21.3.2009 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 69/50 |
Skarga wniesiona w dniu 20 stycznia 2009 r. — Easycamp przeciwko OHIM — Oase Outdoors (EASYCAMP)
(Sprawa T-29/09)
(2009/C 69/109)
Język skargi: angielski
Strony
Strona skarżąca: Easycamp BV (Amersfoort, Niderlandy) (przedstawiciel: C. Beijer, adwokat)
Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)
Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Oase Outdoors ApS (Give, Dania)
Żądania strony skarżącej
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 30 października 2008 r. wydanej w sprawach połączonych R 853/2007-1 i R 916/2007-1; |
— |
zezwolenie stronie skarżącej na dalsze używanie wspólnotowego znaku towarowego — zgłoszenie nr 3 188 943 dla usług z klasy 43; oraz |
— |
obciążenie OHIM kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „EASYCAMP” dla usług z klas 39, 41 i 43
Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Oase Outdoors ApS
Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzny znak towarowy „easycamp” zarejestrowany w Danii pod nr 199 903 355 dla towarów z klas 18, 20, 22, 24, 25 i 28; graficzny znak towarowy „easycamp” zarejestrowany w Niemczech pod nr 39 910 614 dla towarów z klas 18, 20, 22, 24, 25 i 28; graficzny znak towarowy „easycamp” zarejestrowany w Beneluksie pod nr 944 316 dla towarów z klas 18, 20, 22, 24, 25 i 28; graficzny znak towarowy „easycamp” zarejestrowany w Zjednoczonym Królestwie pod nr 2 191 370 dla towarów z klas 18, 20, 22, 24, 25 i 28; używane w Danii i Zjednoczonym Królestwie niezarejestrowane oznaczenie „easycamp”
Decyzja Wydziału Sprzeciwów: częściowe uwzględnienie sprzeciwu
Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania
Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit b) rozporządzenia Rady nr 40/94 z uwagi na to, że Izba Odwoławcza błędnie uznała, iż istniało prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w przypadku rozpatrywanych znaków towarowych.