6.11.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/40

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. — Keramag Keramische Werke i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-379/10)

()

2010/C 301/66

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Keramag Keramische Werke AG (Ratingen, Niemcy); Koralle Sanitärprodukte GmbH (Vlotho, Niemcy); Koninklijke Sphinx BV (Maastricht, Niderlandy); Allia SAS (Avon, Francja); Produits Céramique de Touraine SA (PCT) (Selles sur Cher, Francja); oraz Pozzi Ginori SpA (Mediolan, Włochy) (przedstawiciele: J. Killick, Barrister, P. Lindfelt, adwokat, I. Reynolds, Solicitor, i K. Struckmann, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości bądź w części;

—

stwierdzenie, że skarżące nie ponoszą odpowiedzialności za działania antykonkurencyjne w sektorze baterii łazienkowych oraz, w razie konieczności, stwierdzenie nieważności decyzji w zakresie, w jakim może ona obciążać skarżące odpowiedzialnością w tym względzie;

—

ponadto, bądź tytułem żądania ewentualnego, obniżenie wysokości grzywny;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania;

—

wydanie wszelkich innych rozstrzygnięć, jakie mogą okazać się stosowne w niniejszej sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności w części decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. (sprawia COMP/39.092) w zakresie, w jakim w decyzji tej skarżące obciążono odpowiedzialnością za uczestnictwo w porozumieniu ciągłym lub uzgodnionych praktykach w sektorze wyposażenia łazienek i armatury sanitarnej na terytorium Niemiec, Austrii, Włoch, Francji, Belgii i Niderlandów.

W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą siedem zarzutów:

 

Po pierwsze podnoszą one, że Komisja nie oceniła lub nie zbadała właściwego kontekstu gospodarczego, wobec czego nie zdołała wykazać w wymagany prawem sposób antykonkurencyjnego celu zarzucanych naruszeń. Skarżące twierdzą, że Komisja nie była uprawniona do przyjęcia założenia (czy też uznania), że rozmowy i) między podmiotami nie konkurującymi ze sobą oraz ii) dotyczące ceny, która nie ma znaczenia gospodarczego i której nie płaci żaden uczestnik rynku, miały cel antykonkurencyjny.

 

Po drugie skarżące utrzymują, że Komisja popełniłaby błąd, gdyby obciążyła je odpowiedzialnością za naruszenie w sektorze baterii łazienkowych, zważywszy na treść zarzutu pierwszego oraz na okoliczność, że skarżące nie są producentami baterii łazienkowych.

 

Po trzecie skarżące podnoszą, że Komisja nie zdołała wykazać w wymagany prawem sposób istnienia zarzucanego naruszenia, w szczególności ze względu na to, że przeprowadzona przez nią analiza dowodów była błędna w odniesieniu do Francji, Włoch oraz Keramag Keramische Werke Aktiengesellschaft w Niemczech.

 

Po czwarte twierdzą one, że Komisja nie wykazała interesu w stwierdzeniu naruszenia w Niderlandach, gdzie uległo ono przedawnieniu.

 

Po piąte skarżące podnoszą, że Komisja

i)

nie sformułowała prawidłowo zarzutów w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów oraz

ii)

nie uwzględniła ani nie ujawniła stosownych dowodów mogących świadczyć o braku odpowiedzialności skarżących.

 

Te uchybienia proceduralne doprowadziły w ocenie skarżących do naruszenia ich prawa do obrony.

 

Po szóste skarżące utrzymują, że przeprowadzone w sprawie dochodzenie miało charakter wybiórczy i arbitralny, gdyż ściganiem nie objęto nigdy wielu przedsiębiorstw, którym zarzuca się uczestnictwo w rzekomo bezprawnych spotkaniach lub rozmowach.

 

Po siódme podnoszą one, że grzywna jest niesprawiedliwie i nieproporcjonalnie wysoka, w szczególności ze względu na brak wprowadzenia w życie ustaleń z tych rozmów lub ich skutków rynkowych. Skarżące wnoszą zatem do Sądu o skorzystanie z nieograniczonego prawa orzekania wynikającego z art. 261 TFUE, w celu obniżenia kwoty grzywny.