Wspólna Taryfa Celna – Wartość celna – Wartość transakcyjna – Ustalenie
(rozporządzenie Rady nr 2913/92, art. 33)
Przesłanka zawarta w art. 33 rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zgodnie z którą należności celne przywozowe ciążące na towarach będących przedmiotem przywozu powinny dawać się „wyodrębnić” z ceny faktycznie zapłaconej lub należnej, jest spełniona, w sytuacji gdy strony umowy ustaliły, że towary zostaną dostarczone na warunkach klauzuli DDP („Delivered Duty Paid” – dostarczone, cło zapłacone) i uczyniły stosowną wzmiankę w treści zgłoszenia celnego, jednakże – z uwagi na błędne przekonanie co do preferencyjnego pochodzenia tych towarów – nie uczyniły wzmianki w przedmiocie wysokości należności celnych przywozowych.
W istocie po pierwsze, nawet jeżeli strony umowy błędnie uznały, że należności celne przywozowe nie są należne, zgodnie z klauzulą DDP, należności celne obciążają sprzedawcę, wobec czego należności celne przywozowe, które powinny były być ewentualnie zapłacone, wlicza się do ceny rzeczywiście zapłaconej lub należnej za towary będące przedmiotem przywozu. Po drugie, w szczególności na mocy art. 217 i 220 kodeksu celnego, to organy celne państwa przywozu są właściwe do naliczenia należności celnych przywozowych. Tymczasem, ponieważ wartość transakcyjna została prawidłowo wskazana w zgłoszeniach celnych, a stawka mających zastosowanie należności celnych może zostać określona z uwzględnieniem pochodzenia towarów, wskazane organy są w stanie obliczyć wysokość prawnie należnych należności celnych przywozowych i, w konsekwencji, oddzielić wartość tych należności od ceny rzeczywiście zapłaconej lub należnej za towary będące przedmiotem przywozu.
(por. pkt 30, 34-36, 40; sentencja)