|
20.4.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 114/7 |
Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 lutego 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Haparanda tingsrätt — Szwecja) — Åklagaren przeciwko Hansowi Åkerbergowi Franssonowi
(Sprawa C-617/10) (1)
(Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Zakres zastosowania - Artykuł 51 - Stosowanie prawa Unii - Ściganie czynów powodujących uszczuplenie zasobów własnych Unii - Artykuł 50 - Zasada ne bis in idem - Uregulowania krajowe przewidujące ściganie za ten sam czyn w dwóch oddzielnych postępowaniach, administracyjnym i karnym - Zgodność)
2013/C 114/08
Język postępowania: szwedzki
Sąd odsyłający
Haparanda tingsrätt
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Åklagaren
Strona pozwana: Hans Åkerberg Fransson
Przedmiot
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Haparanda tingsrätt — Wykładnia art. 6 TUE i art. 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej — Orzecznictwo krajowe wprowadzające wymóg wyraźnej podstawy w europejskiej konwencji praw człowieka lub orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka warunkującej możliwość niezastosowania przepisów krajowych mogących naruszać zasadę ne bis in idem — Uregulowania krajowe, zgodnie z którymi ten sam czyn niezgodny z przepisami podatkowymi może być sankcjonowany zarówno w trybie administracyjnym poprzez dodatkowe zobowiązanie podatkowe, jak w trybie karnym karą pozbawienia wolności — Zgodność z zasadą ne bis in idem systemu krajowego przewidującego sankcje za ten sam czyn zabroniony nakładane w dwóch odrębnych postępowaniach
Sentencja
|
1) |
Zasada ne bis in idem ujęta w art. 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej nie stoi na przeszkodzie stosowaniu przez państwo członkowskie kolejno sankcji podatkowej i sankcji karnej za ten sam czyn polegający na niedopełnieniu obowiązku przekazania prawidłowych informacji dotyczących podatku od wartości dodanej, pod warunkiem, że pierwsza z tych sankcji nie ma charakteru karnego, co ustalić winien sąd krajowy. |
|
2) |
Prawo Unii nie reguluje stosunków między europejską Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisaną w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r., a porządkami prawnymi państw członkowskich ani nie określa skutków, jakie sąd krajowy powinien łączyć ze sprzecznością między normą prawa krajowego a prawami chronionymi na mocy tej konwencji. Prawo Unii stoi na przeszkodzie krajowej praktyce sądowej, która uzależnia obowiązek niezastosowania przez sąd krajowy przepisu sprzecznego z prawem podstawowym chronionym na mocy Karty praw podstawowych Unii Europejskiej od spełnienia warunku, by sprzeczność ta wynikała w sposób oczywisty z Karty lub z dotyczącego jej orzecznictwa, ponieważ praktyka ta uniemożliwia sądowi krajowemu dokonanie, z ewentualnym udziałem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, kompletnej oceny zgodności owego przepisu krajowego z Kartą. |