1. Prawo wspólnotowe – Zasady – Równość traktowania – Dyskryminacja ze względu na przynależność państwową – Obywatelstwo Unii Europejskiej – Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich – Swobodny przepływ towarów – Swoboda świadczenia usług – Postanowienia traktatu – Zakres stosowania – Środki odurzające z nielegalnego obrotu objęte zakazem przywozu i wprowadzania do obrotu we wszystkich państwach członkowskich – Sprzedaż w coffeeshopach środków odurzających kwalifikowanych jako narkotyki „miękkie” tolerowana w zakresie środków karnych – Wyłączenie
(art. 12 WE, 18 WE, 29 WE, 49 WE)
2. Swoboda świadczenia usług – Ograniczenia – Uregulowanie gminne wyłączające osoby nie będące rezydentami ze dostępu do niektórych świadczonych usług
(art. 49 WE)
1. Podmiot prowadzący coffeeshop w ramach działalności polegającej na sprzedaży, tolerowanej w coffeeshopach w zakresie środków karnych, środków odurzających niezaliczających się do obrotu ściśle nadzorowanego przez właściwe organy w celu wykorzystania ich do celów medycznych lub naukowych nie może powoływać się na art. 12 WE, 18 WE, 29 WE ani 49 WE, aby sprzeciwić się uregulowaniu gminnemu, które zakazuje udzielania wstępu do takich lokali osobom nie będącym rezydentami.
Środki odurzające niezaliczające się do obrotu ściśle nadzorowanego przez właściwe organy w celu wykorzystania ich do celów medycznych lub naukowych objęte są w istocie, z samej ich natury zakazem przywozu i proponowania sprzedaży we wszystkich państwach członkowskich. Okoliczność, że niektóre państwa członkowskie kwalifikują środek odurzający jako narkotyk „miękki”, nie może podważyć tego twierdzenia. Podobnie na wspomniany zakaz przywozu i wprowadzania do obrotu nie ma wpływu sama okoliczność, że organy odpowiedzialne za jego stosowanie, mając na względzie w szczególności ich ograniczone środki osobowe i materialne, traktują w sposób mniej priorytetowy karanie pewnego rodzaju handlu środkami odurzającymi, ponieważ uważają inne rodzaje za bardziej niebezpieczne. Takie podejście nie może w szczególności zrównywać nielegalnego handlu środkami odurzającymi z obrotem gospodarczym ściśle nadzorowanym przez właściwe organy w dziedzinie medycznej i naukowej. Ten ostatni rodzaj obrotu jest bowiem w rzeczywistości zalegalizowany, podczas gdy nielegalny handel pozostaje zakazany, mimo że jest tolerowany.
W odniesieniu do działalności polegającej na sprzedaży napojów bezalkoholowych i artykułów spożywczych w tych samych coffeeshopach podmiot może skutecznie powoływać się na art. 49 WE i nast. W istocie sprzedaż napojów bezalkoholowych i artykułów spożywczych w coffeeshopach stanowi działalność restauracyjną charakteryzującą się szeregiem elementów i działań, w których usługi mają charakter przeważający w stosunku do dostawy samego towaru.
(por. pkt 41, 43, 49, 54; pkt 1 sentencji)
2. Wykładni art. 49 WE należy dokonywać w ten sposób, iż uregulowanie gminne, które zakazuje udzielania wstępu do coffeeshopów osobom nie będącym rezydentami stanowi ograniczenie swobody świadczenia usług ustanowionej przez traktat WE, ponieważ zakaz ten uderzą w świadczenie usług restauracyjnych w coffeeshopach sprzedających środki odurzające kwalifikowane jako narkotyki „miękkie”. Ograniczenie to jest jednak uzasadnione celem zwalczania turystyki narkotykowej i związanych z nią uciążliwości.
W istocie zwalczanie turystyki narkotykowej i związanych z nią uciążliwości wpisuje się w ramy zwalczania narkotyków. Wiąże się ono zarówno z utrzymywaniem porządku publicznego jak też z ochroną zdrowia obywateli zarazem na szczeblu państw członkowskich i na szczeblu Unii. Z uwagi na zobowiązania przyjęte przez Unię i państwa członkowskie, owe cele stanowią słuszny interes mogący zasadniczo uzasadniać ograniczenia zobowiązań nałożonych przez prawo Unii, nawet w ramach podstawowej swobody, takiej jak swoboda świadczenia usług.
Co się tyczy proporcjonalności takiego ograniczenia, niepodważalne jest, iż zakaz udzielania wstępu do coffeeshopów nierezydentom stanowi środek mogący w zasadniczy sposób ograniczyć turystykę narkotykową i w konsekwencji wywoływane przez nią problemy. W tym kontekście nie można uznać, aby niespójna była okoliczność, iż państwo członkowskie przyjmuje odpowiednie środki w celu zmierzenia się ze znacznym napływem rezydentów innych państw członkowskich, którzy pragną skorzystać z tolerowanej w tym państwie członkowskim sprzedaży produktów objętych z samej ich natury zakazem proponowania sprzedaży we wszystkich państwach członkowskich.
Jeżeli chodzi o możliwość przyjmowania środków ograniczających w mniejszym stopniu swobodę świadczenia usług i w szczególności możliwości udzielania nierezydentom wstępu do coffeeshopów przy jednoczesnej odmowie sprzedawania im konopi, dokładna kontrola i nadzorowanie tego, że produkt ten nie jest podawany nierezydentom ani przez nich konsumowany, nie są łatwe. Poza tym można byłoby się obawiać, iż takie podejście zachęcałoby do nielegalnego handlu lub do odsprzedaży konopi przez rezydentów nierezydentom wewnątrz coffeeshopów. Państwom członkowskim nie można tymczasem odmówić możliwości realizacji celu zwalczania turystyki narkotykowej i związanych z nią uciążliwości poprzez wprowadzenie ogólnych przepisów, które mogą być łatwo zarządzane i kontrolowane przez organy krajowe.
Zatem przy braku elementów pozwalających domniemywać, aby realizacja zamierzonego celu mogła być zapewniona na poziomie przewidywanym przez dane uregulowanie gminne poprzez udzielanie nierezydentom wstępu do coffeeshopów przy jednoczesnej odmowie sprzedawania im konopi, omawiane uregulowanie jest odpowiednie, aby zapewnić realizację celu zwalczania turystyki narkotykowej i związanych z nią uciążliwości i nie wykracza poza to, co jest konieczne do jego osiągnięcia.
(por. pkt 65, 66, 69, 75, 78, 80-84; pkt 2 sentencji)