1. Polityka społeczna – Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC – Dyrektywa 1999/70 – Zakres stosowania
(dyrektywa Rady 1999/70, załącznik, klauzula 2 pkt 1, klauzula 3 pkt 1)
2. Polityka społeczna – Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC – Dyrektywa 1999/70 – Warunki zatrudnienia – Pojęcie
(dyrektywa Rady 1999/70, załącznik, klauzula 4 pkt 1)
3. Akty instytucji – Dyrektywy – Wykonanie przez państwa członkowskie
(art. 258 TFUE; dyrektywa Rady 1999/70, art. 2 akapit trzeci)
4. Polityka społeczna – Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC – Dyrektywa 1999/70
(dyrektywa Rady 1999/70, załącznik, klauzula 4 pkt 1)
1. Zarówno z brzmienia dyrektywy 1999/70 dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) i z owego porozumienia ramowego załączonego do dyrektywy, jak i z ich systematyki oraz celu wynika, że postanowienia w nich zawarte winny być stosowane do umów i stosunków pracy na czas określony zawartych z administracją i innymi jednostkami sektora publicznego.
Członek personelu tymczasowego wspólnoty autonomicznej państwa członkowskiego należy do podmiotowego zakresu zastosowania dyrektywy 1999/70 oraz do podmiotowego zakresu zastosowania porozumienia ramowego znajdującego się w załączniku do owej dyrektywy.
(por. pkt 38, 45; pkt 1 sentencji)
2. Dodatek za wysługę lat należy, w zakresie, w jakim stanowi warunek zatrudnienia, do zakresu zastosowania klauzuli 4 pkt 1 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, stanowiącego załącznik do dyrektywy 1999/70 dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych, tak że pracownicy zatrudnieni na czas określony mogą sprzeciwiać się traktowaniu, które w odniesieniu do wypłaty tego dodatku jest, przy braku jakiegokolwiek obiektywnego uzasadnienia, mniej korzystne aniżeli traktowanie, z którego korzystają pracownicy zatrudnieni na czas nieokreślony znajdujący się w porównywalnej sytuacji. Tymczasowy charakter stosunku zatrudnienia niektórych funkcjonariuszy publicznych nie może stanowić sam w sobie powodu o charakterze obiektywnym w rozumieniu tej klauzuli porozumienia ramowego.
(por. pkt 58; pkt 2 sentencji)
3. Artykuł 2 akapit trzeci dyrektywy 1999/70 dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych, przewiduje, iż niezbędne do wykonania dyrektywy przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne przyjęte przez państwa członkowskie, aby być z nią zgodne, zawierają odniesienie do tej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji.
Tymczasem gdy w dyrektywie wyraźnie przewidziano, iż przepisy transponujące tę dyrektywę powinny zawierać do niej odniesienie lub odniesienie takie powinno towarzyszyć ich urzędowej publikacji, w każdym wypadku konieczne jest przyjęcie aktu prawnego stanowiącego transpozycję. O ile bezsporne jest, że w ramach skargi o uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego państwa członkowskie mogą zostać ukarane za uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego wynikającym z art. 2 akapit trzeci dyrektywy 1999/70 o tyle nie wynika z tego koniecznie, że środek krajowy, który powstrzymuje się od dokonania w swoim uzasadnieniu odniesienia do danej dyrektywy, nie może zostać uznany za stanowiący środek dokonujący skutecznie jej transpozycji. Jako że na państwach członkowskich spoczywa nie tylko obowiązek formalnej transpozycji dyrektyw Unii do swojego porządku prawnego, lecz również zagwarantowania, że zobowiązania ciążące na nich na mocy tych dyrektyw są w pełni i w każdym momencie wykonane, nie można wykluczyć, że państwo członkowskie, które w pierwszej kolejności zamierzało dokonać transpozycji dyrektywy i wykonać zobowiązania ciążące na nim na mocy prawa Unii, może stwierdzić, w szczególności w następstwie sporów zawisłych przed sądami krajowymi lub skargi wniesionej przez Komisję na podstawie art. 258 TFUE, że przepisy jego prawa krajowego nie dokonują prawidłowej lub zupełnej transpozycji prawa Unii i w tej sytuacji muszą zostać zmienione.
Sama okoliczność, iż przepis krajowy nie zawiera żadnego odesłania do dyrektywy 1999/70, nie wyklucza zatem możliwości, aby przepis ten mógł być uważany za środek krajowy dokonujący transpozycji tej dyrektywy.
(por. pkt 61-64, 67; pkt 3 sentencji)
4. Klauzula 4 pkt 1 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, stanowiącego załącznik do dyrektywy 1999/70 dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych, jest bezwarunkowa i wystarczająco precyzyjna, aby mogła być powoływana przez urzędników tymczasowych wobec państwa przed sądami krajowymi w celu uzyskania uznania prawa do dodatku za wysługę lat, w odniesieniu do okresu od momentu, w którym upłynął termin wyznaczony państwom członkowskim na dokonanie transpozycji owej dyrektywy, do wejścia w życie ustawy krajowej dokonującej transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego odnośnego państwa członkowskiego, z zastrzeżeniem zgodności z relewantnymi przepisami prawa krajowego regulującymi przedawnienie.
Mimo istnienia w uregulowaniu krajowym dokonującym transpozycji dyrektywy 1999/70, przepisu uznającego prawo urzędników tymczasowych do wypłaty dodatku trzyletniego za wysługę lat, lecz wykluczającego obowiązywanie tego prawa z mocą wsteczną, właściwe organy odnośnego państwa członkowskiego mają – zgodnie z prawem Unii i w związku z tym, że chodzi o bezpośrednio skuteczny przepis porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony – obowiązek przyznania owemu prawu mocy wstecznej począwszy od momentu, w którym upłynął termin wyznaczony państwom członkowskim na dokonanie transpozycji tej dyrektywy.
(por. pkt 90, 99; pkt 4, 5 sentencji)