohe Beteiligungs GmbH oraz Grohe AG wraz z jej spółkami zależnymi, a nie Ideal Standard Italia s.r.l. i Ideal Standard GmbH przyczyniły się w pierwszej kolejności do „znacznego zwiększenia wartości” dowodów w rozumieniu obwieszczenia Komisji w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli.

Skarżące twierdzą wreszcie, że zastosowanie przez Komisję z mocą wsteczną wytycznych z 2006 r. w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003 (2) było bezprawne w zakresie, w jakim instytucja ta ukarała Ideal Standard Italia s.r.l. oraz Ideal Standard GmbH za przekazanie informacji, jakich spółki te dostarczyły jako wnioskujące o podjęcie współpracy w dobrej wierze, żywiąc oczekiwania, że Komisja nie zmieni drastycznie na ich niekorzyść właściwych ram grzywien.