1. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Określenie ceny eksportowej
(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 2 ust. 9)
2. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Określenie ceny eksportowej
(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 2 ust. 9)
3. Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres – Przyjęcie rozporządzenia nakładającego cło antydumpingowe
(art. 253 WE)
4. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Przekazanie producentowi mającemu siedzibę w byłej jugosłowiańskiej Republice Macedonii ustaleń tymczasowych z wyprzedzeniem
(Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a byłą jugosłowiańską Republiką Macedonii, z drugiej strony, art. 36 ust. 2; rozporządzenie Rady nr 384/96)
5. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Procedura antydumpingowa – Prawo do obrony
(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 20 ust. 1)
6. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Procedura antydumpingowa – Prawo dostępu do jawnej dokumentacji postępowania
(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 6 ust. 7, art. 8 ust. 4)
7. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Czynniki, jakie należy uwzględnić
(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 3 ust. 2, 5, 6, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 4)
8. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Wykazanie istnienia związku przyczynowego
(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 3 ust. 7)
1. Z art. 2 ust. 9 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 (obecnie art. 2 ust. 9 rozporządzenia nr 1225/2009) wynika, że Komisja i Rada mogą uznać cenę eksportową za niewiarygodną w dwóch przypadkach, to znaczy kiedy istnieje powiązanie między eksporterem a importerem lub stroną trzecią albo w razie istnienia porozumienia kompensacyjnego pomiędzy eksporterem i importerem lub stroną trzecią. W innych przypadkach, jeżeli istnieje cena eksportowa, instytucje zobowiązane są oprzeć się na tej cenie w celu stwierdzenia dumpingu.
(por. pkt 26)
2. Zgodnie z art. 2 ust. 9 akapit drugi antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 (obecnie art. 2 ust. 9 akapit drugi rozporządzenia nr 1225/2009), jeżeli cena eksportowa została skonstruowana na podstawie ceny zapłaconej przez pierwszego niezależnego nabywcę lub na innej uzasadnionej podstawie, dokonuje się dostosowania, uwzględniając wszystkie koszty poniesione między przywozem a odsprzedażą, a także zyski, w celu ustalenia wiarygodnej ceny eksportowej na poziomie granicy Wspólnoty. Artykuł 2 ust. 9 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 2 ust. 9 akapit trzeci rozporządzenia nr 1225/2009) przewiduje, że koszty, z tytułu których dokonano dostosowania, obejmują uzasadnioną marżę na koszty sprzedaży, wydatki administracyjne i inne koszty ogólne oraz zysk.
O ile więc art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego przewiduje dostosowanie z tytułu marży zysku, o tyle nie wskazuje on metody obliczenia lub określenia tej marży. Ogranicza się on do odesłania do uzasadnionego charakteru marży zysku będącej przedmiotem dostosowania.
Taka uzasadniona marża zysku, w przypadku powiązania między producentem i importerem do Wspólnoty, może zostać obliczona nie na podstawie danych dostarczonych przez powiązanego importera, które mogą odzwierciedlać to powiązanie, lecz na podstawie danych pochodzących od niezależnego importera.
W związku z powyższym art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego należy interpretować w ten sposób, że pozostawia on instytucjom wybór między zastosowaniem rzeczywistej marży powiązanego importera lub fikcyjnej marży importerów niepowiązanych, z jedynym ograniczeniem, by marża ta była uzasadniona.
W każdym razie instytucjom przysługuje szeroki zakres uznania w dziedzinie środków ochrony handlowej, w związku z czym sądy Unii Europejskiej sprawują tu jedynie ograniczoną kontrolę. Kwestia określenia uzasadnionej marży zysku nie stanowi wyjątku od stosowania tej zasady, jako że w sposób nieuchronny wiąże się z dokonywaniem złożonych ocen ekonomicznych.
(por. pkt 27–30, 38)
3. Uzasadnienie wymagane przez art. 253 WE musi ukazywać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji Unii będącej autorem zaskarżonego aktu, tak aby umożliwić zainteresowanym poznanie uzasadnienia przyjętego środka w celu podjęcia obrony przysługujących im praw oraz pozwolić sądowi Unii na dokonanie kontroli.
W tym zakresie Rada nie jest zobowiązana ustosunkować się w motywach rozporządzenia do wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych przywołanych przez zainteresowanych w toku postępowania administracyjnego. Nie ma ponadto wymogu, by motywy wymieniały wszystkie istotne okoliczności faktyczne lub prawne, ponieważ obowiązek uzasadnienia należy oceniać między innymi z uwzględnieniem kontekstu aktu i zespołu norm prawnych regulujących daną materię. Wystarczy, by Rada przedstawiła okoliczności faktyczne i ustalenia prawne mające zasadnicze znaczenie dla logiki rozporządzenia.
(por. pkt 44, 45)
4. Artykuł 36 ust. 2 Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a byłą jugosłowiańską Republiką Macedonii, z drugiej strony przewiduje poinformowanie Rady Stabilizacji i Stowarzyszenia o przypadkach dumpingu z chwilą wszczęcia dochodzenia antydumpingowego i zastosowanie odpowiednich środków w razie niezaprzestania dumpingu lub braku innego satysfakcjonującego rozwiązania w terminie 30 dni od dnia powiadomienia Rady Stabilizacji i Stowarzyszenia o sprawie. Z postanowienia tego wynika, że wymiana informacji między Komisją a producentami‑eksporterami z siedzibą w byłej jugosłowiańskiej Republice Macedonii musi mieć miejsce przed ustanowieniem tymczasowych środków antydumpingowych, gdyż inaczej nie byłoby możliwe znalezienie jakiegokolwiek satysfakcjonującego rozwiązania w rozumieniu tego postanowienia. Z tego samego powodu z postanowienia tego wynika, że producenci‑eksporterzy muszą zostać poinformowani o ustaleniach i podstawowych okolicznościach faktycznych, na podstawie których instytucje zamierzają ustanowić tymczasowe środki antydumpingowe, inaczej bowiem producentom tym trudno byłoby zaproponować satysfakcjonujące rozwiązanie.
Wynika stąd, że producent z siedzibą w byłej jugosłowiańskiej Republice Macedonii, który skorzystał z tego postanowienia i otrzymał ustalenia tymczasowe dotyczące ustanowienia środków antydumpingowych z wyprzedzeniem, nie może zostać uznany za znajdujący się w sytuacji podobnej do producenta z siedzibą w innym państwie, z którym taki układ nie został zawarty. W tych okolicznościach przekazanie tymczasowych ustaleń z wyprzedzeniem jedynie pierwszemu z tych producentów nie stanowi naruszenia zasady równego traktowania, gdyż zainteresowane spółki znajdowały się w odmiennej sytuacji, a ta różnica w traktowaniu znajdowała podstawę w przepisie prawa.
(por. pkt 68, 69, 72)
5. Artykuł 20 ust. 1 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 (obecnie art. 20 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009) dotyczy informowania stron. Konkretnie przewiduje on możliwość wystąpienia przez zainteresowanych z wnioskiem o ujawnienie najważniejszych faktów i ustaleń, w oparciu o które zostały nałożone tymczasowe środki, oraz określa praktyczne zasady ich ujawnienia. Wnioski o ujawnienie składa się, zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, w formie pisemnej, niezwłocznie po ustanowieniu środków tymczasowych, po czym niezwłocznie dokonuje się ujawnienia, również w formie pisemnej.
Treść tego przepisu w żaden sposób nie prowadzi do wniosku, że ustalenia tymczasowe mogą zostać przekazane eksporterom dopiero po ustanowieniu tymczasowych środków antydumpingowych i tylko na pisemny wniosek. O ile można z art. 20 ust. 1 rozporządzenia podstawowego wywieść, że zainteresowani mogą zwrócić się o przekazanie ustaleń dopiero po ustanowieniu środków tymczasowych i winni to uczynić na piśmie, o tyle przepis ten nie zabrania Komisji z własnej inicjatywy przekazać tych ustaleń przed ustanowieniem środków tymczasowych i bez pisemnego wniosku zainteresowanych.
(por. pkt 81, 82)
6. Artykuł 6 ust. 7 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 (obecnie art. 6 ust. 7 rozporządzenia nr 1225/2009) przewiduje co do istoty, iż zainteresowani mogą, na pisemny wniosek, zwrócić się o umożliwienie im zapoznania się z jawnymi aktami postępowania oraz przedstawiać uwagi odnośnie do dokumentów zawartych w tych aktach, które to uwagi Komisja powinna wziąć pod uwagę. Ponadto art. 8 ust. 4 rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 1225/2009) przewiduje, że strona składająca zobowiązanie cenowe przekazuje jawną wersję takiego zobowiązania w celu podania go do wiadomości podmiotom biorącym udział w dochodzeniu.
Treść tych przepisów w żaden sposób nie pozwala na wyciągnięcie wniosku, że włączenie zobowiązania cenowego producenta do jawnych akt postępowania dopiero po oficjalnym ogłoszeniu rozporządzenia tymczasowego narusza art. 6 ust. 7 i art. 8 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Jakkolwiek przepisy te wprowadzają z jednej strony zobowiązanie podmiotów składających zobowiązanie cenowe do przekazania jawnej wersji tego zobowiązania, a z drugiej strony zobowiązanie Komisji do udostępnienia tej jawnej wersji podmiotom zainteresowanym na ich pisemny wniosek, nie zawierają one żadnej wskazówki co do czasu, kiedy powinno nastąpić włączenie zobowiązania cenowego do jawnych akt postępowania, i a fortiori żadnego obowiązku w tym względzie.
(por. pkt 84, 85)
7. Z art. 3 ust. 2, 5 i 6 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 (obecnie art. 3 ust. 2, 5 i 6 rozporządzenia nr 1225/2009) łącznie wynika więc co do istoty, że ustalenie szkody wymaga obiektywnej, opartej na rzeczywistych dowodach oceny wpływu wielkości przywozu po cenach dumpingowych lub poziomu tych cen na przemysł wspólnotowy, polegającej na ocenie czynników i wskaźników ekonomicznych istotnych dla sytuacji tego przemysłu.
Ponadto pojęcie przemysłu wspólnotowego, którym posługuje się art. 3 ust. 2, 5 i 6 rozporządzenia podstawowego, jest zdefiniowane w art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia (obecnie art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009), zgodnie z którym określenie „przemysł wspólnotowy” oznacza wszystkich wspólnotowych producentów produktów podobnych lub tych spośród nich, których łączna produkcja stanowi znaczącą część produkcji tych produktów w całej Wspólnocie w rozumieniu art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 5 ust. 4 rozporządzenia nr 1225/2009).
Co więcej, art. 5 rozporządzenia podstawowego dotyczy wszczęcia postępowania antydumpingowego. Artykuł 5 ust. 4 stanowi, że wniosek o wszczęcie dochodzenia antydumpingowego uznaje się za złożony przez przemysł wspólnotowy lub w jego imieniu, jeżeli popierają go producenci wspólnotowi, których całkowita produkcja stanowi ponad 50% łącznej produkcji produktu podobnego we Wspólnocie.
Zatem z analizy tych przepisów wynika, po pierwsze, że jakkolwiek ocena przeprowadzona przez instytucje powinna prowadzić do wniosku, że przemysł wspólnotowy poniósł istotną szkodę, nie ma wymogu, by wszystkie istotne czynniki i wskaźniki ekonomiczne miały tendencję zniżkową. Po drugie, instytucje powinny dokonać oceny wpływu przywozu po cenach dumpingowych na przemysł wspólnotowy w całości – to jest na wszystkich producentów wspólnotowych lub co najmniej na sytuację producentów wspólnotowych, którzy popierali wszczęcie postępowania antydumpingowego i których łączna produkcja stanowi ponad 50% całej produkcji danego produktu we Wspólnocie – lecz mają swobodę wyboru metody dojścia do tego rezultatu. Na przykład instytucje mogą zarówno udowodnić istnienie szkody po stronie każdego producenta wspólnotowego, jak i udowodnić istnienie takiej szkody na podstawie łącznych lub ważonych danych dotyczących wszystkich producentów wchodzących w skład przemysłu wspólnotowego w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.
(por. pkt 111–114)
8. W ramach ustanawiania środków antydumpingowych analiza związku przyczynowego między przywozem po cenach dumpingowych a poniesioną przez przemysł wspólnotowy szkodą nie musi być koniecznie dokonywana na szczeblu przemysłu wspólnotowego jako całości, w taki sposób, że szkoda poniesiona przez jednego producenta wspólnotowego, spowodowana inną przyczyną niż przywóz po cenach dumpingowych, nie będzie mogła zostać wzięta pod uwagę. W ramach analizy tak zwanego „nieprzypisania”, o której mowa w art. 3 ust. 7 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 (obecnie art. 3 ust. 7 rozporządzenia nr 1225/2009), instytucje zobowiązane są bowiem, po pierwsze, zbadać wszelkie inne znane czynniki powodujące szkodę dla przemysłu wspólnotowego jednocześnie z przywozem po cenach dumpingowych, a po drugie, zadbać o to, by szkody spowodowane innymi czynnikami nie zostały przypisane przywozowi po cenach dumpingowych. Artykuł 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego nie precyzuje, że musi tu chodzić koniecznie o wywołaną inną przyczyną szkodę dla przemysłu wspólnotowego jako całości. Ze względu na cel tego przepisu, jakim jest dokonanie przez instytucje rozróżnienia i oddzielenia szkodliwych skutków przywozu po cenach dumpingowych od skutków wynikających z innych przyczyn, w pewnych okolicznościach szkoda, jaką poniósł indywidualnie jeden z producentów wspólnotowych, wywołana innym czynnikiem niż przywóz po cenach dumpingowych, powinna zostać wzięta pod uwagę, jeżeli przyczyniła się do szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy jako całość.
(por. pkt 172)