1. Obywatelstwo Unii Europejskiej – Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich – Dyrektywa 2004/38 – Prawo stałego pobytu obywateli Unii
(dyrektywa 2004/38 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 7 ust. 1, art. 16 ust. 1)
2. Obywatelstwo Unii Europejskiej – Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich – Dyrektywa 2004/38 – Warunki prawa pobytu w oparciu o prawo Unii
(dyrektywa 2004/38 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 37)
3. Obywatelstwo Unii Europejskiej – Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich – Dyrektywa 2004/38 – Prawo stałego pobytu obywateli Unii
(dyrektywa 2004/38 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 7 ust. 1, art. 16 ust. 1)
1. Wykładni art. 16 ust. 1 dyrektywy 2004/38 w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, należy dokonywać w ten sposób, że nie można uznać, iż obywatel Unii, który przez ponad pięć lat zamieszkiwał na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego wyłącznie na podstawie prawa krajowego tego państwa, nabył prawo stałego pobytu zgodnie z tym przepisem, mimo że w czasie tego pobytu nie spełniał warunków określonych w art. 7 ust. 1 tej dyrektywy.
W istocie z uwzględnieniem kontekstu, w którym jest on używany, i celów dyrektywy 2004/38, przez pojęcie legalnego pobytu, wynikające z zawartego w art. 16 ust. 1 dyrektywy 2004/38 zwrotu „legalne zamieszkiwanie”, należy rozumieć pobyt zgodny z warunkami przewidzianymi w tej dyrektywie, w szczególności z warunkami określonymi w jej art. 7 ust. 1. Wobec tego pobyt, który jest zgodny z prawem państwa członkowskiego, lecz nie spełnia warunków określonych w art. 7 ust. 1 dyrektywy 2004/38, nie może być uznany za „legalny” w rozumieniu jej art. 16 ust. 1.
(por. pkt 34, 46, 47, 51; pkt 1 sentencji)
2. Artykuł 37 dyrektywy 2004/38 w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, przewiduje jedynie, że dyrektywa ta nie sprzeciwia się ustanowieniu przez prawo państw członkowskich systemu bardziej korzystnego niż system ustanowiony przez przepisy tej dyrektywy. W żadnym wypadku nie oznacza to jednak, że przepisy te powinny zostać włączone do systemu ustanowionego przez tę dyrektywę.
Tymczasem w gestii każdego państwa członkowskiego pozostaje podjęcie decyzji nie tylko o ustanowieniu takiego systemu, lecz również o związanych z nim warunkach i jego skutkach, w szczególności jeśli chodzi o prawne konsekwencje prawa pobytu przyznanego wyłącznie na podstawie prawa krajowego.
(por. pkt 49, 50)
3. Okresy pobytu obywatela państwa trzeciego na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego ukończone przed przystąpieniem tego państwa trzeciego powinny – w braku szczególnych postanowień w akcie przystąpienia – być uwzględniane dla celów nabycia prawa stałego pobytu na mocy art. 16 ust. 1 dyrektywy 2004/38 w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich,, o ile spełniają warunki przewidziane w art. 7 ust. 1 tej dyrektywy.
W tym względzie jeśli zainteresowany jest w stanie wykazać, że takie okresy pobytu przebiegały zgodnie ze wspomnianymi określonymi warunkami, wówczas uwzględnienie tych okresów począwszy od dnia przystąpienia odnośnego państwa członkowskiego do Unii nie oznacza nadania art. 16 tej dyrektywy mocy wstecznej, lecz jedynie umożliwia, by sytuacje zaistniałe przed upływem terminu do dokonania transpozycji wywoływały skutki w teraźniejszości.
(por. pkt 62, 63; pkt 2 sentencji)