1. Pytania prejudycjalne – Właściwość Trybunału – Granice – Właściwość sądu krajowego
(art. 267 TFUE)
2. Środowisko naturalne – Zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich zmniejszanie – Dyrektywa 2008/1 – Wymogi dotyczące udzielenia pozwolenia na budowę i eksploatację instalacji przemysłowej – Obowiązek zaliczenia przez państwa członkowskie krajowych poziomów emisji SO 2 i NO x ustalonych w dyrektywie 2001/81 do warunków wydania pozwolenia – Brak
(dyrektywa Rady 96/61, skodyfikowana dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/1, art. 9 ust. 1, 3, 4)
3. Środowisko naturalne – Zanieczyszczenie powietrza – Dyrektywa 2001/81 – Krajowe poziomy emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza – Spoczywające na państwach członkowskich obowiązki powstrzymania się od działania w okresie przejściowym
(art. 4 ust. 3 TUE; art. 288 ust. 3 TFUE; dyrektywa 2001/81 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 4)
4. Środowisko naturalne – Zanieczyszczenie powietrza – Dyrektywa 2001/81 – Krajowe poziomy emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza – Spoczywające na państwach członkowskich obowiązki powstrzymania się od działania w okresie przejściowym
(art. 4 ust. 3 TUE; art. 288 ust. 3 TFUE; dyrektywa 2001/81 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 4)
5. Środowisko naturalne – Zanieczyszczenie powietrza – Dyrektywa 2001/81 – Krajowe poziomy emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza – Spoczywające na państwach członkowskich obowiązki działania w okresie przejściowym
(art. 288 ust. 3 TFUE; dyrektywa 2001/81 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 4, 6, 7 ust. 1, 2, art. 8 ust. 1, 2)
6. Środowisko naturalne – Zanieczyszczenie powietrza – Dyrektywa 2001/81 – Krajowe poziomy emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza – Spoczywające na państwach członkowskich obowiązki w okresie przejściowym
(art. 288 ust. 3 TFUE; dyrektywa 2001/81 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 4)
7. Środowisko naturalne – Zanieczyszczenie powietrza – Dyrektywa 2001/81 – Bezpośrednia skuteczność w okresie przejściowym
(dyrektywa 2001/81 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 4, 6)
1. W ramach postępowania, o którym mowa w art. 267 TFUE, opartego na wyraźnym rozdziale zadań sądów krajowych i Trybunału Sprawiedliwości, ocena stanu faktycznego sprawy oraz wykładnia i zastosowanie prawa krajowego należą wyłącznie do sądu krajowego. Tak samo jedynie do sądu krajowego, przed którym zawisł spór i na którym spoczywa odpowiedzialność za przyszły wyrok, należy – przy uwzględnieniu okoliczności konkretnej sprawy – zarówno ocena, czy do wydania wyroku jest mu niezbędne uzyskanie orzeczenia prejudycjalnego, jak i ocena znaczenia pytań, które zadaje Trybunałowi. W konsekwencji, jeśli zadane pytania dotyczą wykładni prawa wspólnotowego, Trybunał jest co do zasady zobowiązany do wydania orzeczenia.
(por. pkt 47)
2. Artykuł 9 ust. 1, 3 i 4 dyrektywy 96/61 dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli, w jej wersji pierwotnej jak też w wersji skodyfikowanej przez dyrektywę 2008/1, należy interpretować w ten sposób, iż wydając pozwolenie środowiskowe na budowę i eksploatację instalacji przemysłowej, państwa członkowskie nie są zobowiązane do zaliczenia do warunków wydania tego pozwolenia krajowych poziomów emisji SO 2 i NO x ustalonych w dyrektywie 2001/81 w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza, przestrzegając jednak wynikającego z owej dyrektywy obowiązku przyjęcia lub zaplanowania, w ramach programów krajowych, działań politycznych oraz odpowiednich i spójnych środków, które ogółem umożliwią redukcję emisji w szczególności tych zanieczyszczeń do ilości nieprzekraczających najpóźniej na koniec roku 2010 poziomów wskazanych w załączniku I do omawianej dyrektywy.
(por. pkt 76; pkt 1 sentencji)
3. W okresie przejściowym od 27 listopada 2002 r. do 31 grudnia 2010 r., przewidzianym w art. 4 dyrektywy 2001/81 w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza art. 4 ust. 3 TUE i art. 288 akapit trzeci TFUE oraz dyrektywa 2001/81 wymagają, by państwa członkowskie powstrzymały się od przyjmowania przepisów, które mogą poważnie zagrażać osiągnięciu celu wyznaczonego w tej dyrektywie.
(por. pkt 78, 79, 91; pkt 2 sentencji)
4. W okresie przejściowym od 27 listopada 2002 r. do 31 grudnia 2010 r., przewidzianym w art. 4 dyrektywy 2001/81 w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza, samo przyjęcie przez państwa członkowskie szczególnego środka dotyczącego jednego źródła SO 2 i NO x nie może poważnie zagrozić celowi wyznaczonemu w owej dyrektywie. Do sądu krajowego należy zweryfikowanie, czy ma to miejsce w wypadku każdej z decyzji o wydaniu pozwolenia środowiskowego na budowę i eksploatację instalacji przemysłowej.
(por. pkt 80-83, 91; pkt 2 sentencji)
5. W okresie przejściowym od 27 listopada 2002 r. do 31 grudnia 2010 r., przewidzianym w art. 4 dyrektywy 2001/81 w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza art. 288 akapit trzeci TFUE oraz art. 6, art. 7 ust. 1 i 2 i art. 8 ust. 1 i 2 dyrektywy 2001/81 nakładają na państwa członkowskie z jednej strony wymóg opracowania, aktualizacji i w razie potrzeby rewizji krajowych programów stopniowej redukcji emisji SO 2 i NO x , które zobowiązane są podać do wiadomości publicznej i odpowiednich organizacji w jasny, zrozumiały i łatwo dostępny sposób, jak też przekazać Komisji Europejskiej w wyznaczonych terminach, a z drugiej strony wymóg sporządzenia i corocznego aktualizowania krajowych inwentaryzacji emisji wspomnianych zanieczyszczeń oraz prognoz krajowych na 2010 r., które w wyznaczonych terminach należy przekazywać Komisji Europejskiej i Europejskiej Agencji Ochrony Środowiska.
(por. pkt 87, 91; pkt 2 sentencji)
6. W okresie przejściowym od 27 listopada 2002 r. do 31 grudnia 2010 r., przewidzianym w art. 4 dyrektywy 2001/81 w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza, art. 288 akapit trzeci TFUE i sama dyrektywa 2001/81 nie wymagają od państw członkowskich ani odmowy bądź ograniczenia wydania pozwolenia środowiskowego na budowę i eksploatację instalacji przemysłowej, ani przyjęcia szczególnych środków wyrównawczych dla każdego wydanego pozwolenia tego rodzaju, nawet w wypadku przekroczenia lub ryzyka przekroczenia krajowych poziomów emisji SO 2 i NO x .
(por. pkt 90, 91; pkt 2 sentencji)
7. Artykuł 4 dyrektywy 2001/81 w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza nie jest bezwarunkowy i wystarczająco precyzyjny, aby jednostki mogły powoływać się na niego przed sądami krajowymi przed dniem 31 grudnia 2010 r.
Natomiast artykuł 6 dyrektywy 2001/81 przyznaje bezpośrednio zainteresowanym jednostkom prawa, na które można się powołać przed sądami krajowymi w uzasadnieniu żądania, by w okresie przejściowym od 27 listopada 2002 r. do 31 grudnia 2010 r. państwa członkowskie przyjęły lub zaplanowały, w ramach programów krajowych, działania polityczne oraz odpowiednie i spójne środki, które w swej całości umożliwią redukcję emisji wskazanych zanieczyszczeń, tak aby dostosować się do krajowych poziomów przewidzianych w załączniku I do tej dyrektywy najpóźniej na koniec roku 2010, oraz by podały opracowane w tym celu programy do wiadomości publicznej i odpowiednich organizacji w jasny, zrozumiały i łatwo dostępny sposób.
(por. pkt 98-104; pkt 3 sentencji)