1.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 113/68

—

stwierdzenie nieważności artykułu 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1193/2009 z dnia 3 listopada 2009 r. dokonującego sprostowania rozporządzeń (WE) nr 1762/2003, (WE) nr 1775/2004, (WE) nr 1686/2005 i (WE) nr 164/2007 oraz ustalającego wysokość opłat produkcyjnych dla sektora cukru na lata gospodarcze 2002/2003, 2003/2004, 2004/2005 i 2005/2006 (1), w części nadającej nowe brzmienie artykułowi 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1686/2005 z dnia 14 października 2005 r. ustalającego kwoty opłat produkcyjnych oraz współczynnik dodatkowej opłaty w sektorze cukru na rok gospodarczy 2004/2005 (2);

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Po pierwsze, skarżąca podnosi zarzut braku kompetencji Komisji i naruszenia artykułu 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/2001 (3), które upoważniało Komisję do ustalenia wyłącznie jednego współczynnika o jednakowej wysokości dla całej Unii. Skarżąca wskazuje, że różne wersje językowe przepisów rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 są w tej mierze idealnie zgodne i jednoznaczne. Dodatkowo skarżąca utrzymuje, że zasady wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru nie mogą stanowić usprawiedliwienia dla odstępstwa od językowej wykładni przepisów rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, a nawet dodatkowo wykluczają takie odstępstwo. Zdaniem skarżącej jednolity współczynnik stanowił bowiem istotny instrument realizacji zasad wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru.

Po drugie, skarżąca podnosi zarzut naruszenia zasady natychmiastowego i pełnego przejęcia dorobku wspólnotowego przez nowe państwa członkowskie. W opinii skarżącej zaskarżony środek jest de facto środkiem przejściowym, który nie ma podstaw w Akcie Przystąpienia z 2003 r. i aktach wydanych na jego podstawie. Skarżąca przywołuje w tym zakresie art. 2 Aktu Przystąpienia stanowiący podstawę do przyjęcia w pełni przez Rzeczpospolitą Polską wszystkich praw i obowiązków wynikających z członkostwa, a wiec również, według skarżącej, prawa do korzystania z nadpłat i obowiązek pokrywania strat na rynku cukru, powstałych w poprzedzających latach gospodarczych.

Po trzecie, skarżąca podnosi zarzut naruszenia zasady niedyskryminacji. Według skarżącej jedynym kryterium dla zróżnicowania współczynnika jest data przystąpienia państw członkowskich do Unii Europejskiej. Utrzymuje ona, że przystąpienie nowych państw członkowskich nie może być, samo w sobie, obiektywnym kryterium, które mogłoby usprawiedliwiać wprowadzone zróżnicowanie, ponieważ konsekwencje przystąpienia zostały wyczerpująco uregulowane w Akcie Przystąpienia i aktach wydanych na jego podstawie.

Po czwarte, skarżąca podnosi zarzut naruszenia zasady solidarności. Skarżąca wskazuje, że zasada solidarności producentów stanowi podstawową zasadę wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru i oznacza, że koszty finansowania tego rynku są ponoszone łącznie przez wszystkich producentów, a neutralność finansowa jest osiągana nie na poziomie poszczególnych państw członkowskich, lecz na poziomie całej Unii, według obiektywnych kryteriów. Zróżnicowanie współczynnika w odniesieniu do poszczególnych państw członkowskich oznacza, według skarżącej, arbitralne, nieproporcjonalne i niesolidarne rozłożenie kosztów finansowania rynku cukru.

Po piąte, skarżąca podnosi zarzut naruszenia art. 253 WE (obecnie art. 296 drugi akapit TFUE) poprzez niewystarczające uzasadnienie zaskarżonego środka. W opinii skarżącej, Komisja nie określiła okoliczności, które uzasadniały zróżnicowanie współczynnika, ani też celów, jakim miałoby służyć zróżnicowanie współczynnika.