21.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/21

—

uchylenie w całości wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 10 czerwca 2009 r. w sprawie T-257/04Polska przeciwko Komisji,

—

stwierdzenie nieważności artykułu 3 oraz artykułu 4 ust. 3 i ust. 5 ósmetiret rozporządzenia Komisji (WE) nr 1972/2003 z dnia 10 listopada 2003 r. w sprawie środków przejściowych przyjętych w odniesieniu do handlu produktami rolnymi ze względu na przystąpienie Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (1), zmienionego przez rozporządzenie Komisji (WE) nr 230/2004 z dnia 10 lutego 2004 r. (2) oraz rozporządzenie Komisji (WE) nr 735/2004 z dnia 20 kwietnia 2004 r. (3),

—

obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji oraz przed Trybunałem Sprawiedliwości,

—

rozpoznanie odwołania przez Wielką Izbę.

—

zarzut błędnej wykładni rozporządzenia Rady EWG nr 1 w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (4) oraz Traktatu o Przystąpieniu poprzez ustalenie, że termin do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 1972/2003 rozpoczął bieg z dniem publikacji tego rozporządzenia w językach urzędowych Wspólnoty Piętnastu, a więc przed zakończeniem publikacji w językach urzędowych rozszerzonej Wspólnoty,

—

zarzut błędnej wykładni art. 230 czwarty akapit WE poprzez ustalenie, że Rzeczpospolita Polska mogła skutecznie wnieść skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 1972/2003 przed przystąpieniem do Unii Europejskiej, działając na podstawie tego przepisu jako osoba prawna,

—

naruszenia zasady wspólnoty prawa i zasady skutecznej ochrony sądowej poprzez pozbawienie Rzeczypospolitej Polskiej prawa do poddania sądowej kontroli legalności rozporządzenia nr 1972/2003, pomimo że rozporządzenie to było skierowane do Rzeczypospolitej Polskiej jako państwa członkowskiego,

—

naruszenia zasady solidarności i zasady dobrej wiary poprzez pozbawienie Rzeczypospolitej Polskiej prawa do poddania sądowej kontroli legalności aktu bezprawnie zmieniającego warunki przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej oraz naruszającego równowagę praw i obowiązków wynikających z przynależności do Wspólnoty,

—

naruszenia procedury w postępowaniu przed Sądem Pierwszej Instancji poprzez nierozpoznanie argumentów Rzeczypospolitej Polskiej dotyczących naruszenia zasady solidarności i zasady dobrej wiary oraz brak wystarczającego uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

—

naruszenia art. 41 Aktu Przystąpienia i zasady proporcjonalności poprzez ustalenie, że wysokość opłaty przewidzianej wart. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1972/2003 była odpowiednia i niezbędna do realizacji celów spornego środka przejściowego, pomimo że opłata w wysokości różnicy stawek celnych była wystarczająca dla zapobieżenia spekulacji i neutralizacji zysków spekulacyjnych, pomimo że opłata w wyższej wysokości nie mogła przyczynić się do realizacji celów zapobiegawczych ze względu na datę jej ustanowienia (11 dni przed dniem przystąpienia) oraz pomimo braku związku pomiędzy wysokością ustanowionej opłaty a jej domniemanymi celami,

—

naruszenia zasady niedyskryminacji poprzez ustalenie, że wysokość opłaty przewidzianej wart. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1972/2003 była określona na podstawie obiektywnych kryteriów zróżnicowania.

—

naruszenia art. 41Aktu Przystąpienia i zasady proporcjonalności poprzez ustalenie, że objęcie opłatami przewidzianymi wart. 4 rozporządzenia nr 1972/2003 produktów, dla których przed przystąpieniem stawki przywozowe obowiązujące w Rzeczypospolitej Polskiej były wyższe lub równe stawkom przywozowym obowiązującym we Wspólnocie, było niezbędne dla realizacji celów środków przewidzianych w tym rozporządzeniu.

—

naruszenia prawa wspólnotowego, tj. błędnej wykładni art. 3 rozporządzenia nr 1972/2003, błędnej wykładni art. 41 Aktu Przystąpienia i naruszenia zasady hierarchii norm prawnych poprzez ustalenie, że art. 3 rozporządzenia nr 1972/2003 był niezbędny dla zachowania skuteczności art. 4 tego rozporządzenia i mógł zostać przyjęty na podstawie art. 41Aktu Przystąpienia jako odstępstwo od postanowień tego Aktu,

—

naruszenia art. 253 WE poprzez ustalenie, że uzasadnienie zaskarżonego środka przejściowego było wystarczające,

—

naruszenia zasady swobodnego przepływu towarów poprzez ustalenie, że środki przejściowe przyjęte na podstawie art. 41 Aktu Przystąpienia nie podlegają ocenie pod względem zgodności z art. 25 WE,

—

naruszenia zasady niedyskryminacji poprzez uznanie za obiektywnie usprawiedliwione zróżnicowanego traktowania przedsiębiorców z Rzeczypospolitej Polskiej i przedsiębiorców z państw Wspólnoty Piętnastu, polegającego na obciążeniu produktów objętych w dniu przystąpienia reżimem zawieszającym, które przed przystąpieniem były w swobodnym obrocie w Rzeczypospolitej Polskiej, należnością przywozowąerga omnes oraz na zwolnieniu z tej należności takich samych produktów, które przed przystąpieniem były w swobodnym obrocie we Wspólnocie Piętnastu i w odniesieniu do których nie ubiegano się o refundację wywozową,

—

naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań poprzez ustalenie, że Wspólnota nie stworzyła sytuacji, która mogłaby budzić uzasadnione oczekiwania polskich przedsiębiorców.