WYROK TRYBUNAŁU (wielka izba)

z dnia 29 czerwca 2010 r.(*)

Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Szczególne środki restrykcyjne skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom mające na celu zwalczanie terroryzmu – Wspólne stanowisko 2001/931/WPZiB – Rozporządzenie (WE) nr 2580/2001 – Artykuły 2 i 3 – Wpis organizacji na listę osób, grup i podmiotów, które uczestniczyły w aktach terrorystycznych – Przekazanie na rzecz organizacji przez jej członków funduszy pochodzących ze zbiórki datków i sprzedaży publikacji

W sprawie C‑550/09

mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf (Niemcy), postanowieniem z dnia 21 grudnia 2009 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 29 grudnia 2009 r., w postępowaniu karnym przeciwko:

E,

F,

TRYBUNAŁ (wielka izba),

w składzie: V. Skouris, prezes, A. Tizzano, J.N. Cunha Rodrigues, K. Lenaerts (sprawozdawca), J.C. Bonichot, P. Lindh i C. Toader, prezesi izb, E. Juhász, G. Arestis, A. Borg Barthet, M. Ilešič, T. von Danwitz i A. Arabadjiev, sędziowie,

rzecznik generalny: P. Mengozzi,

sekretarz: R. Şereş, administrator,

uwzględniając postanowienie prezesa Trybunału z dnia 1 marca 2010 r. o rozpoznaniu sprawy w trybie przyspieszonym zgodnie z art. 23a statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz art. 104a akapit pierwszy regulaminu postępowania Trybunału,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 12 maja 2010 r.,

rozważywszy uwagi przedstawione:

–        w imieniu Generalbundesanwalt beim Bundesgerichtshof przez V. Homanna oraz K. Lohsego, działających w charakterze pełnomocników,

–        w imieniu E przez F. Hessa oraz A. Naglera, Rechtsanwälte,

–        w imieniu F przez B. Eder oraz A. Pues, Rechtsanwältinnen,

–        w imieniu rządu francuskiego przez E. Belliard, G. de Bergues’a oraz L. Butela, działających w charakterze pełnomocników,

–        w imieniu Rady Unii Europejskiej przez Z. Kupcovą, E. Finnegana oraz R. Szostaka, działających w charakterze pełnomocników,

–        w imieniu Komisji Europejskiej przez T. Scharfa oraz M. Konstantinidisa, działających w charakterze pełnomocników,

po wysłuchaniu rzecznika generalnego,

wydaje następujący

Wyrok

1        Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy po pierwsze ważności wpisu organizacji Devrimci Halk Kurtulus Partisi-Cephesi (DHKP‑C) na listę osób, grup i podmiotów, do których stosuje się rozporządzenie Rady (WE) nr 2580/2001 z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu (Dz.U. L 344, s. 70), oraz po drugie wykładni art. 2 i 3 tego rozporządzenia.

2        Wniosek ten został złożony w ramach postępowania karnego dotyczącego E i F (łącznie zwanych dalej „oskarżonymi”), obecnie przebywających w areszcie tymczasowym w Niemczech, którym zarzuca się przynależność do grupy terrorystycznej za granicą i naruszenie art. 2 i 3 rozporządzenia nr 2580/2001.

 Ramy prawne

 Prawo międzynarodowe

3        W następstwie ataków terrorystycznych dokonanych w dniu 11 września 2001 r. w Nowym Jorku, Waszyngtonie i Pensylwanii, Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych uchwaliła w dniu 28 września 2001 r. rezolucję 1373 (2001).

4        Preambuła do tej rezolucji potwierdza „konieczność zwalczania wszelkimi środkami, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych, zagrożeń międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa spowodowanych przez akty terrorystyczne”. Podkreśla również obowiązek państw członkowskich „zacieśniania międzynarodowej współpracy poprzez podjęcie dodatkowych środków w celu zapobiegania finansowaniu i przygotowywaniu wszelkich aktów terrorystycznych na ich terytorium, oraz zwalczania tego finansowania i przygotowywania, za pomocą wszelkich środków, jakie są prawnie dopuszczalne” [tłumaczenie nieoficjalne].

5        Zgodnie z ust. 1 tej rezolucji Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych:

„Postanawia, że wszystkie państwa:

a)      będą zapobiegać finansowaniu aktów terrorystycznych i zwalczać je;

b)      uznają za działanie przestępcze rozmyślne przekazywanie lub gromadzenie, w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, funduszy przez swoich obywateli lub na swoim terytorium z zamiarem użycia tych środków lub wiedząc, że mogą one zostać użyte w celu przeprowadzenia aktów terrorystycznych;

[…]

d)      zakażą swoim obywatelom lub każdej osobie bądź podmiotowi znajdującym się na ich terytorium udostępniania funduszy, aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych lub finansowych, lub innych powiązanych usług, bezpośrednio lub pośrednio, na rzecz osób, które dokonały lub usiłowały dokonać, lub ułatwiły, lub brały udział w dokonaniu aktów terrorystycznych, podmiotów będących własnością takich osób lub kontrolowanych, bezpośrednio lub pośrednio, przez takie osoby; oraz osób i podmiotów działających w imieniu lub pod kierunkiem takich osób” [tłumaczenie nieoficjalne].

 Wspólne stanowiska 2001/931/WPZiB i 2002/340/WPZiB

6        W dniu 27 grudnia 2001 r. Rada Unii Europejskiej przyjęła wspólne stanowisko 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu (Dz.U. L 344, s. 93).

7        Motywy 1, 2 i 5 tego wspólnego stanowiska mają następujące brzmienie:

„(1)      Na nadzwyczajnym posiedzeniu w dniu 21 września 2001 r. Rada Europejska oświadczyła, że terroryzm jest rzeczywistym wyzwaniem dla świata i Europy i że walka z terroryzmem będzie priorytetowym celem Unii Europejskiej.

(2)      W dniu 28 września 2001 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję 1373 (2001) określającą zakrojoną na szeroką skalę strategię walki z terroryzmem, w szczególności walkę przeciwko finansowaniu terroryzmu.

[…]

(5)      Unia Europejska powinna podjąć dodatkowe środki w celu wykonania rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ 1373 (2001)”.

8        Artykuł 1 wspólnego stanowiska obejmuje w szczególności następujące postanowienia:

„1.      Niniejsze wspólne stanowisko stosuje się, zgodnie z przepisami poniższych artykułów, do osób, grup i podmiotów uczestniczących w aktach terrorystycznych i wymienionych w załączniku.

2.      Do celów niniejszego wspólnego stanowiska »osoby, grupy i podmioty uczestniczące w aktach terrorystycznych« oznaczają:

–        osoby, które dokonują lub usiłują dokonać aktów terrorystycznych, lub biorą w nich udział, lub ułatwiają dokonanie aktów terrorystycznych,

–        grupy i podmioty będące własnością takich osób lub kontrolowane, bezpośrednio lub pośrednio, przez takie osoby; oraz osoby, grupy i podmioty działające w imieniu lub pod kierunkiem takich osób, grup i podmiotów, włączając fundusze uzyskane lub wytworzone z mienia będącego własnością lub kontrolowanego, bezpośrednio lub pośrednio, przez takie osoby i osoby, grupy i podmioty z nimi związane.

3.      Do celów niniejszego wspólnego stanowiska »akt terrorystyczny« oznacza jeden z następujących zamierzonych czynów, który ze względu na swój charakter lub kontekst może wyrządzić poważną szkodę krajowi lub organizacji międzynarodowej, określony jako przestępstwo na mocy prawa krajowego, gdy został dokonany w celu:

[…]

iii)      poważnej destabilizacji lub zniszczenia podstawowych struktur politycznych, konstytucyjnych, gospodarczych lub społecznych kraju lub organizacji międzynarodowej:

[…]

k)      uczestniczenie w działalności grupy terrorystycznej, włączając w to dostarczanie zasobów informacyjnych lub materialnych lub finansowanie jej działalności w jakikolwiek sposób, ze świadomością faktu, że takie uczestniczenie przyczyni się do przestępczej działalności grupy.

[…]

4.      Lista w załączniku jest sporządzana na podstawie dokładnych informacji lub materiałów zawartych w odpowiednich aktach, które wskazują, że decyzja została podjęta przez właściwą władzę w odniesieniu do osób, grup i podmiotów, których to dotyczy, bez względu na to, czy dotyczy to wszczęcia dochodzenia lub postępowania w sprawie o akt terrorystyczny, usiłowanie popełnienia takiego aktu, uczestniczenia w nim lub ułatwienia dokonania takiego aktu, opartego na poważnych i wiarogodnych dowodach lub poszlakach, lub skazania za takie czyny. […]

Do celów niniejszego ustępu »właściwa władza« oznacza władzę sądowniczą lub, gdy władze sądownicze nie mają właściwości w zakresie objętym niniejszym ustępem, równoważną właściwą władzę w tym zakresie.

[…]

6.      Nazwiska osób i nazwy podmiotów na liście w załączniku są poddawane kontroli w regularnych odstępach czasu, co najmniej raz w ciągu każdych sześciu miesięcy, w celu zapewnienia, że istnieją podstawy do utrzymania ich na liście”.

9        Zgodnie z brzmieniem art. 3 wspólnego stanowiska „Wspólnota Europejska, działając w granicach kompetencji powierzonych jej przez Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, zapewnia, że fundusze, aktywa finansowe lub zasoby gospodarcze lub inne powiązane usługi nie zostaną udostępnione, bezpośrednio lub pośrednio, na korzyść osób, grup i podmiotów wymienionych w załączniku”.

10      Załącznik do tego wspólnego stanowiska zawiera „pierwszą listę osób, grup i podmiotów wymienionych w art. 1 […]”. Na liście tej nie figuruje DHKP‑C.

11      Treść tego załącznika została zmieniona wspólnym stanowiskiem Rady 2002/340/WPZiB z dnia 2 maja 2002 r. uaktualniającym wspólne stanowisko 2001/931 (Dz.U. L 116, s. 75).

12      W załączniku do wspólnego stanowiska 2002/340 w pkt 19 rubryki 2 zatytułowanej „Grupy i podmioty” figuruje „Partia, Front i Armia Wyzwolenia Ludu Tureckiego (DHKP/C), [Devrimci Sol (Lewica Rewolucyjna), Dev Sol]”. Organizacja ta została utrzymana na liście, o której mowa w art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931, przez kolejne wspólne stanowiska Rady, a ostatnio przez decyzję Rady 2009/1004/WPZiB z dnia 22 grudnia 2009 r. aktualizującą wykaz osób, grup i podmiotów, do których ma zastosowanie art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB (Dz.U. L 346, s. 58).

 Rozporządzenie nr 2580/2001

13      Motywy 2–5 rozporządzenia nr 2580/2001 mają następujące brzmienie:

„(2)      Rada Europejska oświadczyła, że zwalczanie finansowania terroryzmu jest decydującym aspektem walki z terroryzmem, oraz wezwała członków Rady do podjęcia niezbędnych środków mających na celu zwalczanie wszelkich form finansowania działalności terrorystycznej.

(3)      W rezolucji 1373 (2001) Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych dnia 28 września 2001 r. postanowiła, że wszystkie państwa powinny dokonać zamrożenia funduszy oraz innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych osób, które dokonują lub usiłują dokonywać aktów terrorystycznych lub biorą w nich udział lub ułatwiają dokonanie takich aktów.

(4)      Dodatkowo Rada Bezpieczeństwa postanowiła, że należy podjąć środki, aby zakazać udostępniania na rzecz takich osób funduszy oraz aktywów finansowych i zasobów gospodarczych oraz zakazać świadczenia usług finansowych i im pokrewnych na rzecz tych osób.

(5)      Konieczne jest podjęcie przez Wspólnotę działań zmierzających do wprowadzenia w życie środków objętych zakresem WPZiB, przewidzianych we wspólnym stanowisku 2001/931/WPZiB”.

14      Artykuł 1 rozporządzenia nr 2580/2001 stanowi, że „do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1.      »Fundusze, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze« oznaczają aktywa każdego rodzaju, zarówno materialne jak i niematerialne, ruchome i nieruchome […]

[…]

4.      Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się definicję »aktu terrorystycznego« zawartą w art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB.

[…]”.

15      Artykuł 2 rozporządzenia nr 2580/2001 przewiduje:

„1.      Poza wyjątkami dopuszczonymi na mocy art. 5 i 6:

a)      wszystkie fundusze, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze należące do i będące własnością lub posiadane przez osobę fizyczną lub osobę prawną, grupę lub podmiot wymienione na liście określonej w ust. 3, zostają zamrożone;

b)      fundusze, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze nie zostają udostępnione, bezpośrednio lub pośrednio, osobie fizycznej lub prawnej, grupie lub podmiotowi wymienionym na liście określonej w ust. 3, ani na ich rzecz.

[…]

3.      Rada, stanowiąc jednomyślnie, ustanawia, przegląda i zmienia listę osób, grup i podmiotów, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, zgodnie z przepisami ustanowionymi w art. 1 ust. 4, 5 i 6 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB; […]”.

16      Zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 2580/2001 „świadomy i celowy udział w działaniach, których celem lub skutkiem jest bezpośrednie lub pośrednie obejście art. 2, jest zakazany”.

17      Artykuł 9 rozporządzenia nr 2580/2001 stanowi, że „każde państwo członkowskie ustala sankcje nakładane w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia”.

 Przepisy dotyczące wpisu DHKP‑C na listę przewidzianą w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001

18      Decyzja Rady 2001/927/WE z dnia 27 grudnia 2001 r. ustanawiająca listę przewidzianą w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 (Dz.U. L 344, s. 83) przyjęła pierwszą listę osób, grup i podmiotów, do których ma zastosowanie rzeczone rozporządzenie. Na liście tej nie figuruje DHKP‑C.

19      Decyzja Rady 2002/334/WE z dnia 2 maja 2002 r. wykonująca art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylająca decyzję 2001/927/WE (Dz.U. L 116, s. 33) w art. 1 po raz pierwszy aktualizuje listę osób, grup i podmiotów, do których na zastosowanie wskazane rozporządzenie. Na tej zaktualizowanej liście w pkt 10 rubryki 2 zatytułowanej „Grupy i podmioty” figuruje „Partia, Front i Armia Wyzwolenia Ludu Tureckiego (DHKP‑C), [Devrimci Sol (Lewica Rewolucyjna), Dev Sol]”.

20      Wpis DHKP‑C na listę przewidzianą w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 został utrzymany na podstawie kolejnych następujących przepisów:

–        pkt 18 rubryki 2 art. 1 decyzji Rady 2002/460/WE z dnia 17 czerwca 2002 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającej decyzję 2002/334 (Dz.U. L 160, s. 26);

–        pkt 19 rubryki 2 art. 1 decyzji Rady 2002/848/WE z dnia 28 października 2002 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającej decyzję 2002/460 (Dz.U. L 295, s. 12);

–        pkt 20 rubryki 2 art. 1 decyzji Rady 2002/974/WE z dnia 12 grudnia 2002 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającej decyzję 2002/848 (Dz.U. L 337, s. 85);

–        pkt 20 rubryki 2 art. 1 decyzji Rady 2003/480/WE z dnia 27 czerwca 2003 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającej decyzję 2002/974 (Dz.U. L 160, s. 81);

–        pkt 20 rubryki 2 art. 1 decyzji Rady 2003/646/WE z dnia 12 września 2003 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającej decyzję 2003/480 (Dz.U. L 229, s. 22);

–        pkt 21 rubryki 2 art. 1 decyzji Rady 2003/902/WE z dnia 22 grudnia 2003 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającej decyzję 2003/646 (Dz.U. L 340, s. 63);

–        pkt 22 rubryki 2 art. 1 decyzji Rady z dnia 2 kwietnia 2004 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającej decyzję 2003/902 (Dz.U. L 99, s. 28);

–        pkt 23 rubryki 2 art. 1 decyzji 2005/221/WPZiB Rady z dnia 14 marca 2005 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającej decyzję 2004/306 (Dz.U. L 69, s. 64);

–        pkt 22 rubryki 2 art. 1 decyzji Rady 2005/428/CFSP z dnia 6 czerwca 2005 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającej decyzję 2005/221 (Dz.U. L 144, s. 59);

–        pkt 22 rubryki 2 załącznika do decyzji Rady 2005/722/WE z dnia 17 października 2005 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającej decyzję 2005/428 (Dz.U. L 272, s. 15);

–        pkt 23 rubryki 2 art. 1 decyzji Rady 2005/848/WE z dnia 29 listopada 2005 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającej decyzję 2005/722 (Dz.U. L 314, s. 46);

–        pkt 24 rubryki 2 art. 1 decyzji Rady 2005/930/WE z dnia 21 grudnia 2005 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającej decyzję 2005/848 (Dz.U. L 340, s. 64), oraz

–        pkt 25 rubryki 2 art. 1 decyzji Rady 2006/379/WE z dnia 29 maja 2006 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającej decyzję 2005/930 (Dz.U. L 144, s. 21).

21      Zgodnie z brzmieniem motywu 3 decyzji Rady 2007/445/WE z dnia 28 czerwca 2007 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającej decyzje 2006/379 oraz 2006/1008 (Dz.U. L 169, s. 58), Rada przekazała wszystkim osobom, grupom i podmiotom, co do których było to praktycznie możliwe, uzasadnienie przyczyn, z których zostały umieszczone w wykazie stanowiącym m.in. część decyzji 2006/379.

22      Jak bowiem wynika z motywów 4–6 decyzji 2007/445, za pomocą zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 25 kwietnia 2007 r. (Dz.U. C 90, s. 1), Rada poinformowała te osoby, grupy i podmioty, że zamierza utrzymać nazwiska tych osób oraz nazwy tych grup i podmiotów na liście przewidzianej w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 oraz że w razie potrzeby możliwe jest zwrócenie się do niej o uzasadnienie przyczyn umieszczenia ich na liście. W wyniku całościowego przeglądu tej listy, uwzględniając przedłożone jej uwagi i dokumenty, ustaliła, że osoby, grupy i podmioty wymienione w załączniku do decyzji 2007/445 uczestniczyły w aktach terrorystycznych w rozumieniu art. 1 ust. 2 i 3 wspólnego stanowiska 2001/931, że została w stosunku do nich podjęta decyzja przez właściwą władzę w rozumieniu art. 1 ust. 4 tego wspólnego stanowiska i że w związku z tym powinny one nadal podlegać szczególnym środkom ograniczającym przewidzianym w rozporządzeniu nr 2580/2001.

23      Zgodnie z art. 3 decyzji 2007/445 „niniejsza decyzja staje się skuteczna z dniem jej publikacji”. Publikacja ta nastąpiła w dniu 29 czerwca 2007 r.

24      Na liście znajdującej się w załączniku do wspomnianej decyzji, która – jak wynika z jej art. 1 i 2 – zastępuje m.in. listę zawartą w decyzji 2006/379, w pkt 26 rubryki 2 zatytułowanej „Grupy i podmioty” figuruje DHKP‑C.

25      Organizacja ta została utrzymana na liście przewidzianej w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 kolejnymi decyzjami Rady, w szczególności decyzją Rady 2007/868/WE z dnia 20 grudnia 2007 r. wykonującą art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającą decyzję 2007/445 (Dz.U. L 340, s. 100) oraz decyzją Rady 2008/583/WE z dnia 15 lipca 2008 r. wykonującą art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającą decyzję 2007/868 (Dz.U. L 188, s. 21).

 Prawo krajowe

26      Naruszenia aktów unijnych takich jak rozporządzenie nr 2580/2001 podlegają sankcjom karnym na mocy § 34 ust. 4 Außenwirtschaftsgesetz (ustawy o handlu zagranicznym, zwanej dalej „AWG”), zarówno w jej brzmieniu z dnia 11 grudnia 1996 r. (BGBl. 1996 I, s. 1850), jak i z dnia 26 czerwca 2006 r. (BGBl. 2006 I, s. 1386).

 Okoliczności faktyczne leżące u podstaw postępowania przed sądem krajowym i pytania prejudycjalne

27      Postępowanie karne dotyczące oskarżonych opiera się na akcie oskarżenia Generalbundesanwalt beim Bundesgerichtshof (prokuratora generalnego przy federalnym sądzie najwyższym, zwanego dalej „Generalbundesanwalt”) z dnia 6 października 2009 r., w którym zarzuca się im, że od dnia 30 sierpnia 2002 r. do ich aresztowania w dniu 5 listopada 2008 r. byli członkami DHKP‑C, której celem jest, według tego aktu, obalenie państwowego porządku w Turcji poprzez walkę zbrojną. Na podstawie tych okoliczności zostali oni osadzeni w areszcie tymczasowym.

28      Zgodnie z aktem oskarżenia, podczas ich przynależności do DHKP‑C oskarżeni, którym powierzono kierowanie podwydziałami geograficznymi („Bölge”) tej organizacji w Niemczech, w ramach głównego zadania polegającego na zapewnianiu jej środków finansowych organizowali coroczne kampanie zbiórki datków na jej rzecz i przekazywali zebrane tam fundusze najwyższemu kierownictwu. Oprócz tego odgrywali oni istotną rolę w organizacji imprez oraz sprzedaży publikacji w celu zebrania funduszy dla DHKP‑C i przekazywali jej te fundusze. Byli oni świadomi, że zebrane w ten sposób środki służyły, przynajmniej częściowo, finansowaniu terrorystycznej działalności DHKP‑C.

29      W ciągu okresu, którego dotyczy akt oskarżenia, oskarżeni zebrali i przekazali DHKP‑C – jeden przynajmniej 215 809 EUR, a drugi przynajmniej 105 051 EUR.

30      Napotykając wątpliwości dotyczące ważności wpisu DHKP‑C na listę przewidzianą w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 oraz wykładni tego rozporządzenia, Oberlandesgericht Düsseldorf postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

„1)      Czy – w danym przypadku z uwzględnieniem postępowania zmienionego na podstawie decyzji […] 2007/445[…] – oparty na art. 2 rozporządzenia […] nr 2580/2001 […] wpis na listę organizacji, która nie zaskarżyła dotyczących jej decyzji, należy uważać za skuteczny (»wirksam«) ex tunc także wtedy, gdy wpis na listę nastąpił z naruszeniem podstawowych gwarancji procesowych?

2)      Czy art. 2 i 3 rozporządzenia […] nr 2580/2001 […] należy interpretować w ten sposób, że udostępnienie funduszy, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych osobie prawnej, podmiotowi lub organowi wymienionym na liście określonej w art. 2 ust. 3 rozporządzenia, współudział w takim udostępnieniu lub udział w działaniach, których celem jest obejście art. 2 rozporządzenia, może mieć miejsce także wtedy, gdy osoba udostępniająca sama jest członkiem tej osoby prawnej, podmiotu lub organu?

3)      Czy art. 2 i 3 rozporządzenia […] nr 2580/2001 […] należy interpretować w ten sposób, że udostępnienie funduszy, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych osobie prawnej, podmiotowi lub organowi wymienionym na liście określonej w art. 2 ust. 3 rozporządzenia, współudział w takim udostępnieniu lub udział w działaniach, których celem jest obejście art. 2 rozporządzenia, może mieć miejsce także wtedy, gdy aktywa, które mają zostać udostępnione znajdują się już w (dalszym) zasięgu osoby prawnej, podmiotu lub organu?”.

 Postępowanie przed Trybunałem

31      Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w dniu 1 lutego 2010 r. został doręczony zainteresowanym stronom, którym wyznaczono termin do przedstawienia uwag pisemnych upływający w okresie pomiędzy 15 a 21 kwietnia 2010 r. Sąd krajowy i strony przy doręczeniu zostały poinformowane o decyzji Trybunału w kwestii rozpoznania niniejszego wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w pierwszej kolejności.

32      Oddzielnym aktem z dnia 5 lutego 2010 r., który wpłynął do sekretariatu Trybunału w dniu 11 lutego 2010 r., sąd krajowy zwrócił się do Trybunału z wnioskiem o rozpoznanie niniejszego odesłania prejudycjalnego w trybie przyspieszonym. Na poparcie swego wniosku wskazał on, że postanowieniem z dnia 15 stycznia 2010 r. wszczął postępowanie karne wobec oskarżonych i wyznaczył rozprawy w okresie od dnia 11 marca do dnia 31 sierpnia 2010 r. Podniósł on, że ze względu na przewidywany czas trwania tego postępowania karnego i doniosłość pytań prejudycjalnych dla sprawy przed tym sądem istnieje szczególnie pilna potrzeba wydania orzeczenia w przedmiocie tych pytań.

33      Postanowieniem z dnia 1 marca 2010 r. prezes Trybunału zdecydował o rozpoznaniu w trybie przyspieszonym niniejszego wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym.

 W przedmiocie dopuszczalności wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym

34      E kwestionuje dopuszczalność wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, podnosząc zarzut domniemanej nieprawidłowości składu izby sądu krajowego, który skierował ten wniosek do Trybunału.

35      W tym względzie należy podnieść, że jeżeli postanowienie odsyłające pochodzi od sądu w rozumieniu art. 267 TFUE, do Trybunału Sprawiedliwości co do zasady nie należy badanie tego, czy to postanowienie zostało wydane zgodnie z przepisami krajowymi dotyczącymi organizacji postępowania sądowego.

36      Z tego wynika, że wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym jest dopuszczalny.

 W przedmiocie pytań prejudycjalnych

 W przedmiocie pytania pierwszego

37      Poprzez pytanie pierwsze sąd krajowy zasadniczo dąży do ustalenia, czy wpis DHKP‑C na listę przewidzianą w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001, którego organizacja ta nie zakwestionowała na drodze sądowej, należy uważać za skuteczny ex tunc mimo okoliczności, że wpis ten pierwotnie został dokonany z naruszeniem podstawowych gwarancji procesowych.

38      Z informacji zawartych we wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym wynika, że wśród tych gwarancji sąd krajowy w szczególności powołuje się na obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 TFUE. Wyrażane przez niego wątpliwości w świetle zarzutów podniesionych przez oskarżonych w przedmiocie ważności rzeczonego wpisu ze względu na ten obowiązek wynikają z wyroków, w których Sąd unieważnił wpis licznych osób, grup lub podmiotów na wskazaną listę, w szczególności na tej podstawie, że w zaskarżonych decyzjach Rada nie uzasadniła tych różnych wpisów oraz że nie jest zatem możliwa merytoryczna kontrola sądowa (wyroki Sądu: z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie T‑228/02 Organisation des Modjahedines du peuple d’Iran przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑4665; z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawach T‑47/03 Sison przeciwko Radzie; T‑327/03 Al-Aqsa przeciwko Radzie; z dnia 3 kwietnia 2008 r. w sprawie T‑229/02 PKK przeciwko Radzie; w sprawie T‑253/04 Kongra-Gel i in. przeciwko Radzie).

39      W tym kontekście sąd krajowy dąży do ustalenia, czy mimo okoliczności, że DHKP‑C nie żądała stwierdzenia nieważności jej wpisu na listę przewidzianą w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001, z identycznych powodów należy stwierdzić nieważność decyzji Rady w zakresie wpisu i następnie utrzymania tej organizacji na wspomnianej liście.

40      Sąd ten zapytuje następnie o wpływ decyzji 2007/445 w świetle zarzutu zawartego w akcie oskarżenia, według którego wpis DHKP‑C na rzeczoną listę był w każdym razie konwalidowany ze skutkiem wstecznym dzięki procedurze zastosowanej przez Radę w celu przyjęcia tej decyzji, w ramach której zostały przedstawione przyczyny tego wpisu.

41      Zatem pytanie pierwsze dotyczy badania, w świetle obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 TFUE, ważności wpisu i utrzymania DHKP‑C na liście przewidzianej w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001, na podstawie przepisów wymienionych w pkt 20 niniejszego wyroku, które kolejno obejmują okres zawarty pomiędzy dniem 30 sierpnia 2002 r., datą początku zarzutu określonego w akcie oskarżenia, a dniem 28 czerwca 2007 r., datą poprzedzającą dzień wejścia w życie decyzji 2007/445 (zwany dalej „wpisem DHKP‑C na listę przewidzianą w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 podczas okresu poprzedzającego dzień 29 czerwca 2007 r.”).

42      Natomiast, jak przyznają wszystkie strony przedkładające uwagi przed Trybunałem, z wyjątkiem F, to pytanie pierwsze nie dotyczy ważności wpisu DHKP‑C na listę przewidzianą w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001, która wynika z decyzji 2007/445 i kolejnych decyzji Rady wymienionych w pkt 25 niniejszego wyroku. Wbrew stanowisku bronionemu przez F, nie dotyczy ona też ważności rozporządzenia nr 2580/2001.

43      Tytułem wstępu należy podkreślić fakt, że w odróżnieniu od sprawy zakończonej wyrokiem z dnia 3 września 2008 r. w sprawach połączonych C‑402/05 P i C‑415/05 P Kadi i Al Barakaat International Foundation przeciwko Radzie i Komisji, Zb.Orz. s. I‑6351, która dotyczyła środka zamrożenia aktywów skarżących, przepisy, których ważność jest poddana badaniu w niniejszym wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, są powoływane na poparcie oskarżeń dotyczących naruszenia rozporządzenia nr 2580/2001, które według właściwego prawa krajowego podlega sankcjom karnym pozbawienia wolności.

44      W tym kontekście należy podkreślić, że Unia jest Unią prawa, w której instytucje podlegają kontroli zgodności wydanych przez nie aktów w szczególności z traktatem FUE oraz ogólnymi zasadami prawnymi. Traktat ten ustanawia zupełny system środków prawnych i procedur w celu powierzenia Trybunałowi kontroli zgodności z prawem aktów instytucji unijnych (zob. podobnie wyrok z dnia 25 lipca 2002 r. w sprawie C‑50/00 P Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, Rec. s. I‑6677, pkt 38, 40; ww. wyrok w sprawach połączonych Kadi i Al Barakaat International Foundation przeciwko Radzie i Komisji, pkt 281).

45      Wynika z tego, że w kontekście procedury krajowej każda strona ma prawo podnosić przed sądem, do którego wniesiono skargę, zarzut nieważności przepisów zawartych w aktach unijnych, które służą za podstawę decyzji lub aktu krajowego wydanego wobec niej, oraz skłonić ten sąd, który samodzielnie nie jest właściwy do stwierdzenia takiej nieważności, do zapytania w tym względzie Trybunału w drodze pytania prejudycjalnego (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lutego 2001 r. w sprawie C‑239/99 Nachi Europe, Rec. s. I‑1197, pkt 35; ww. wyrok w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 40).

46      Uznanie tego prawa zakłada jednak, że strona ta nie dysponuje prawem do wniesienia, w trybie art. 263 TFUE, bezpośredniej skargi na te przepisy, z powodu których ponosi ona konsekwencje i nie jest w stanie żądać stwierdzenia ich nieważności (zob. podobnie wyrok z dnia 9 marca 1994 r. w sprawie C‑188/92 TWD Textilwerke Deggendorf, Rec. s. I‑833, pkt 23; ww. wyrok w sprawie Nachi Europe, pkt 36).

47      W sprawie przed sądem krajowym wpis DHKP‑C na listę przewidzianą w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 podczas okresu poprzedzającego dzień 29 czerwca 2007 r., w związku z tym rozporządzeniem, na podstawie § 34 ust. 4 AWG przyczynia się do uzasadnienia aktu oskarżenia dotyczącego oskarżonych, w odniesieniu do tego okresu.

48      Należy zatem zbadać, czy skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez tych ostatnich na taki wpis była bez żadnych wątpliwości dopuszczalna (zob. podobnie wyrok z dnia 2 lipca 2009 r. w sprawie C‑343/07 Bavaria i Bavaria Italia, Zb.Orz. s. I‑5491, pkt 40).

49      W tym względzie należy zauważyć, że oskarżeni nie są przedmiotem tego wpisu, ponieważ dotyczy on tylko DHKP‑C. Zresztą wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym nie zawiera żadnej wskazówki pozwalającej na stwierdzenie, że pozycja zajmowana przez oskarżonych w DHKP‑C przyznała im uprawnienie do reprezentowania tej organizacji w ramach skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej do sądu unijnego.

50      Ponadto nie można uznać, że omawiany wpis bez wątpienia „dotyczy bezpośrednio i indywidualnie” oskarżonych w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE, który miał zastosowanie we wskazanym okresie.

51      Wpis ten, podobnie jak rozporządzenie nr 2580/2001, ma bowiem zakres ogólny. W związku z tym ostatnim przyczynia się on do zobowiązania nieograniczonej ilości osób do przestrzegania szczególnych środków ograniczających wobec DHKP‑C (zob. analogicznie ww. wyrok w sprawach połączonych Kadi i Al Barakaat International Foundation przeciwko Radzie i Komisji, pkt 241–244).

52      Wynika z tego, że jak wskazuje sąd krajowy, w odróżnieniu od DHKP‑C oskarżeni nie mieli niewątpliwej legitymacji czynnej do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności tego wpisu na podstawie art. 230 WE.

53      W odniesieniu do oceny w świetle przewidzianego przez art. 296 TFUE obowiązku uzasadnienia ważności przepisów wymienionych w pkt 20 niniejszego wyroku należy stwierdzić, że obowiązek ten ma zastosowanie do wpisu takiego jak stanowiący przedmiot sprawy przed sądem krajowym, czego zresztą nie podawała w wątpliwość żadna ze stron uczestniczących w postępowaniu przed Trybunałem.

54      Celem tego obowiązku jest umożliwienie zainteresowanym poznania podstawy przyjętego środka w celu oceny jego zasadności, a właściwemu sądowi przeprowadzenie kontroli (zob. podobnie wyroki: z dnia 23 lutego 2006 r. w sprawach połączonych C‑346/03 i C‑529/03 Atzeni i in., Zb.Orz. s. I‑1875, pkt 73; z dnia 1 października 2009 r. w sprawie C‑370/07 Komisja przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. I‑8917, pkt 37).

55      W niniejszej sprawie, jak potwierdziła Rada na rozprawie, żadnemu z przepisów wymienionych w pkt 20 niniejszego wyroku nie towarzyszyło uzasadnienie co do prawnych warunków stosowania rozporządzenia nr 2580/2001 do DHKP‑C, w szczególności w przedmiocie istnienia decyzji przyjętej przez właściwą władzę w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, ani przedstawienie szczególnych i konkretnych powodów, dla których Rada uznała, że wpis DHKP‑C na listę przewidzianą w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 był lub pozostał uzasadniony.

56      Oskarżeni są zatem pozbawieni wskazówek koniecznych do zbadania zasadności wpisu DHKP‑C na listę przewidzianą w art. 2 ust. 3 tego rozporządzenia podczas okresu poprzedzającego dzień 29 czerwca 2007 r., w szczególności słuszności i znaczenia elementów, które doprowadziły do tego wpisu, mimo że jest to jedna z podstaw wniesionego przeciw nim aktu oskarżenia. Na rozprawie Rada przyznała, że prawo do poznania motywów uzasadnienia takiego wpisu obejmuje tych oskarżonych.

57      Brak uzasadnienia, jakim jest dotknięty rzeczony wpis, może również udaremnić odpowiednią kontrolę sądową zgodności z prawem co do istoty, obejmującą w szczególności badanie okoliczności faktycznych oraz dowodów i informacji powołanych na jego poparcie. Jak podkreślił F na rozprawie, możliwość takiej kontroli jest niezbędna, aby pozwolić na zapewnienie właściwej równowagi między wymogami walki z międzynarodowym terroryzmem a ochroną swobód i praw podstawowych.

58      Generalbundesanwalt uważa jednak, że jeżeli wpis DHKP‑C na listę przewidzianą w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 nie został skutecznie dokonany podczas okresu poprzedzającego dzień 29 czerwca 2007 r., wpis ten w każdym razie został konwalidowany ze skutkiem wstecznym poprzez postępowanie dotyczące przyjęcia decyzji 2007/445, w której zostały przedstawione podstawy tego wpisu.

59      Jednakże nawet przy założeniu, że przyjmując decyzję 2007/445, Rada zamierzała konwalidować brak uzasadnienia omawianego wpisu za okres poprzedzający dzień 29 czerwca 2007 r., decyzja ta w żadnym wypadku nie może przyczynić się do uzasadnienia, w związku z § 34 ust. 4 AWG, skazania w trybie karnym za czyny odnoszące się do tego okresu, bez naruszenia zasady niedziałania wstecz przepisów mogących stanowić podstawę tego rodzaju skazania (zob. analogicznie wyroki: z dnia 10 lipca 1984 r. w sprawie 63/83 Kirk, Rec. s. 2689, pkt 21, 22; z dnia 13 listopada 1990 r. w sprawie C‑331/88 Fedesa i in., Rec. s. I‑4023, pkt 44; z dnia 3 maja 2005 r. w sprawach połączonych C‑387/02, C‑391/02 i C‑403/02 Berlusconi i in., Zb.Orz. s. I‑3565, pkt 74–78).

60      Gdyby bowiem decyzja 2007/445 w toku postępowania głównego mogła dostarczyć uzasadnienie na poparcie decyzji wymienionych w pkt 20 niniejszego wyroku, nieważnych podczas okresu poprzedzającego dzień 29 czerwca 2007 r., w rzeczywistości przyczyniłaby się ona do uzasadnienia skazania w trybie karnym za czyny popełnione we wskazanym okresie, mimo że wtedy nie istniała.

61      W tych okolicznościach do sądu krajowego należy, w ramach postępowania przed tym sądem, niezastosowanie przepisów wymienionych w pkt 20 niniejszego wyroku, które w konsekwencji nie mogą przyczynić się do uzasadnienia ścigania oskarżonych w trybie karnym w odniesieniu do okresu poprzedzającego dzień 29 czerwca 2007 r.

62      W świetle powyższych rozważań na pytanie pierwsze należy odpowiedzieć, że wpis DHKP‑C na listę przewidzianą w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 jest nieważny, a zatem nie może przyczynić się do uzasadnienia skazania w trybie karnym związanego z zarzucanym naruszeniem tego rozporządzenia w odniesieniu do okresu poprzedzającego dzień 29 czerwca 2007 r.

 W przedmiocie pytań drugiego i trzeciego

63      Poprzez pytania drugie i trzecie, które należy badać łącznie, sąd krajowy zasadniczo dąży do ustalenia, czy art. 2 i 3 rozporządzenia nr 2580/2001 należy interpretować w ten sposób, że obejmują one przekazanie osobie prawnej, grupie lub podmiotowi figurującym na liście przewidzianej w art. 2 ust. 3 tego rozporządzenia, przez członka tej osoby prawnej, tej grupy lub tego podmiotu, funduszy, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, zebranych lub uzyskanych od osób trzecich.

64      W świetle informacji zawartych we wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym te dwa pytania dotyczą kwestii, czy z działań takich jak te, którymi oskarżeni jako członkowie DHKP‑C przekazali jej, a dokładniej jej najwyższemu kierownictwu, fundusze uzyskane od osób trzecich w ramach corocznych kampanii zbiórki datków, imprez i sprzedaży publikacji, wynika, że fundusze te zostały tej organizacji udostępnione w rozumieniu rozporządzenia nr 2580/2001.

65      W tym zakresie należy przede wszystkim stwierdzić, że – jak wskazał rząd francuski – w brzmieniu art. 2 i 3 tego rozporządzenia nic nie pozwala na przypuszczenie, że przepisy te nie mają zastosowania do tego rodzaju działań.

66      Przeciwnie, zakaz wyrażony w art. 2 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 2580/2001 sformułowany jest wyjątkowo szeroko (zob. analogicznie wyrok z dnia 11 października 2007 r. w sprawie C‑117/06 Möllendorf i Möllendorf-Niehuus, Zb.Orz. s. I‑8361, pkt 50).

67      Tak samo wyrażenie „udostępni[enie]” przybiera szerokie znaczenie i obejmuje każdą czynność, której dokonanie jest konieczne w celu umożliwienia osobie, grupie lub podmiotowi figurującemu na liście przewidzianej w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 rzeczywistego uzyskania prawa do pełnego rozporządzania danymi funduszami, innymi aktywami finansowymi i zasobami gospodarczymi. (zob. analogicznie ww. wyrok w sprawie Möllendorf i Möllendorf-Niehuus, pkt 51).

68      Takie znaczenie jest niezależne od istnienia związków pomiędzy osobą udostępniającą i odbiorcą omawianego aktu udostępnienia. Jak podniósł Generalbundesanwalt i wbrew stanowisku bronionemu przez F, rozporządzenie nr 2580/2001 w swoich różnych wersjach językowych nie zawiera żadnego elementu, który wyłączałby to znaczenie przekazania funduszy przez członka organizacji figurującej na wspomnianej liście tej organizacji jako takiej.

69      Pojęcie „fundusze, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze” w rozumieniu rozporządzenia nr 2580/2001 na podstawie definicji nadanej mu w art. 1 pkt 1 tego rozporządzenia przybiera również szerokie znaczenie, które obejmuje aktywa wszelkiego rodzaju, nabyte w jakikolwiek sposób. W tym zakresie nie ma znaczenia, czy chodzi o aktywa własne, czy też o aktywa zebrane lub uzyskane od osób trzecich.

70      Należy dodać, że dla potrzeb wykładni rozporządzenia nr 2580/2001 należy także uwzględnić brzmienie i cel wspólnego stanowiska 2001/931, którego wykonanie rozporządzenie to ma na celu, zgodnie z jego motywem 5.

71      Zakaz ustanowiony w art. 3 tego wspólnego stanowiska jest bowiem sformułowany tak samo ogólnie jak w art. 2 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 2580/2001. Ponadto art. 1 ust. 3 tego wspólnego stanowiska, do którego odsyła art. 1 pkt 4 tego rozporządzenia, przyznaje szerokie znaczenie pojęciu „akt terrorystyczny”, które zgodnie z brzmieniem jego ppkt iii) lit. k) obejmuje „finansowanie […] w jakikolwiek sposób” działalności grupy terrorystycznej.

72      Jak podnosi Komisja Europejska, wykładnia rozporządzenia nr 2580/2001 zakłada ponadto uwzględnienie brzmienia i celu rezolucji 1373 (2001), do której odsyła motyw 3 tego rozporządzenia (zob. analogicznie ww. wyrok w sprawie Möllendorf i Möllendorf-Niehuus, pkt 54; a także wyrok z dnia 29 kwietnia 2010 r. w sprawie C‑340/08 M i in., dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 45).

73      Ustęp 1 wspomnianej rezolucji w lit. d) ustanawia uogólniony zakaz udostępniania m.in. funduszy na rzecz osób lub podmiotów, które dokonały lub usiłowały dokonać aktów terrorystycznych. Ustęp 1 lit. b) tej rezolucji przewiduje ponadto, że państwa „uznają za działanie przestępcze rozmyślne przekazywanie lub gromadzenie, w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, funduszy przez ich obywateli lub na ich terytorium z zamiarem użycia tych środków lub wiedząc, że mogą one zostać użyte w celu przeprowadzenia aktów terrorystycznych”.

74      Szerokie i jednoznacznie sformułowanie przepisów, o których mowa w pkt 71 i 73 niniejszego wyroku, potwierdza, że art. 2 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 2580/2001 obejmuje działania takie jak te, których dotyczą pytania drugie i trzecie.

75      Jak podniosła Komisja, powyższej analizy nie podważa zarzut oskarżonych, zgodnie z którym, gdy rzeczone fundusze znalazły się w ich posiadaniu, pośrednio były już dostępne dla DHKP‑C, zatem ich późniejsze przekazanie kierownictwu tej organizacji nie polegało na udostępnieniu jej tych funduszy w rozumieniu rozporządzenia nr 2580/2001.

76      W szczególności ze względu na strukturę DHKP‑C, która, jak wyjaśnił Generalbundesanwalt na rozprawie, składa się z centralnych organów dyrekcji i czterech wydziałów głównych, które dzielą się na podwydziały krajowe, regionalne i lokalne, posiadanie przez członków tej organizacji funduszy otrzymanych od osób trzecich nie wystarczy, aby uznać, że kierownictwo, które reprezentuje tę organizację, wymienioną jako taką na liście przewidzianej w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001, samo dysponuje tymi środkami. W niniejszej sprawie przekazanie tych właśnie funduszy wspomnianemu kierownictwu było niezbędne, aby DHKP‑C skutecznie nabyła uprawnienia, których dotychczas nie posiadała, do pełnego dysponowania nimi dla realizacji jej celów.

77      W odniesieniu do zarzucanej przez oskarżonych okoliczności, że nie zostało stwierdzone, iż przekazane przez nich fundusze zostały rzeczywiście wykorzystane przez DHKP‑C w celu finansowania działalności terrorystycznej, należy podkreślić, że zarówno definicja zawarta w art. 1 pkt 1 rozporządzenia nr 2580/2001, jak i brzmienie jego art. 2 ust. 1 lit. b) pozbawiają ją znaczenia. Fundusze udostępnione organizacji figurującej na liście przewidzianej w art. 2 ust. 3 tego rozporządzenia same w sobie niosą ryzyko sprzeniewierzenia celem wspierania takiej działalności (zob. analogicznie ww. wyrok w sprawie M i in., pkt 57). Takie udostępnienie jest zatem objęte zakazem ustanowionym we wskazanym art. 2 ust. 1 lit. b) i podlega sankcjom karnym przewidzianym przez właściwe prawo krajowe, niezależnie od dowodu, czy rzeczone fundusze zostały skutecznie wykorzystane przez omawianą organizację na działalność tego rodzaju.

78      W uwagach przedstawionych Trybunałowi F twierdzi ponadto, że okoliczność, iż w odróżnieniu od rezolucji 1373 (2001) ani wspólne stanowisko 2001/931, ani rozporządzenie nr 2580/2001 nie dotyczą zbierania funduszy na rzecz osoby, grupy lub podmiotu figurujących na liście przewidzianej w art. 2 ust. 3 tego rozporządzenia, odzwierciedla zamiar prawodawcy unijnego wyłączenia tego rodzaju aktu z zakresu stosowania rzeczonego rozporządzenia.

79      Jednakże, jak wynika z wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym i jak potwierdził Generalbundesanwalt na rozprawie, akt oskarżenia nie obejmuje działalności zbierania funduszy jako takiej, lecz przekazywanie przychodów z tej działalności organizacji, której oskarżeni są członkami.

80      Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, na pytania drugie i trzecie należy odpowiedzieć, iż art. 2 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 2580/2001 należy interpretować w ten sposób, że obejmuje on przekazanie osobie prawnej, grupie lub podmiotowi figurującym na liście przewidzianej w art. 2 ust. 3 tego rozporządzenia, przez członka tej osoby prawnej, tej grupy lub tego podmiotu, funduszy, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, zebranych lub uzyskanych od osób trzecich.

 W przedmiocie kosztów

81      Dla stron postępowania przed sądem krajowym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed tym sądem, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż poniesione przez strony postępowania przed sądami krajowymi, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (wielka izba) orzeka, co następuje:

1)      Wpis Devrimci Halk Kurtulus Partisi-Cephesi (DHKP‑C) na listę przewidzianą w art. 2 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 2580/2001 z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu jest nieważny, a zatem nie może przyczynić się do uzasadnienia skazania w trybie karnym związanego z zarzucanym naruszeniem tego rozporządzenia w odniesieniu do okresu poprzedzającego dzień 29 czerwca 2007 r.

2)      Artykuł 2 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 2580/2001 należy interpretować w ten sposób, że obejmuje on przekazanie osobie prawnej, grupie lub podmiotowi figurującym na liście przewidzianej w art. 2 ust. 3 tego rozporządzenia, przez członka tej osoby prawnej, tej grupy lub tego podmiotu, funduszy, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, zebranych lub uzyskanych od osób trzecich.

Podpisy

* Język postępowania: niemiecki.