7.3.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 55/30

Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2008 r. — RWE i RWE Dea przeciwko Komisji

(Sprawa T-543/08)

(2009/C 55/56)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: RWE AG (Essen, Niemcy), RWE Dea AG (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciele: Rechtsanwälte C. Stadler i M. Röhrig)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji, w zakresie w jakim stwierdza się w nim naruszenie art. 81 ust. 1 WE i art. 53 porozumienia EOG przez skarżące;

—	stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji, w zakresie w jakim nakłada się w nim na skarżące jako dłużników solidarnych grzywnę w wysokości 37 440 000 EUR;

—	ewentualnie, obniżenie grzywny nałożonej w art. 2 decyzji na skarżące jako dłużników solidarnych;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące kwestionują decyzję Komisji C (2008) 5476 wersja ostateczna z dnia 1 października 2008 r. w sprawie COMP/39.181 — Woski do świec, w której pozwana stwierdziła, że pewne przedsiębiorstwa, w tym skarżące, naruszyły art. 81 ust. 1 WE i art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z powodu udziału w ciągłym porozumieniu lub ciągłej uzgodnionej praktyce w sektorze wosku parafinowego.

Na poparcie swojej skargi skarżące podnoszą trzy zarzuty.

W zarzucie pierwszym skarżące zarzucają pozwanej to, że naruszyła art. 81 ust. 1 WE i art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1/2003 (1), gdyż na niekorzyść skarżących błędnie zastosowała pojęcie przedsiębiorstwa. Zdaniem skarżących pozwana pociągnęła je do odpowiedzialności za naruszenia popełnione przez dawną DEA Mineraloel AG bądź — po przekształceniu spółki we wspólne przedsiębiorstwo z Shell — Shell & Dea Oil GmbH i z tego powodu nałożyła na nie grzywnę, nie wykazawszy istnienia jednostki gospodarczej.

Pomocniczo skarżące podnoszą w zarzucie drugim, iż pozwana nieprawidłowo zastosowała uregulowanie w sprawie łagodzenia sankcji z roku 2002 i tym samym naruszyła zasadę równego traktowania, ponieważ nie rozciągnęła na skarżące wniosku o złagodzenie sankcji złożonego przez Shell w odniesieniu do działalności związanej z woskiem parafinowym prowadzonej przez dawną DEA Mineraloel AG bądź Shell & Dea Oil GmbH. Zdaniem skarżących taki sposób postępowania pozwanej pozostaje w sprzeczności z jej poglądem, iż właśnie ta działalność związana z woskiem parafinowym w okresie od dnia 3 września 1992 r. do dnia 30 lipca 2002 r. stanowiła część tej samej jednostki gospodarczej co skarżące. Skarżące uważają, że gdyby pozwana prawidłowo zastosowała uregulowanie w sprawie łagodzenia sankcji, powinna by je zwolnić całkowicie z ewentualnej grzywny.

Pomocniczo w zarzucie trzecim skarżące zarzucają pozwanej to, że naruszyła podstawowe zasady ustalania wysokości grzywien, w szczególności zasady równego traktowania i proporcjonalności, i że tym samym naruszyła ona art. 23 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 1/2003. Skarżące twierdzą, że pozwana błędnie zastosowała wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien z roku 2006, jako że ustaliła obrót właściwy na podstawie niewystarczająco reprezentatywnego okresu odniesienia i wskutek tego określiła kwotę podstawową, która nie ma żadnego związku z wagą naruszenia zarzucanego skarżącym i bez obiektywnego powodu potraktowała skarżące w sposób nierówny w porównaniu z innymi zainteresowanymi podmiotami, w tym Shell.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, s. 1).