21.3.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 69/50

Skarga wniesiona w dniu 20 stycznia 2009 r. — Easycamp przeciwko OHIM — Oase Outdoors (EASYCAMP)

(Sprawa T-29/09)

(2009/C 69/109)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Easycamp BV (Amersfoort, Niderlandy) (przedstawiciel: C. Beijer, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Oase Outdoors ApS (Give, Dania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 30 października 2008 r. wydanej w sprawach połączonych R 853/2007-1 i R 916/2007-1;

—	zezwolenie stronie skarżącej na dalsze używanie wspólnotowego znaku towarowego — zgłoszenie nr 3 188 943 dla usług z klasy 43; oraz

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „EASYCAMP” dla usług z klas 39, 41 i 43

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Oase Outdoors ApS

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzny znak towarowy „easycamp” zarejestrowany w Danii pod nr 199 903 355 dla towarów z klas 18, 20, 22, 24, 25 i 28; graficzny znak towarowy „easycamp” zarejestrowany w Niemczech pod nr 39 910 614 dla towarów z klas 18, 20, 22, 24, 25 i 28; graficzny znak towarowy „easycamp” zarejestrowany w Beneluksie pod nr 944 316 dla towarów z klas 18, 20, 22, 24, 25 i 28; graficzny znak towarowy „easycamp” zarejestrowany w Zjednoczonym Królestwie pod nr 2 191 370 dla towarów z klas 18, 20, 22, 24, 25 i 28; używane w Danii i Zjednoczonym Królestwie niezarejestrowane oznaczenie „easycamp”

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit b) rozporządzenia Rady nr 40/94 z uwagi na to, że Izba Odwoławcza błędnie uznała, iż istniało prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w przypadku rozpatrywanych znaków towarowych.