Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 7 kwietnia 2011 r. – Dai Cugini przeciwko Rijksdienst voor Sociale Zekerheid

(sprawa C‑151/10)

Artykuł 104 ust. 3 akapit pierwszy regulaminu postępowania – Dyrektywa 97/81/WE – Równość traktowania pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy i pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy – Dyskryminacja – Przeszkoda administracyjna mogąca ograniczać możliwości zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy – Obowiązkowe ogłaszanie i kontrola umów o pracę i rozkładów czasu pracy

Polityka społeczna – Porozumienie ramowe dotyczące pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC – Dyrektywa 97/81 – Uregulowania krajowe wprowadzające obowiązek przechowywania i ogłaszania umów o pracę oraz rozkładów czasu pracy pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin (dyrektywa Rady 97/81, załącznik, klauzula 4, klauzula 5 ust. 1) (por. pkt 45-46, 49-50, 55-56; sentencja)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Arbeidshof te Antwerpen (Afdeling Hasselt) – Wykładnia dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. 1998, L 14, s. 9) – Uregulowania krajowe wprowadzające system ogłaszania i kontroli rozkładów czasu pracy pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin, przewidujący obowiązkowe sporządzanie i przechowywanie, pod rygorem sankcji karnych lub administracyjnych, dokumentów ewidencjonujących dokładny czas pracy każdego z pracowników

Sentencja

Klauzulę 4 porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin załączonego do dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie uregulowaniom krajowym, które nakładają na pracodawców obowiązek przechowywania i ogłaszania umów o pracę oraz rozkładów czasu pracy pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin, o ile dowiedzione zostanie, że uregulowania te nie prowadzą do traktowania takich pracowników w sposób mniej korzystny niż pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze godzin, znajdujących się w porównywalnej sytuacji lub – jeśli występuje różnica w traktowaniu – o ile dowiedzione zostanie, że jest ona uzasadniona względami obiektywnymi i nie wykracza poza to, co konieczne do osiągnięcia celów, których realizacji służy jej istnienie.

Zadaniem sądu krajowego jest dokonanie niezbędnych ustaleń faktycznych i prawnych, w szczególności na gruncie właściwego prawa krajowego, w celu dokonania oceny, czy w rozpatrywanej przezeń sprawie przesłanki te są spełnione.

Gdyby sąd krajowy doszedł do wniosku, że rozpatrywane w toczącym się przed nim postępowaniu uregulowania krajowe są niezgodne z klauzulą 4 porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin załączonego do dyrektywy 97/81, klauzulę 5 pkt 1 tego porozumienia należałoby interpretować w ten sposób, że także ona stoi ona na przeszkodzie takim uregulowaniom.